NK halve marathon te Den Haag

Het is zaterdag, het NK staat voor de deur. De temperatuur is hoog in tegenstelling tot Reeuwijk, een kleine 14 xc2xb0C meer. Voor het menselijk lichaam wat moet rennen is dat veel maar we moeten het ermee doen. Tijdens het inlopen wordt de lucht steeds blauwer en als ik even stil sta om te kletsen, soms sta ik meer stil dan dat ik inloop, zweet ik me de rambam. De gekozen wedstrijdkleding wordt minder en minder om uiteindelijk in top en korte broek voor de startstreep plaats te nemen. Wachten op het kanon, nou die bleef mooi stil voor een minuut of 25. Een auto rijdt 14 hardloopkilometers verder tegen een lantaarnpaal. Wij mogen niet eerder weg eer die lantaarnpaal weg is. Weet je dat de eerste loper er toch een slordige 45 minuten over doet om op de plek des onheils te komen. Een klein rekensommetje laat de loper na 25 minuten vertraging nog niet op de boulevard zien. Het schot zet de verkleumde menigte in beweging om er bij mij meteen een eerste km van 3.31 uit te stampen, beetje hard Car. Lekker kadans van de benen maar een ademhaling die “te hijgerig” is om goed in het ritme te komen. De groep om me heen heeft er ook een beetje last van maar dan meer van het loopritme. Dan gaan ze hard hard en ze lopen bij me weg, iets zachter en ik loop weer in de groep. Op de boulevard met een fikse tegenwind loopt de groep goed samen. Neem nog even de kop over een hou de wind tegen voor een jongen waarbij ik ongeveer tot navelhoogte reik, zal hij veel profijt van gehad hebben. Het keerpunt, de jongens slaken een zucht van verlichting, wind in de rug en alsof je een warm deken inloopt. Mijn kuiten beginnen te protesteren en laat de groep, die door een wesp gestoken lijkt te zijn, gaan. Kan het tempo in mijn uppie redelijk hoog houden maar voel me wel een beetje een houten klaas. Mensen langs de kant roepen het tegendeel, ze vinden het er allemaal zo mooi uitzien, ze moesten eens weten. 20 km, de finish komt met rasse schreden naderbij en in een tijd van 1.21.11 stop ik op het sfeervolle korte voorhout. Goud bij de masters 45+, allereerste master en ook nog een 5e Nederlandse vrouw, niet slecht. De prijsuitreiking zou spoedig volgen en sta uit te zweten van de inspanningen. Het zweet koelt af en ik begin ook nijdig af te koelen. Laat de organisatie voor wat het is en trek mijn eigen plan. Kleding heb ik nodig en baan me een weg naar de tent. Heerlijk wat warms aan en dan de weg terug, door de net gefinishte atleten. Wat een berg zijn dat er zeg. Ja sorry hoor maar ik moest tegen de stroom in om uiteindelijk weer op mijn plek terug te keren. De prijsuitreiking liet uiteindelijk een kleine 40 minuten op zich wachten en dan weet je hoe blij ik was met mijn warme trui en broek. Met gouden medaillle en mooie oranje bloemen naar het ministerie van Koos om daar te verkleden en te kletsen over de wedstrijd. Rond 18.00 uur op de fiets om nog een slordige 15 km uit te trappen en me daarna op een overheerlijke pizza te storten. Joy had ze na mijn telefoontje alvast in de oven gezet. Kan je vertellen dat het erg lekker was, mijn kampioens maaltijd..

Plassenloop Reeuwijk

Zaterdag 18 maart 2006, het blijft nog steeds koud in Nederland. De zon prikt door de wolken heen naarmate de dag verstrijkt. Wordt het gelukkig nog een kleine 3 graden. Een harde noordoosten wind, wat moet je nu in hemelsnaam aan tijdens de wedstrijd. Vier maal veranderd maar uiteindelijk toch de korte broek, (kunnen de benen kleuren) Running shirt met mouwtjes, handschoenen en een laag vet op de benen. Voor de start is het heerlijk warm tussen alle latletische lijven en de zon op je hoofd. Van start wat altijd hard gaat. Tussen de 500 meter en 2 km de wind pal tegen, koud. Een lekker groepje hebben we. Dan draaien we 180 xc2xb0, zon in het gezicht, wind in de rug en 10 xc2xb0C warmer, blij met de korte broek. Tussen 5 km en 6.5 km hezelfde stuk met dezelfde harde tegenwind. Dan draaien we naar de grote plas en de wind komt nu van links, alle mannen om me heen gaan aan mijn rechter zijde lopen. Ik voel me sterk en laat ze lekker “hangen”. Voor de wind even naast elkaar maar op het moment we naar rechts draaien en de wind van rechts komt, gaan de mannen links van me lopen. Krijg de opmerking dat ze het wel prettig vinden dat er een sterke vrouw in de groep loopt. Kijk daar krijg ik nu vleugels van, heb altijd al gezegd dat ik vleugels krijg van hijgende mannen (in een wedstrijd, begrijp me niet verkeerd) achter me, maar hier ook van, voel je de sterkste. Zo en op 12 km komt er nog even 1 km pal tegen wind met aan weerszijde water dan weet je wel de de wind vrij spel heeft. Het laatse stukje voert langs de dorpsstraat, dan nog een klein parkje door en daarna de finish. Won de wedstrijd met overmacht, heb wel heel erg genoten van de zon, landelijke lucht en dat ik de mannen geholpen heb aan een leuke tijd. Ze bedankte me hartelijk, lief hoor. Even lekker uitlopen met Carin, had best stijve kuiten. Op de prijsuitreiking wachten naast de tent uit de wind, in de zon, jeetje daar kon ik wel een uurtje blijven zitten. Rond 16.15 uur richting het westland om op tijd terug te zijn, een maaltijd bereiden voor de uitgehongerde Ophorstjes.

De 20 van Alphen

Een van de weinig overgebleven 20 kilometer wedsrtijden in Nederland, Alphen.
Voor mij een legendarische wedstrijd, 21 jaar geleden stond ik er al aan de start. De dames liepen toen nog 15 kilometer, dit is beter, gelijk met de mannen op. De start was dit jaar heel apart door de wereldrecord poging van Haile op de 25 km. Zijn voet op de 5 kilometer mat was ons startschot, als een komeet schoot het deelnemersveld achter Haile aan. De start voelde goed, lekkere benen. Na een kilometer of twee liep ik samen op met een dame uit het voormalig oostblok. Dat liep lekker tot 9 km, daar gooide ze er een versnelling tegenaan en liep naar een man voor ons. Na 1 km was ik weer bij, ze keek opzij en zoef weg was ze weer. Vond het even welletjes en besloot bij de “man” te blijven. Dit duurde een 500 meter en aan zijn gehijg te horen zat hij aardig stuk. Langs het water in een gestaagd tempo in mijn uppie verder. Heerlijk de zon in het gezicht, langs het water en veel enthousiast publiek, genieten. Alphen draaide ik weer in en dan is het jammer dat het asfalt plaats moet maken voor de klinkertjes, remt het tempo een beetje. Het publiek maakte heel veel goed en ik bleef genietend doorrennen, rotonde over, hoekje om enz. Kreeg Sandra de Jonge in het vizier en probeerde op haar in te lopen. Dat lukte en rond de 18 km was ik bij haar. Ze kreeg het door en verhoogde het tempo. Ik had maar een doel en dat was erbij en liefst er overheen. Het werd een straf tempo die laatste kilometers maar zalig. Finishte 4 seconde achter Sandra in 1.15.34, jammer net 3 seconden boven het Westlands record. Moet tevreden zijn, ben dat ook met zo’n mooie tijd en zo’n heerlijk gelopen race. Tweede master en 9e in het Internationale veld. Alphen het was weer klasse.

In een klap van de vreugdewolk af

Waarom kukkel je in keer naar beneden zou je denken. Naast het lopen ben ik ook een fietsgek. Hou daardoor van goede en mooie fietsen. Mijn fiets ging naar de 4 jaar toe, heeft dan een 32000 km afgelegd en tijd om door te schuiven. Vrije dagen verkocht, rente erbij en ja de nieuwe fiets kon besteld worden. Vanaf de dag dat ik tot sportvrouw van het Westland gekozen werd reed ik op mijn mooie rode trek 7.6. Een prachtige fiets waar ik meteen goed op zat. Als een zonnetje fiets hij en samen scheurde we door het Westland en naar de werkplek. Maandag 27 februari, trainen vanaf Verburch, fiets goed vast aan de paal. Wat mij sinds die tijd rest zijn de letlampjes. Mijn mooie fiets gepikt, de ellendelingen. Gewoon slot, kabelslot aan de paal vast, voor de videocamera en nog krijgen ze het voor elkaar. Je weet niet hou kwaad ik was, nog steeds ben. Ga verdorie werken voor je centen, kan je hem gewoon kopen en houden we het gezellig in de wereld. Nu kijk ik af en toe naar onderstaand plaatje, net of hij nog een beetje bij me is.