Lekker crossen in Tilburg

De laatste cross liep ik in 26 graden in Frankrijk tijdens het WK. De euforie voel ik nog steeds. Die prachtige wedstrijd en de gouden medaille. Als je je zo gegeven hebt, duurt het wel even eer je zin hebt in een beetje afzien. Er waren wedstrijden, ik liep ze gewoon om mijn gezicht te laten zien en gewoon om lekker te lopen. Als ik lekker liep viel de tijd tegen en als ik mijn best ging doen ging het niet lekker. Trainen tijdens het training geven ging gelukkig wel lekker. Dan wordt het herfst en de crossen kondigen zich weer aan. Tilburg was de eerste in de agenda  (die ik niet heb) gewoon opslaan onder de hersenpan.  Het weer werd echt cross weer en in de regen en Noorder koude wind op weg naar Tilburg. Daar was het droog, gelukkig. Nummer opgehaald om daarna direct in te gaan lopen, ik had het koud. Alles zo bekend en genoot dat ik er weer was. Na vier km ingelopen te hebben, wat versnellingen, de warming up zat erop. Omgekleed en in mn korte broek en singlet naar de start, brrrrrr, best koud had ik het. Beetje blijven huppelen achter de startlijn en blij dat het startschot viel.

Ik was voor mijn doen snel weg en eer we bij de eerste afdaling langs het water waren liep ik vierde.

In de berenkuil stapte ik in het midden van de bagger en zakte diep weg, klapte door mn rug. Gelukkig kwam de schoen aan de voet boven de bagger uit en de rug had het volgens mij goed opgevangen. Heuveltjes over, draaien door de blubber en ja hoor daar waren ze, de drie boomstammen. Dit jaar lukte het me om over de eerste te springen  maar nr twee en drie moesten echt met de voet erop genomen worden:-). Dat kost tijd en drie vrouwen vlogen over mij heen. Dan komt er een lang stuk recht bospad en ik vloog de dames voorbij. Ik had dan niet de behendigheid, wel de snelheid. Het bikecross veld over en de eerste ronde zat erop, nog twee te gaan. Heerlijk ging het en had zin in nog meer. De berenkuil ging ik nu aan de rechterkant langs, twee blubber voeten hielt ik daaraan over.  Boomstammen net als in de eerste ronde. Het enige verschil was dat ik nu niet gepasseerd werd door vrouwen, het gat had ik te groot gemaakt voor ze.

Even snelheid gemaakt op het rechte stuk en voor ik het wist was de laatste ronde begonnen.

De benen werden nog niet moe en heerlijk rende ik zo snel mogelijk  door het bos. Fijn  om me weer zo sterk te voelen. Goede benen, veel kracht, trainingsweekend heeft veel goed gedaan, het koppie had er mega veel zin in. Daar was het laatste stuk,  de Belgische kinderen, stuk of acht,stonden daar nog aan te moedigen, zo leuk. De finish was achter een enorme blubber plas, je moest vieze voeten halen vandaag.

Finish, heerlijk gevoel, derde overall en 2e bij V45+. De 5,6 km had ik in 22.58 minuut afgelegd, top toch. Wilde uitlopen maar de huldiging was eerst aan de beurt. Mooie bloemen en handige sporttas.  Het uitlopen kon ik nu gaan doen, heerlijk door het bos het lichaam weer soepel maken. Raakte de weg een beetje kwijt, de regen kwam uit de lucht en ik maar rennen. Na 5,5 km zag ik linten en een natgeregende Koos. Snel de auto in en naar huis. Het was geen WK cross maar wel een wedstrijd  die lekker ging en nog snel was ook.

Trainingsweekend RA in Burch Haamstede

Half Jul15

Begin november staat in de MESO cyclus, het begin van de opbouw richting het voorjaar. Het leek me een goed plan 6 november  een trainingsweekend te plannen. Ruim 18 atleten reageerde positief op dit plan, huis huren en grof de lijnen uitgezet. Tijd  ging als een razende en ik ene moest ik de grove lijnen in gaan kleuren.

Mijn leven is al redelijk gevuld en moest tijd creëren om alles in goede banen te  leiden.  De eerste week van november kende een  goed omschreven agenda, de manier om alles wat je wilt, gedaan te krijgen

Vrijdag 06Nov15

Vrijdag, D-day, na een ochtend vol geregel voelde 13.30 uur als een  verlossing, gereed voor de reis naar Zeeland. Alles moest nu klaar zijn, ik kon gaan en genieten van mijn trainingsgroep.  Prachtige huisjes,  om 15.00 uur waren veel atleten aanwezig en de eerste training kon beginnen. Het werd snel donker in deze periode en  16.00 uur  moest je gewoon op pad zijn.

Lekker loslopen door het mooie Westerschouwen. Ik op de fiets, die bij de eerste zandheuvel al vastliep. Voor een ander pad gekozen en ik kon met ze meecrossen, heerlijk. Voor de eerste avond had ik alle atleten gevraagd hun favoriete eten mee te nemen, portie grote voor 2 personen. Voor aanvang vroeg ik ieder waarom ze juist dit gerecht meegenomen hadden. Leuk om alle uiteenlopende antwoorden te horen. Een andere manier om je atleten te leken kennen.

Het was veel eten, 2 uur later was   het meeste eten op. Mijn Chili Con Carne schreef naam, een pittig gerecht, zeg maar heet, die niet iedereen kon waarderen, zeker de ochtend erna niet 😱I

Zaterdag 7Nov15

Na een gezellig ontbijt met de hele groep, half uurtje  uitbuiken maar daarna ging  de eerste echte training beginnen. Inlopen via veel los zand naar het mountainbike parcours en daar ruim een uur aan het crossen geweest, het ging super lekker. Een soort vaartspel met elke 4 minuten een  tempowisseling, anders zorgde de heuvels daar wel voor. Terug bij de parkeerplaats. Een aantal atleten hadden voldoende gedaan en mochten naar huis, 6 km extra, de blauwe route. 12 km extra, dan de groene route volgen. Ik ging mee met de groene route, zou ik daar spijt van krijgen?  Bij de splitsing blauw/groen,  ging  het hek open en daar was zand, alleen maar duinen en zand.

Na de eerste heuvel nog meer zand, ik ploeterde voort. Een mannetje liep daar, ik passeerde en zei hem; ” Zwaar lopen hier he”. . Dat ging nog wel even door vertelde hij mij 😖?  Toch genoot ik enorm van dit alles. Het laatste duin over en daar stonden de atleten te wachten. Met z’n alle over het strand, hoog water en ook daar ploeterde we voort. De  opgang van de groene route was zo’n 2 km verder. Het laatste deel van de route ging door het bos, de heuvels vielen me zwaar maar kon goed doorlopen. Een waanzinnige dorst had ik, kreeg gewoon hoofdpijn. Het kraantje op het eindpunt kon ik wel leegdrinken. Thuis na 2 uur en 20 minuten. Staan ze uit tehijgen voor het huis, moesten ze nog een  km door van mij.  Het  eerste aanknoping voor de middagopdracht vonden ze daar, een voor iedereen gelijke fiets. Wat gaan we doen??????? . Douchen en lunchen. Als wolven werd er gegeten, na de lunch m’n labtop op tafel en het filmpje gestart. Via het filmpje werd duidelijk wat de opdracht was, het NK (RA) Kampioenschap tegenwind fietsen. Ik deelde de startnummers uit, voor voorop de fiets.

Dan zie je meteen wat een heerlijke  fanaten het zijn, banden tot 6 Bahr opgepompt, sturen omlaag en alles wat teveel was werd eraf gehaald. 14.30 Uur rustig naar het begin van de dam gefietst.

Bij de finish stond Jolanda als klokker, Ik mocht voor starter spelen, elke 30sec mocht een atleet weg, de spanning steeg en iedereen stond keurig op tijd klaar. Ik sloot de rij en moest flink trappen met ZW 5 pal tegen. Dat stuur was vreselijk en binnen no time had ik stijve bovenarmen. Wist niet meer hoe het stuur vast te houden. Wat een ellende maar trapte door en door. Kwam een kapotte kettingkast op het asfalt tegen, zwart, die is van een van ons😜. Een klim en dan op de finish af, na 25 minuten mocht ik stoppen, wauw dat waren 10 heftige kilometers geweest. Met de tijdregistratie was iets fout gegaan en ik moest na afloop flink gaan rekenen. Ondertussen fietste we  terug, wind in de rug en wat gekke foto’s gemaakt.

Was bijzonder geslaagde opdracht geweest. Even rust tot 18.30 uur, de tijd van reservering in het Italiaanse restaurant. Super lekker gegeten en de huldiging gedaan van de RA kampioen tegenwind fietsen 2015. Gerben had met 1 seconden verschil gewonnen van Annick, mooie medaille omgehangen bij de kampioen.  Die avond geslapen als een blok beton, na 23.30 uur was niemand meer wakker.

Zondag 08Nov15

Voor het ontbijt een hersteltraining, ik ging niet mee maar drukte ze op het hart dat het herstel was, rustig lopen dus  en het uur mocht niet overschreden  worden. Ik op de fiets de training voor de middag in elkaar gezet.  Via google kan je veel meten maar ik moet het zien, zeker in een vreemde omgeving. Met de fiets op de nek de trap op gelopen en bij het strand  de trap weer af. De trap komt er als eerste in, mooie oefeningen kan je daarop doen, worden ze sterk van. Eenmaal op het strand het achterwiel optillen, al dat zand ik de ketting is not done.  Mooi parcours strand en duinklim, afsluiten met een sprint wedstrijd langs de vloedlijn. Een goede training had  ik er kunnen maken en na 1,5 uur thuis.  Ontbijten met iedereen, daarna met groepjes iets doen,

ik ging voor  een strandwandeling. Heerlijk over het strand slenteren, ze hebben zelfs 20 zeehonden gezien.  En ik dacht dat ze naar die gele boeien stonden te kijken.  Om 13.30 uur met een iets minder grote groep gestart voor  de laatste training van dit weekend. Het werd een mooie training. Op de trap hadden we veel toeschouwers, zeker met het wedstrijdje trap  oprennen, mensen begonnen te klappen, gaaf.

Een kilometer Strand, duin heuvels, ik deed er drie van de vier mee, ging heel goed maar de longen moesten hard werken. Wedstrijdje langs de vloedlijn, de langzaamste mocht eerst weg en met seconden tussenpozen de steeds snellere, zo een echte wedstrijd als afsluiting. Het bleek moeilijk de juiste seconden te kiezen maar de grootste sprinter won.

Thuis gekomen weet je dat het weekend ten einde loopt. Sommige wilde om 17 uur weg. Ik kookte, na mijn tas gepakt te hebben,  voor de resterende atleten, pittig maar lekker eten. Hele fijne manier om een weekend met een diner af te sluiten.  Dan komt het moment van pakken, opruimen etc. Een mens kan  een enorme rommel maken in 3 dgn tijd, niet normaal. Met  drie huisjes ligt overal iets. Rond de klok van 19 uur hadden we alles in de auto en de weg naar huis kon beginnen. Beetje lastig met de sleutels, na de slagboom alle sleutels verzameld en deze moest ik naar de hoofdreceptie brengen, in de sleutel brievenbus stoppen. Iets wat voor verbetering vatbaar is, plaats een sleutelbrievenbus nabij de slagboom op elke park.  De auto reed van een rustige omgeving  in de pikkedonker naar lichter en drukker. Daar was Pernis, een cultuur shock voelde het na 3 dgn  voor mij. Ik wilde bijna de auto keren, terug naar niemandsland.  Daar kwam mijn huis in zicht en voelde me toch weer blij.

Het was goed de deur te openen en Koos te zien. Hij werd misschien een beetje gek van al mijn verhalen maar het was een topweekend. Wilde alles vertellen, de tijd was te kort. Morgen was het weer  vroeg dag  voor een nieuwe werkweek. En…….. er moet ook geslapen worden.

Het was een ervaring met zoveel nieuwe mensen zo’n fantastisch weekend neer te kunnen zetten. Ik geniet er nog steeds van. Als het goed is nog langer  dan vandaag want dit weekend was wel de basis voor heel veel mooie tijden in het voorjaar

Leuke link ;Filmpje RA trainingsweekend

Hoe dichter bij Dordt, hoe zwaarder het wordt

Een slogan die ze gebruiken maar dan met groener wordt, vandaag ervaarde ik het anders.  Zondagmorgen, een prachtige blauwe lucht en windstil, de droom van een atleet voor een wedstrijd, zo ook voor mij. Om 12.40 uur met de auto naar Dordrecht, kan de weg bijna blindelings vinden, ik loop deze wedstrijd, als het kan, jaarlijks. Strakke organisatie en, zo merkte ik bij het betreden van de kleedkamer, een reünie. Omkleden en ingaan lopen, ondanks de reunie doe ik dat toch het liefst alleen. Eigen ritme, straten en afstand. De benen voelde goed aan en ik besloot om tussen de 4.03 en 4.05 te gaan lopen ( dan is een nieuw Nederlands record mogelijk) wist niet te kiezen kwa kleding, in de zon warm, 16 graden, in de schaduw frisser. De start was 14.35 uur en bij de finish is het rond 16 uur. In deze periode van het jaar al bijna avond en kouder. Topje met singlet, kan ik dan oprollen bij het te warm hebben. Naar de start, stond goed voorin en het vertrekken verliep vlekkeloos. Even om de bomen heen slingeren, op naar de brede weg. Een oliestank van jewelste hing daar, werd er bijna misselijk van. Gelukkig was daar na 1 km niets meer van te ruiken.

Met Judith, Petra en Amy vormde we een meiden groep,  het publiek vond dat erg leuk, we kregen veel aanmoedigingen., Amy ging ervandoor en wij bleven strak  4.03 lopen. Prachtige route die helemaal langs de buitenkant van Dordrecht gaat. Herfstblaadjes overal, een genot. Tot 10 km ging het super, kreeg het wel warm en rolde, zoals vooraf bedacht mijn singlet op. Spons en water onderweg waren meer dan welkom. Bij 12 km had ik stijve bovenbenen, iets waar ik nooit last van heb en begreep er niets van. Het tempo nam af en ik kreeg het gewoon zwaar. Petra was er al vanaf en ik moest m’n best doen bij Judith te blijven. Er kwam een fietser bij en langzaam maar zeker fietste de fietser met Lopende Judith weg. Dat was een domper, waarom konden mijn benen niet, mijn hoofd wilde zo graag mee. Zat er nog een irritant steentje in het profiel van mijn zool en elke stap hoorde ik. Ik dacht als ik deze er nu even uitpeuter kan ik ook even rusten. Het verstand won en met het krakende steentje vervolgde ik mijn weg.

De laatste 3 km werd blik op oneindig, het gat niet te groot laten worden, op naar de finish. Vanuit de mooie polder de stad in, als je kapot zit is de stad fijn, daar stonden de mensen aan te moedigen. Het gaf me wat kracht maar het bleef als harken aanvoelen.

De laatste km, wat kon ik nog…. Niet veel en was blij met de laatste bocht, de lange laan met bomen en vele uitbundige mensen. Probeer opgewekt te kijken, maande ik mezelf. Eindelijk, de finishlijn en ik mocht stoppen. Ik was heel licht in m’n hoofd en moest even goed bijkomen. Zeker niet praten, dan werd ik echt duizelig. Na 10 minuten had ik weer praatjes net als alle andere gesloopte atleten. Stom maar het was fijn om te horen dat vele hetzelfde gevoel hadden van deze wedstrijd, ook het duizelige na afloop. Ik dacht aan te weinig zuurstof in de lucht door de warmte en hoge luchtvochtigheid. Snel omkleden, de prijsuitreiking ging beginnen.

Was nog 4e vrouw overall geworden en 2e V50 Met de gekregen paraplu’s nog een kleine show weggegeven, vond de sponsor heel leuk hoorde ik later.

Na de huldiging uit gaan lopen, eerst met hele kleine stapjes, na 1 km begon het  weer  als normaal hardlopen aan te voelen. Na het uitlopen de bistro in waar de helft van het gezin  neergestreken was. Even lekker laten verwennen met top eten.