Een witte Wollebrandcross met een gouden rand

Zaterdagnacht wordt ik wakker door getik, wat er gaande is realiseer ik mij als ik door de gordijnen naar buiten kijk, hagel en een hele witte wereld. Het zal toch niet waar zijn. Nog een paar uurtjes de oogjes dicht gedaan, als ik dan naar buiten kijk!!!!!! oh la la wat een mooie witte wereld. Of het hele team rond de Wollebrandcross dit ook leuk vind denk ik niet, Koos is in ieder geval niet echt happy. Ach het is nog vroeg en gaan kijken wat de dag ons brengt. Ik ga de deur uit voor de boodschappen en Koos gaat hand en span diensten leveren op de Wollebrand. Ik moet ook nog even naar Naaldwijk deOphorstRunners pakken ophalen en naar de drukker brengen. Wat een glibberpartij is het op de weg maar ik red het om zonder te vallen, alles netjes af te leveren en thuis te komen. Even eten en dan gaan we gewoon relaí crossen voor het goede doel. Startnummer halen, bekers voor de jeugdcross neergezet en naar NaturePride om te vragen of ze nog met hun trainer (Heb ze 4 weken training gegeven voor deze cross) willen gaan inlopen.

Met een lekkere groep parcours verkenning gedaan, viel mij mee, veel sneeuw, weinig drassig maar het is wel erg glibberig. Na wat oefeningen en versnellingslopen was het tijd om achter de startstreep plaats te nemen.

Huldiging voor Lex Boers, 1000 km gestept in 10 dgn tijd, allemaal voor het goede doel. Toen was de beurt aan ons.

Viel bijna bij de start, schrikken. Door een enorme plas, beetje koude voeten kreeg ik daaraan. Na een ronde over het gras weer een mega plas, weer natte en koude voeten. De glibberberg was nu een sneeuwberg maar goed te belopen.

Daarna naar beneden met aan het einde een sloot. Ik begon te glijden (Carla heeft nl geen spikes)  en echt het scheelde een haar of ik glee de sloot in. Door banen over de sneeuw naar de andere kant van de bloemenroute. Josxc3xa9 liep naast me en ik zei nog dat het zo’n mooi gezicht was, een hele witte wereld.

Het werd wat drassiger en aan de andere kant van het meer was de sneeuw verdwenen, die prachtige zon heeft alles doen smelten en veranderd in een blubberpoel. Principieel draag ik geen spikes maar zonder spikes was het echt niet te doen. Alle kanten glee ik uit maar het belangrijkste was dat ik niet in de blubber belandde. Dan weer een mooi besneeuwd pad, een heuvel met glibberige bagger, kleine heuveltjes en ronde 1 was voorbij, op naar de volgende ronde. Het rennen van alle atleten in de eerste ronde zorgde voor een nog glibberige tweede ronde. Goede doel en relaí bleef ik doorrennen.

Marieke kwam me in een vaart voorbij (op spikes) deze lekker laten gaan. Moest nu ook veel atleten voorbij wat de snelheid niet ten goede kwam. De dijk bij de bloemenroute op de terugweg was een ramp. Wist even niet hoe ik deze nu moest nemen. Uiteindelijk het lint vastgepakt, wat weggeduwd naar iets minder glibberige aarde, zonder weg te glijden kon ik de afdaling maken moest af en toe wachten tot ik het pad kon vervolgen vooral bij de laatste afdaling liepen ze wijdbeens naar beneden om niet uit te glijden, kom daar maar eens langs. Ik wilde ze nog niet eens storen in hun goede doel wedstrijd.

Ik passeerde de Finishte in 37.38, cross over ongeveer negen km. Even kletsen maar toen snel uitlopen naar huis om droge schoenen aan te doen. Deze kunnen zo de grijze kliko in. Om 15.45 uur kwam ik terug en vele zeiden dat ik me moest melden. De prijsuitreiking van de kinderen mocht ik doen, gaaf. Het speechen voelde goed en de kinderen waren blij met hun mooie beker.

Even het podium af om er 5 minuten later weer op te mogen voor mijn eigen prijsuitreiking.

Ondanks mijn 2e plek een waanzinnig applaus, dank aan alle mensen in de zaal. Een prachtige bos bloemen. Daarna daar waar alles om draait, het eindbedrag. De burgemeester op het podium, Lex met Karin erbij en een prachtige speech van onze burgenvader volgde. Je zag het gezicht van Lex steeds witter worden, de oogjes tot spleetjes en de emoties naar boven komen. Kreeg het zelf ook heel moeilijk maar Lex wat is dit jouw gegund, de Westland stek, een prachtige onderscheiding.

Terug naar de orde van de dag, de bekendmaking van het eindbedrag. Het was even moeilijk maar Lex herstelde zich snel. Het werd een record, ongelooflijk maar het is echt waar; xe2x82xac 274.280,00 . Recht uit het haart zeg ik dat de Westlanders een onovertroffen warm hart hebben. Daarna snel Koos opgezocht, eventjes feliciteren. Zag hem en de tranen kwamen bij mij, daarna bij Koos en toen Renate erbij, nog meer tranen. Onze zoon Lex sloot zich aan en het werd een heus tranendal. alle emoties kwamen eruit, Mooi dat je even lekker "janken" kan met elkaar.

Foto’s Marco Voois, Westlandfoto en Carry+Astrid.

21.1 km na een hele lange tijd

Als ik mijn oogjes open doe zie ik tussen de wapperende gordijnen regendruppels op de ramen. Spring uit bed en kijk naar buiten. Bah. regen, wind en kou, leuk vooruitzicht voor Maassluis. Eerst maar eens naar beneden, computer aanzetten en de buienradar bekijken. Ziet er goed uit, de zon gaat gewoon schijnen volgens de mensen van het weer.  Na 3 verschillende hardloop creaties kies ik toch voor de korte broek en mijn OphorstRunners t-shirt, ga vandaag een beetje reclame maken. Ontbijten, wat huishoudelijke klusjes en dan om 11.30 uur op de fiets naar Maassluis. De zon schijnt al en de temperatuur is niet verkeerd, alleen die wind, best hard. Het ontvangst was hartelijk. Kreeg thee en mijn startnummer aangereikt, wel luxe hoor. Had om 12 uur afgesproken met 3 OphorstRunners, zag er geen. Na wat kletsen toch maar omkleden.

Terug in de sporthal kwam ik Judith en later Josxc3xa9 tegen. Gaan inlopen, zonder Vincent (TomTom was ermee opgehouden), mijn beentjes voelde goed aan. Beetje rekken, plassen, kleding uit en naar de start. Vincent had de start gevonden, we waren compleet. De mensen om me heen hadden wel idee dat ik vandaag voor de 10e keer zou gaan winnen. Fluisterde ze alvast in dat men vandaag niet teveel van mij mag verwachten. Na die vervelende blessureperiode,  de 21.1 km is best een lange wedstrijd  als je hem zolang niet gelopen hebt. Dit wordt een wedstrijd om weer vertrouwen in mijn lijf weer te krijgen, kan ik de 21.1 km goed aan. De start was even eng maar bleef overeind. Lekker tempo zoeken wat na de rotonde al lukte.

Voelde meteen de harde wind, deze is goed voor 10 km, 10 km lopen naar het westen.

Groepje zoeken en met elkaar de wind trotseren. Deze groep had echt geen idee wat samenwerken betekend. Het was rommelig lopen, ik ging op kop links lopen en spoorde ze aan om in een waaier achter mij te lopen en dan kop over kop. Het drong niet door en alles bleef rechts lopen, vlak langs het graskantje. Nadat ik ze "toegeschreeuwd" had dat ze maar eens bij de OphorstRunners moeten komen trainen, daar leer je dat, dook ik in de groep waar iedereen vol in de wind moest lopen. Op Westlands grond kwamen we, allemaal bekende trainingswegen van mij. Jammer dat we eerst de polder ingaan en langs het bos terug, die weg in de polder lijkt nl mega lang met vandaag ook nog eens mega veel wind. Liep wel lekker dat was een feit. Passeerde de 10 km klok in een tijd net onder de 40 minuten. Niet snel maar dat had ik mezelf al ingefluisterd voor deze race. Bocht om en daar was de zon, wind viel weg en het leek wel lente. Iedereen laten gaan en puur met mezelf de wedstrijd gelopen.

Genoot van alles om me heen maar ook dat ik nog steeds zonder een centje pijn liep. Nog een lusje over de Oranjesluisdijk, daar was de wind weer. Hier stond een atleet de kleding die teveel was uit te doen (hij had geloof ik 3 shirtjes aan). Het laatste stuk langs de dijk naar Maassluis. Verleden jaar was ik hier misselijk, nu  liep ik  als een dartelt "veulen"  te genieten. Derde vrouw in de race, het deerde mij niet. Als derde kwam ik over de streep in een tijd van 1.26.17.

Dat ik met deze tijd tevreden zou zijn had ik een half  jaar geleden niet kunnen denken. Vandaag wel, mijn doelstelling is gehaald, de halve zit erop en het lijf voelt goed, dit kan hij aan en weet je, moe was ik helemaal niet. Na uitlopen met Vincent, douchen op naar de prijsuitreiking. Het duurde wat lang maar uiteindelijk mocht ik twee keer op het podium.

  Als de eerste vrouw 50+ en  de derde overall. Daarna snel naar huis op het fietsje. Mijn zoons waren na een "trainingsweekend" weer thuis, even gezellig met zijn allen eten. Het was een mooie dag. Foto’s van Koos en Carry, mijn dank daarvoor.

TV opnames

Vandaag zaterdag wat niet allerdaagse dingen gedaan. Na de lekkere fartlek training van vanmorgen, snel douchen en daar waren de mannen.  Licht, geluid en camera werden de woonkeuken ingedragen. Dit is de ruimte waarin ik mij graag beweeg, worden daar de opnames gemaakt. Een tijdje geleden werd mij  gevraagd of ik het leuk vond om mee te werken aan de opnames: Het plakboek van een Westlandse topsporter. Hoe zag het leven eruit van de topsporter. Ik zie mezelf niet als topsporten, zit nog midden in de sport maar ze vonden het heel leuk om ook mij, na 25,5 jaar "topsporter"  in het daglicht te plaatsen. Vrijdagavond alvast wat dingen opgezocht en naar beneden gebracht. De doos met 25 plakboeken doorgesnuffeld en de meest indrukwekkende prestaties eruit gehaald. Een mens heeft veel matriaal, daar kom je op een gewone vrijdagavond wel achter. Zaterdagmiddag ond de klok van 14.00 uur was alles in de juiste positie opgesteld en konden we beginnen.

Het verliep allemaal soepeltjes, mits de zon niet teveel ging vervelen. Soms achter en dan weer voor een wolk. De hele tuinkant van de keuken bestaat uit ramen, dit geeft dat al snel teveel of te weinig licht.

Stoppen, verschuiven, licht meten en weer verder. Allemaal kleine details waar ze op letten en moeten letten voor een perfect resultaat.

Na 2 intensieve uren was het tijd voor een bakkie en kon ik de beelden met eigen ogen zien. Het is niet zoals het de 3e februari uitgezonden gaat worden. Nee in de studio wordt het knippen, plakken, weggooien enz. Uiteindelijk zal er 15 minuten prachtige beelden tevoorschijn komen. Kan niet wachten tot het de 3e is. Het was een hele plezierige middag, heb alle vertrouwen in "Het plakboek van Carla Ophorst".  Te zien op de WOS, gemaakt door de mannen van WestVaria. Kees, bob en Aad bedankt voor de gezellige middag.

Een mooie koude zaterdag begin januari

Zaterdag 9 januari, een snijdende koude wind buiten, sneeuw op de grond en ijs op de sloten, echt winter. Op kou kan je je kleden, met de goede hardloopkeding aan ging ik naar de fartlektraining. Helaas had ik  door verschillende omstandighedenvandaag alleen Sabina op de training. Maakt niet uit, een 1 op 1 training is voor de atleet en de trainer ook wel eens goed. Vier verschillende parcours stonden op het programma, de ondergrond was steeds redelijk tot goed te be(rennen). Ik deed alles mee en na 1,5 uur keken we tevreden terug  op deze training. Gauw meer kleding aan en naar huis. Rekken, douchen en naar de buren. Ik was door de training wat laat maar er was nog voldoende over van de verjaardagslunch. Was erg gezellig met allemaal heerlijke broodjes ed. Weer thuis nog wat klusjes doen en rond de klok van 16.30 uur naar de Sosefhal met Lex, mijn oudste zoon.

We hadden allebei een spinningfiets voor 3 uur, fietsen voor het goede doel, de Wollebrandcross  is begonnen. De hal stond vol met een fiets of 400, waanzinnig gezicht. Wij hadden fiets 158 en 159. Even op de juiste hoogte instellen, handdoek, water en dan beginnen met in fietsen. Het is 3 * 1 uur, 3 verschillende instructeurs, verschillende soorten muziek en slechts een minuut of 5 om te wisselen. Het 1e uur was lekker, veel staan op de pendalen.

Het 2e uur met live muziekinstrumenten en meer klimmen in het zadel.

Het 3e uur is altijd het leukste uur. Met Roel als leraar en Mickel Boogaard op het podium, No comment voor de muziek, Koos Secreve die de laatste 4 nummers zong. 12 nummers in totaal en we deden een  beklimming en afdaling door de alpen. Alles klopte en het uur vloog voorbij. Bij mij ging het soepel en had geen centje pijn. Zoon lief kreeg het het laatste uur zwaar, zag eventjes flink af maar hij deed het, klasse man, bent trots op je.

Na de bekendmaking van het geldbedrag xe2x82xac76.000,00 (xe2x82xac6.000,00 meer dan in 2009) nog een feestnummer, lekker uitfietsen. Daarna afstappen, fiets aan de kant zetten en douchen, dat was wel nodig. Lex kon bijna niet meer lopen, hij voelde zich als een man van 80 jaar (ik vrees met grote vreze voor "the day after"). Opgefrist naar de kantine waar een heerlijke pasta maaltijd werd geserveerd. Het was druk en gezellig, iedereen had volgens mij mega veel endorfines aangemaakt de afgelopen 3 uur. Beste lezers, jullie zouden voor de gein eens bij dit spectacel moeten zijn, het is zoiets moois, dat wij met zijn allen zo’n bedrag bij elkaar fietsen. Alle Westlanders slaan de handen ineen en doen het gewoon. Crisis of niet, het gebeurd, fantastisch.