De grote boscross

Een verslag van een prachtige wedstrijd. Het is leuk om aan een onbekende wedstrijd deel te nemen, wat brengt het parcours me.
Een ding stond als een paal boven water, de ondergrond zal keihard zijn door de aanhoudende vorst.
De lucht was strak blauw met een graadje of 3 en een lekker windje, voel je tussen de bomen weinig van.
Na een autorit van een uur parkeerde ik de auto in de bossen. Inschrijven en omkleden, kwam meteen aardig wat bekende tegen.
De verkennings inloopronde van 3 kilometer liet mij een afwisselend parcours zien waar het erg opletten was door de hobbelige bevroren grond.
De start was anders dan anders omdat de kids gewoon tussen de grote mensen stonden, alles ging nl gelijktijdig weg.
Het eerste stuk was het meest opletten maar het ging goed. Het bospad werd smaller en heuvelachtiger. Na anderhalve km was er een enorme zandvlakte, deze was echter niet zo zacht, veroorzaakt door de vorst.
De zon scheen recht in het gezicht bij het passeren van het zand, net voorjaar op dat gedeelte. Een paar lekker klimmetjes, draaien en daar voelde je de koude wind. Had gelukkig goede kleren aangedaan en kreeg geen kou.
Het einde van de eerste ronde kwam in zicht. Klokte 11.45 na een ronde en door naar de volgende. Liep zonder medestrijders, had echter veel kracht in de benen en “scheurde” lekker door. De tweede ronde liep ik in 11.45, jeetje dat was netjes en super regelmatig. Liep naar de overwinning en zag later dat het op 10 seconde na geen parcoursrecord was. Na de prijsuitreiking naar huis met een goed gevoel.
Een prachtige wedstrijd, niet massaal maar een goede organisatie en lekkere ontspannen sfeer

Halve marathon Maassluis

Het is al wel bijna een week geleden dat ik deze wedstrijd gelopen heb. De avonden waren door leuke en minder leuke dingen ( zoon maandag schouder uit de kom en naar het ziekenhuis, donderdag 6 meiden op het eten, vrijdag Lex 18 jaar geworden, vanaf 15.00 uut visite en eters) erg druk, waardoor ik niet eerder kans zag een wedstrijdverslag te schrijven.
Zondagmorgen 22 januari, het was koud, waterkoud.
De eerste halve marathon na Linschoten waar ik door de kou op 18 km helemaal leeg kwam te zitten en dribbelend naar de finish liep. Dat wilde ik vandaag niet nog eens meemaken en toog me in lange tight, shirt met lange mouwen en hanschoenen.
Door de vele rare blessuretjes was de opzet vandaag het vertrouwen in het lijf terugvinden.
Ging redelijk hard weg om na 2 km in het goede tempo ( 1.20.00 ) te komen.
Voor de wind, ik liep lekker in een groepje met vele mannen. Op een km of 8 kreeg Frans Hoek het op zijn heupen en trok de groep uit elkaar, hij wilde 1.18.00 proberen te lopen.
Bleef met een man of acht over in ons eigen eigen tempo
Na het keerpunt bij Knijnenburg kregen we de wind tegen en de mouwen naar snel beneden, koud werd het. Deed kopwerk tot bijna 19 km toen kwam Max eroverheen en ik wilde hem niet laten gaan. Lekker buffelen en uiteindelijk moest ik 1 seconden op Max toegeven, finishte als eerste vrouw in een tijd van 1.20.41.
Een lekkere wedstijd was het mede door het groepje lopers die in een lekker en vast tempo liepen.
De prijsuitreiking was een feest, zoals ze dat bij AVW doen met harde feestelijk muziek, is uniek.
Op de fiets naar huis, lekker lostrappen en zorgen dat je warm bleef want het was nog steeds berenkoud.

Vandaag een uurtje rustig gelopen om morgen in Doorn een bosloop over 6 km te kunnen doen.
Even wat snelheid trainen voor het NK 10 km op de weg.
Heb nog twee weken te gaan, bospaden, heuveltjes, duinen lijkt me heerlijk.
Morgen, als het goed is, lees je meer.

Sprintcross Breda.

De sprintcross, daar heb ik goede herinneringen aan. In 1985 werd ik tijdens deze cross geselecteerd voor de ekiden in Yokahama, Japan. Een van de mooiste atletiek ervaringen is dat geweest.
Nu 21 jaar later sta ik er weer, tussen de meisjes B, meisjes A en de seniore. Door de langere afstand en 14.50 uur als starttijd was het aantrekkelijker om tussen de “jonge garde” te lopen.
De start was heftig, te weten dat er 3 verschillende afstanden gelopen werden, evenzoveel verschillende snelheden, voor iedereen een bliksemstart.
Zat achter in het veld maar dat vind ik niets, al die benen voor je, je ziet niets van de blubber, kuilen en boomstronken voor je. Even de versnelling aan en opgeschoven naar voren, langzaam in mijn goede ritme komende.
De kleine en de eerste grote ronde werd door iedereen gelopen, de meisjes B gingen daarna richting finish. De meisje A liepen nog 1 grote ronde mee om daarna van het parkoers te verdwijnen.
Jammer dat het veld steeds dunner werd, het werd stil in het mastbos.
Het is weliswaar een stuk moeilijker maar alleen ben ik redelijk in staat het tempo hoog te houden.
De laatste twee ronde ben ik vooral met mezelf aan het strijden geweest. Dacht ik dat mijn tempo zakte moesten de benen wat harder gaan werken.
Het gevoel was heel goed, de benen voelde lekker tot aan de finish. Mijn eindtijd was 25.45, waar ik heel tevreden mee mag zijn. Als twaalfde in het totale, vooral internationale veld en dat als 47 jarige.

Het begin van 2006

Nieuwjaars gelukwensen daar begin je mee als de klok 12 geslagen heeft. Je hoopt op een perfect jaar, met niets dan goeds.
Kan je vertellen dat ik hem op hardloopgebied alvast niet goed begonnen bent. Werd de nieuwjaarsnacht wakker met ongelooflijke zere billen. Heb ik dan zo gek gedaan in Soest was mijn eerste gedacht. Ja om zonder spikes over zo’n parkours te denderen is natuurlijk wel een beetje gek.
Naar de maandag toe werd het niet minder en belde Walter op (mijn fysio, die al 21 jaar mijn vertrouwen heeft en waar ik altijd terecht kan). Daar het al laat in de middag was kon ik niet meer langskomen, Op dinsdag heb ik een werkdag van 10 uur in een onderzoeks laboratorium te Leiden en wil mijn werk liefst niet onderbreken.
Op mijn vrije dag, woensdag om 9.30 uur kon ik langskomen, maar niet lopen tot hij mij gezien heeft. Gelukkig ging fietsen redelijk tot goed en heb me flink uitgeleeft op de fiets.
Na onderzoek woensdag bleek dat ik door verkeerd zitten op een houten stoel het botvlies van mijn “staaretje” stuitje te veel belast had en nu ontstoken is. Fikse behandeling gehad en moest blijven trainen zonder snelheid.
Lopen ging gelukkig goed en lekker. Vrijdag nog een behandeling, slapen ging ook beter. Met pijn in mijn hart Egmond afgezegd, het gaat beter maar 21.1 km is te ver en nog even te snel. Jammer had er zo’n zin in. Een mindere eerste week van 2006 maar het gaat de goede kant op.