Dit jaar Soest op de racefiets

Soest, de Sylvestercross, mijn cross. De behandelingen bij de fysio wezen erop dat dit zou gaan lukken. Helaas liep het allemaal anders dan dat wij wilde, het lopen ging steeds slechter. Twee weken geleden was ineens de diagnose helder. kapsel van mijn heup en SI gewricht waren de boosdoenders en niet de pees in de knie die we eerst verdachte. Lopen moet ik van de fysio, wel minder dagen en alles heel rustig. Het gaat langzaam maar zeker de goede kant op. De Sylvestercross moest ik wel schrappen. Wat moet, moet, daar ben ik niet zo moeilijk in, als het maar over gaat. Dan komt de laatste dag van het jaar steeds dichterbij. Het knallende vuurwerk hoor je niet in Soest,  in het Westland wel. Niet alleen ik, ook Koos miste onze uitstap naar Soest. Hij wilde graag foto’s maken van de toppers. Het plan was gemaakt, hij foto’s maken en ik een route uitgestippeld voor de racefiets. De Utrechtse heuvelrug moet heel mooi zijn. Voor de Garmin kon ik zo snel geen goede route vinden. Met de fietskaart via knooppunten de route gemaakt. Alle knooppunten met soms een plaatsnaam op tape genoteerd en op mijn stuur van de fiets geplakt. Kaart in het rugzakje en de Garmin op mijn stuur. Telefoon bij me, zo moeten we elkaar toch weer kunnen vinden. Rond 12.30 uur in Soest, bij de Soesterduinen parkeerde we de auto. Wiel in mijn fiets, schoenen aan, helm en bril op, dag Koos en gaan. Het eerste stuk ging heel voorspoedig, de knooppunten volgde elkaar goed op. Ineens was ik nummer 84 kwijt, met de kaart erbij was dit weer te vinden. Prachtige route door het bos, wel veel onverharde paadjes en best wat blubber. Soms beter idee geweest de mountainbike te nemen. Flink vals plat maar dan mag je ook weer lekker naar beneden racen. In Doorn ging het helemaal fout, ik was rondjes aan het rijden, lullig als je steeds hetzelfde gedenkteken tegen komt. Maarn aanhouden dan maar, zo dat was een gaaf pad. Haalde hier een zwoegende fietser in, ik vloog. Na Maarn werd het weer onduidelijk, de knooppunten was ik helemaal uit het oog verloren, Garmin op de eindbestemming gezet. Nou die maakte er een potje van. Elk pad die hij tegen kwam stuurde hij mij in. Wandelpaden vol bagger en putten, takken en echt niet voor een racefiets geschikt. Fiets je door gaat hij piepen, omdraaien, omdraaien. Soesterberg, ik kom weer in de buurt. Moest ik weer een weg in waar een hek voor stond. Zag ineens dat je er door kon zigzaggen. Nee fiets ik over het vliegveld. Gelukkig was er geen vliegtuig te zien. Kwam steeds dichter bij de Soesterduinen, ging nog een maal heel eigenwijs langs het spoor rijden. Kom ik nr 57 tegen, mijn laatste nummer op de tape op het stuur. Fiets die richting uit en ineens is daar het crossparcours. Zag Fa Adda en Ingrid lopen, even kletsen met ze. Let ik natuurlijk weer niet goed op, rij door een hoop zand heen, ene voet net niet op tijd uit mijn SPD systeen en val zo heel lullig om in het zachte zand. De meiden raapte me op en we vervolgde onze weg.  Even kijken waar Koos was, al naar de auto las ik in een SMS-je. Ik er heen gefietst en allebei na 2,5 uur gelijk bij de auto terug. Hij met veel mooie foto’s en ik met 46 km in de benen. Had meer km’s verwacht maar met zoeken, onverharde wegen, klimmen en kletsen heel tevreden. Vooral ook om dat ik vandaag toch aan Soest heb mogen ruiken. Maar!!!! in 2013 hoop ik er weer te kunnen crossen.

Lopen zo vlak voor de kerst

Een wedstrijd, het is alweer even geleden. Er stonden er wat in mijn gedachten, opschrijven doe ik ze nooit. Als ik dat doe gaat het fout!!!!! Mooi nu zonder opschrijven is het dus ook fout gegaan, van mijn bijgeloof af? Nee, dat blijft!!!!! Het ging de week na Zoetermeer weer mis. Een stijve hamstring op dinsdag, een behandeling op woensdag bij de fysio waar ik zo stijf van werd dat het lopen even over was. Op deze manier wilde ik niet lopen zei ik na de tweede keer proberen. Schoen ver weg gezet en de fiets naar voren gehaald, ben zo blij met de racefiets,keihard gaan en nergens pijn of stijfheid voelen. Na 10 dagen weer langzaam met lopen begonnen. Drie fysio behandelingen in de week, het ging elke keer iets beter, ik kreeg weer hoop. Op dinsdagavond, ik mocht gewoon meetrainen, deed mijn best maar ineens weer die hamstring die in de kramp schoot. Uitlopen voelde niet goed en ik baalde. Op woensdag mijn heup, bovenbeen goed behandeld en losgetrokken, 24 uur later laten kijken hoe het was, oefeningen doen en rustig lopen. Het voelde zo stijf en heel rustig gaf ik training en hobbelde een beetje mee. Het gekke is dat ik buiten het lopen niets voel, geen stijfheid of ongemakken, als ik begin te rennen komt het pas. In het weekend merkte ik dat ik mijn linker bovenbeen niet naar binnen kon draaien, teveel pijn. Op maandag tegen de fysio verteld. Waarom reageer ik zo heftig op de behandelingen vroeg hij zich af? Op woensdag vertelde hij mij dat het Kapsel van mijn heup en SI gewricht de boosdoender waren. De pees in mijn knie, waar ik in eerste instantie voor kwam, kwam voort uit de heupproblemen en niet andersom. De puzzelstukjes vielen langzaam in elkaar. Nu een behandelprogramma gericht op het kapsel en SI gewricht. Moet drie maal per week heel rustig lopen, mezelf goed in acht nemen, (maar dat kan je wel zei hij). Op de racefiets mag ik mij uitleven. Zo gisteren ging ik even voor de regen fietsen, dacht ik 😦 . Helaas na 5 minuten begon het te regenen. Gelukkig heb ik hele goede race kleding, voelde niet koud of nat en heb mij 40 km heerlijk kunnen uitleven. Jammer dat de fiets er niet uitziet en aan een schoonmaakbeurt toe is 🙂 De fiets is net schoongemaakt, ga zo mijn hardloopschoenen aandoen en een stukje rustig rennen. Met deze combi wordt ik niet te onrustig, kan ik de energie (deze is bij mij in (te) grote mate aanwezig) kwijt. Weet je, de Silverstercross gaat dit jaar aan mijn neus voorbij. Ik doe daar al ontelbare jaren aan mee, dit wordt de eerste keer dat ik niet mee kan strijden in de mooiste cross van Nederland. Denk dat ik lekker door de bossen ga fietsen, heb je toch dat lekkere “ik ben buiten in de bossen” gevoel en het op de dag vuurwerk geknal is dan wat verder weg. Kerst komt eraan, de 21e december hebben we alweer gehad, jippie da dagen gaan weer langer worden. Nu iets minder regen tijdens de komende vrije dagen, dat lijkt mij pas lekker.
Voor ieder die dit leest, fijne dagen en een goed 2013

Maandagochtend avontuurtje

Vanmorgen zou ik zoon Jim van Schiphol halen. Met de auto, fiets achterin, naar Crucell. De site arrivals Schiphol aan, kan je exact de landing zien. Het moment van landen was voor mij het moment van; in de auto stappen en naar Schiphol rijden. 25 minuten, dat had Jim ook wel nodig om bij de uitgang te komen. Bij Lisse in de file, nee toch. Met een autokaart uit het jaar 0, TomTom heb ik nooit zomaar mee. Plaatsen rijden dan maar. Jim belde waar ik was, oh ergens in de polder, duurt nog wel een half uurtje. Hij ging even koffie drinken. 35 minuten later was ik er dan eindelijk, Jim stapte vrijwel direct in. Terug over de A4. Geen file problemen hier. Ik had het benzinestation na de laatste afslag Leiden uitgekozen om van plaats te wisselen, ik met de fiets naar Crucell te gaan, Jim naar huis. Is het benzinestation er niet meer, wat we zagen was een grote zandvlakte Jeetje nu pas bij Leidsendam eraf. Idee, na de wegafzetting op een brede vluchtstrook gestopt. Hier eruit, Fiets er uit en het fietswiel erin, handschoenen aan en Jim gedag gezegd. Hij zei nog ; ” Mam je moet hier wel slootje springen ” . Ach ik kom er wel. Hij weg en ik sta daar, oei die sloot is wel heel breed, dat gaat mij niet lukken. Stuk achter de betonblokken van de weg afscheiding gefietst tot het asfalt echt op was. Zand en blubber was het enige wat ik zag. Was hier niet een fietstunnel, wat betonblokken lagen er voor me, door de blubber naar beneden gelopen. Ja hoor een tunnel. Nu kon ik de sloot over. Links af ging ik terug, door de vlietlanden, rechtaf is korter. Koos voor de kortste weg. Kom ik natuurlijk weer op een N weg waar je niet mag fietsen. Even deed ik alsof ik gek was en fietste lekker over de N weg. Daar moest ik over steken en wetend dat ik verderop langs een rij huizen richting het centrum van leiden kon fietsen, legaal. Het klopte, met een rustige gevoel vervolgde ik mijn weg. Daar was Crucell, ik had het gered. Mijn schoenen moest ik wel even goed schoonmaken, kluiten blubber hingen eraan. Een goed begin van de week 😉

Nostalgie in de polder

Wat een super weertje was het vandaag. Koud met een strak blauwe lucht. Met alle warme fietskleding aan, stapte ik om 13.10 uur op de racefiets. Ik dacht in een een half uur wel even 20 km te fietsen, op tijd te zijn voor de finish van de OphorstRunners in Vlaardingen. Mis, het duurde iets langer, gelukkig stonden Marcel en Richard nog bij de finish. Even vragen hoe het gegaan was. daarna de bril weer op en de schoenen in het SPD systeem, fietsend op zoek naar Marco. Deze kwam ik bij 19 km tegen, 500m meegefiets, even kijken hoe het ging om daarna richting Honselersdijk te gaan. Hard fietsen om warm te worden en te blijven. Dit ging heel goed, ik had een plakker in mijn achterwiel. Kunst is dan om hem zoek te rijden en het lukte, altijd leuk en ik had het nu heel warm. Na Maasland op het Kralingerpad zag ik ineens heel veel brommers aankomen. In mijn jeugd reden de jongens op een Zundapp of Kreidler brommer. Deze jongens zijn nu “oude” mannen. Om de jeugd te (her)proeven gaan ze heerlijk toeren op een mooie zaterdag middag. Heerlijk, net of je weer 16 bent. Ik reed naar hun toe, of zij naar mij. De eerste rijders gingen netjes achter elkaar en ik kon blijven fietsen over het smalle fietspad. Naarmate de groep vorderde, verminderde het gevoel van; er rijden ook andere mensen op dit fietspad. Ik voelde me een beetje opgesloten. Ineens voelde ik dat dit niet goed zou gaan, stapte af en dook in de waterkant. Veilig weg van al die good old seventeens. Ze waren voorbij en ik kon zonder kleerscheuren uit de slootkant komen . Als goed old seventeen vervolgde ik mijn weg. Op mijn racefiets wel te verstaan, mijn Puch is niet meer, wil hem ook niet meer, dit is beter voor het lijf. Het was een beetje jammer dat de mannen op hun jeugdliefde zich even niet realiseerde dat in de tussenliggende 40 jaar het verkeer veel drukker geworden is en je iets meer op de medemens moet letten. Verder vind ik het een fantastisch gezicht, en, als ik dat gepruttel hoor gaat mijn gevoel 38 jaar terug in de tijd, zittend achterop de Kreidler van het vriendje van toen Weet je, die Kreidler was mooi, oranje met chrome dekplaten. Hoezo nostalgie?

Mijn 54e verjaardag

Als ik het opschrijf kan ik gewoon niet geloven dat ik deze leeftijd al bereikt heb. Het voelt veel jonger, de realiteit is anders, gevoel is het beste. Het lopen is nog steeds niet wat ik wil. Na Zoetermeer is er op woensdag iets gebeurd waardoor de hamstring in de kramp schoot na 4 stappen hardlopen. 9 dgn geen lopen voor mij en nu 3 dgn per week bij de fysio op de behandeltafel. Vandaag mocht ik kijken, als verjaardags kadootje, hoelang ik een duur-training vol kon houden. Voor alle visite kwam gaan rennen. Na 88 minuten thuis, was niet ontevreden maar ik ben er nog niet. Morgen weer naar de fysio. Ja het ouder worden zorgt voor een trager herstel, dat merk ik dan weer wel. Na het lopen kwamen Lex, Natas en Joy (Jim in Thailand), belde wel even, een kado van allemaal. Als een surprise mocht ik het uitpakken en raden. Jippie, gaaf kado, ik mag gaan parachute springen op Texel, dat wilde ik zo graag. Daarna druppelde de mensen binnen allemaal op het eten gevraagd. Ik had veel aparte soorten eten gekookt en iedereen heeft enorm zitten genieten van al het lekkers. Het was een fantastische verjaardag. Op naar het 55e levensjaar.