21May20; de dag van de Golden Ten wordt omgedoopt in de 1-Solo- together 10 of 5 km loop. Mijn Rotterdam atleten lopen hem solo en een groep van 4, nabij hun woonomgeving. Voor de OphorstRunners heb ik er, door de versoepeling van Corona maatregelen, een solo groepswedstrijd van gemaakt. De startnummers zijn er klaar voor, in de tas met het stoepkrijt, devlaggetjes en het parcours, Om 8.20 uur op de fiets naar het Staalduinse bos. Het parcours uitzetten, met grote pijlen op de weg wanneer ze de bocht om moeten of juist rechtdoor.
De kilometers op het asfalt krijten, de GPS niet aan het toeval overlaten, dit zijn de echte kilometers.
In het bos is het lastig pijlen zetten. Vlaggetjes gemaakt en bij de bochten in de grond gezet
Kan niet missen toch, zo’n prachtige vlag van een startnummer gemaakt. De boswachter , deze kwam net langszij, vond het goed dat ik ze er plaatste, na afloop wel even weghalen, zou niet anders durven.
Om 10 uur, op de foto, netjes 1,5 meter van elkaar. Drie rijen atleten laten de dieptewerking van de foto wegvallen, we zijn echt 1,5 meter bij elkaar vandaan 🙂 Het wedstrijdgevoel was er bij mij, beetje tintelingen en zin in een 10km achtereen, in een lekker tempo te mogen lopen. De temperatuur was voor het mooie te hoog, 26 graden en volle zon. Niet te gek van start en kijken hoe het gaat. Luisteren naar je lichaam, sprak ik de atleten ook duidelijk toe.
De start, meteen de Papendijk op klimmen, in een lange rij, de wedstrijd is begonnen. Zo gaaf dat ook iedereen een startnummer opgespeld heeft. Koos hoorde tijdens het maken van de foto’s, omstanders zeggen: ” Daar gaat nummer 1. Oh nee, daar gaat nog een nummer 1. He, ze hebben allemaal nummer 1 :-).
Hier bij 4 km, zon in het gezicht, een aardige zuiden wind tegen en het viel me niet mee. De warmte zat met dwars. De gedachten aan het bos, via de oude Hooislag zou ik het bos passeren, lekker in de schaduw zal me goed doen.
De schaduw was heerlijk maar daarna kom je voor de wind te lopen, vol in de zon en het zweet gutste van mijn hoofd. De parkeerplaats op, kistje aantikken, dat was het 5 km punt, en door. 
Op deze slagboom stond ons water, hier slechts 2 overgebleven bekertjes. Handig en ik pakte mijn waterfles, nam een teug, beklom de opgang van de Papendijk en toen zei ik tegen mezelf: ” Nu rustiger aan, anders gaat het niet goed”. Ik luisterde naar mijn innerlijke stem en liet het tempo een kleine 10 seconden per km zakken.
Bij de draai naar links, naar de Maasdijk, stond Een politieauto en ik schrok, blokkade, kan ik wel verder? Gelukkig mocht ik voorbij, de politie moedigde me zelfs, bij naam aan :-). De Haakweg, jeetje ik was kapot en stopte heel even. Keek achterom en zag Ton aankomen. Gauw, rennen, hij mag me niet inhalen. Dit is nu het mooie van zo’n groepswedstrijd. Je loopt toch alleen maar wel samen, er is meer strijd dan solo.
De laatste kilometer tegen de wind in, met nog meer zon maar een beter tempo, liet mij lekker naar de finish lopen. Kistje aantikken en 42.50 op je horloge zien staan. Viel me niet tegen. Mijn gevoel zei dat ik de 2e ronde veel langzamer had gelopen. De 5 km ging namelijk in 20.50. Onder de bomen, in de schaduw, verhitte atleten van de 5 km en daarna kwamen de overige, verhitte alteten van dec 10km over de finish. Het was super gezellig, perfecte inzet en een mooi alternatief voor de golden Ten.
Carla's Blog 