Mastboscross, ooit verdiende ik hier een ticket voor Japan

Het was het jaar 1985, ik liep een kleine 5 maanden hard. Mijn toenmalige trainer was gek op cross wedstrijden, de reden dat ik  in 1985,als outsider, aan de start van de Mastboscross stond (Sprintcross heette hij toen). Naast Carla, Elly, Eefje, Annie, Wilma en meer Nederlandse topper.  Maakte de wedstrijd meer dan waar, eindige als 5e en had mijn ticket op zak voor de Ekiden in Yokahama, Japan. Prachtige tijd gehad  met alle meiden en Wim Verhoorn in een totaal ander wereld, Azie. 33 Jaar later, de Mastboscross, ik ren het bos  in voor de warming-up. De bomen zijn misschien iets hoger geworden, verder is het bos zoals het was. De paden waren door de vele regen op sommige stukken erg blubberig, glijbubber. Met 12 graden waren de spieren snel warm, tijd om klaar te maken voor de race. Heerlijk, in korte broek en singlet  stond ik  aan de start.

Tussen de jonge meiden, die gingen hard maar ook ik was snel weg, voor de eerste bocht was het positie bepalen. Helaas waren er direct na de bocht, twee flinke blubber plassen, ik verloor snelheid zonder spikes. Na de plassen goed aan kunnen zetten en maakte het gaatje met mijn voorgangers weer kleiner. Heerlijk crossen door het bos, draaien en keren en zo goed mogelijk door de glibberige blubber proberen te komen. Met grote pas was de kans op uitglijden en voorover in de blubber te belanden groot, de pas bleef klein.

Na twee ronde van 1,8 km zonder boomstammen, volgde twee ronde van 2,2 km met boomstammen. Mijn grootste vijand tijdens de cross.  Over de eerste  kon, en durfde  ik zowaar heenspringen, de tweede  was te hoog, niet springen maar  voetje erop. Kost tijd, veel beter dan achter het stammetje te blijven hangen. Elke ronde haalde ik wel een vrouw in.

In de laatste ronde was het doel twee vrouwen in te halen. Onder luide aanmoedigingen van de RA Mila meiden schoof ik snel naar voren. Helaas net niet in kunnen halen. Met een goed gevoel de finishlijn over in 32.17, 2e master overall, 1e V45+.  Vele bekende na de finish die me feliciteerde, had echt goed gelopen, bleek 😉.  Napraten was leuk, kreeg nu wel wat kou in enkel mijn natte singlet. Kleding had ik gelukkig net na de finish neergelegd,  snel de  warme spullen aangetrokken. Om 14.25 uur was de prijsuitreiking op de baan bij Sprint. Keurig op tijd volgde de huldiging en met mooie bloemen+ stond ik op de hoogste trede.

Bloemen aan Koos gegeven om in de auto te leggen. Ik snel terug naar het bos om Ton aan te moedigen en uit te lopen. Drie maal per ronde zag ik Ton, soms toverde hij een enorme glimlach tevoorschijn, het ging goed. Atleet en coach op een dag geeft een goed gevoel. Op tijd met nog hele vieze benen en schoenen vol blubber, terug naar het westen.  Alle Brabantse blubber liet ik thuis via de afvoer weg  lopen. langzaam afscheid nemen van een mooie dag in het bos.

Ook atleten worden (gelukkig) ouder

Voor de 24^e maal, de halve van Maassluis. Veranderingen zoals;  parcours, de wedstrijdnaam, , de atleten en de weersomstandigdheden.  In de begin jaren stond ik al aan de start van deze mooie wedstrijd. Korte broek, singlet, het maakte niet uit hoe koud het was, daar liep ik mijn wedstrijd in. In het startvak veel snelle atleten met een wedstrijd licentie. De kopgroep had veel strijd met elkaar, zowel bij de mannen als de vrouwen. Tijden van 1.03 bij de mannen en 1.15 bij de vrouwen was “normaal”.  Door de jaren heen verminderde het aantal hele snelle atleten, zeker bij de vrouwen. Het totaal aantal deelnemers nam toe,  hardlopen als gezonde leefstijl, top.  Vandaag tijdens de 24^e editie was een ding hetzelfde en toch ook niet, zie mijn verhaal.  Rond de eerste km hoorde ik steeds; Michel, kom op, Michel, goed zo”, ”een bekend atleet achter me.  Op 3 km zag ik wie de bekendheid was, Michel de Maat. Een atleet die net als mij in de begin jaren aan de start van de halve van Maassluis stond, goed  voor een finishtijd van 1.03. Het was toen, samen starten en uiteindelijk met een verschil van 15 minuten te finishen 😊 Mooie jaren, mooie wedstrijden.

Vandaag liepen we daar samen over het parcours, Michel iets gespierder door al het survivallen, ik genieten van het feit dat de benen het nog zo goed doen.

Het tempo wat ik liep was heel vlak, ik hou niet van jojo-en. Buiten ons twee, meerdere atleten in het groepje. Soms ging er een op kop lopen, versnelde maar merkte dat dat iets te hoog gegrepen was en liet zich terug zakken. In de polder een beetje wind tegen, mijn bovenbenen en handen kregen het koud. Bij het draaien naar het westen en later oostwaards was de wind en de kou weg. Via de polder naar het bos en de laatste 6 km langs de dijk terug naar Maassluis.

Ik kreeg het idee dat Michel ging versnellen. Het was voor even en nog geen km verder liepen we weer gelijk op. De laatste 2 km kreeg Michel het zwaar, ik voelde me nog steeds  sterk en nam de heuveltje met kleine pas en gemak. Drie maal moesten we de dijk op en af om uiteindelijk het finishdoek te zien.  Michel pakte mijn hand om zo, in 2018 samen over de finish te komen in dezelfde tijd van 1.26.06.  Wat een waanzinnig gevoel om de wedstrijd op deze manier gelopen te hebben en bij de vrouwen te winnen.  Michel werd 2e bij de M50+ en ik overall 1^e en 1^e V50+.

Ben daarna ruim 4 km uit gaan lopen, de wedstrijd tot me door laten dringen, net als de mooie prestaties van al mijn atleten. Na 4 km waren de benen moe en ik terug bij de sporthal. Het wachten op de prijsuitreiking duurde lang, eenmaal bezig, vol gezelligheid was ik het wachten snel vergeten.

Twee maal het podium op en met vele rozen reed ik rond 17.00 uur op de fiets naar huis. Top dag geweest

Natuur en industrie op steenworp afstand

Er was afgelopen week regen, te veel regen en wolken. Vandaag was alles verdwenen en vrolijk knipoogde de zon me tegenmoet. Het strand en de duinen lagen er, zover het oog reikte, uitnodigend bij. Het startschot viel, de atleten schoten vooruit, blij dat we mochten beginnen. Het landschap glooide, de zon  maakte de temperatuur iets minder koud.

Over de roosters het natuur reservaat in. 5 Paarden, midden op het pad, grootse toeschouwers maar ze  stonden behoorlijk in de weg. Waarschijnlijk voelde ze mij aan,  gedachte die niet heel positief omtrent hun standplaats was, en galoppeerde de duinen in.

De duinen rechts, oud Nederlandse huisjes links, alleen maar genieten hier. Rechtsaf en klimmen, niet zoals ik dacht een zandpad maar via een grasveld het dorp in.

2 Km verder mocht ik het zandpad opklimmen, de voeten goed neerzettend. De zee, jippie, nu had ik beide vriendjes, zon en zee :-).  Ik was  niet alleen langs de vloedlijn. Vele honden met baasje waren een cursus aan het volgen, wie luistert naar wie. Het zand was goed te belopen, vele schelpen en plots doemde een raar wit beeld op. Strandhuisjes, wat was daar?  500 Meter verder zag ik het, judo mannen, vrouwen kinderen, welliswaar niet aan het judoën. Vieze knieën, ellebogen op hun mooie witte pak, veel commando’s schetterde over de zandvlakte. Dit waren  meer zandhazen in judopak met zwarte, gele, rode of groene band, alternatieve training? Duinen voor me, de 2e Maasvlakte in het zicht. De wind nu fel tegen en de industrie van de 1e Maasvlakte was daar. Wat een domper op t mooie uitzicht. Het zand van het strand vormde ribbels onder mijn voeten, lastig lopen. Een klein stekend schelpje in mijn schoen, deze prikte in de zijkant van mijn voet,  lastpost :-(.  Ga je er niet  tijdens een wedstrijd uithalen,  duimen dat ik het naar een ander, niet voelbaar plekje in de schoen kon lopen. Strandopgang, los zand, zwaar maar merkte dat ik veel meer power  had dan de mannen uit mijn groepje. De mooie natuur was weer om mij heen.

Leuke kleine onverharde duinpaden, zo slingerde ik (de duinpaden slingerde) naar de finish.

In totaal 10 mannen voor me, finishte ik als 1e vrouw in 1.31.42.  50 Seconden langzamer dan in 2017, vandaag  onder veel zwaardere omstandigheden, nog meer tevreden :-).  Met Gerben,  lopende afscheid genomen van de mooie natuur, herstellen na de wedstrijd.   Klaar met uitlopen,  passeerde de plek waar de  prijsuitreiking plaats vond, werd binnen geroepen en kon meteen het podium op, timing:-).

Gerben het podium op (2e in 1.22.50). Na de prijsuitreiking, 1,5 km wandelen, stapte we in  de auto. Reed kris kras door het authentieke  Oostvoorne, daarna de A15. Aan de linker kant alleen industrie met een vleugje olielucht. Rechts de mooie natuur, ik bleef  vooral naar rechts kijken, heb veel meer met natuur.