Sylvestercross wat ben je mooi :-)

31Dec19, oudjaarsdag die we beginnen met een rondje fietsen en oliebollen halen. Warm uit de frituurpan van de bakker, snel naar huis, bakkie zetten en genieten. De knappende buitenkant en de luchtige binnenkant.

Dit is voor Koos maar niet voor Carla, boterhammen zijn beter voor als je over drie uur een wedstrijd gaat lopen. Aangekomen is Soest, de mooie bossen, het Soesterduin, het ruikt oudjaar voor ons. Inlopen en parcours verkenning, ziet er goed uit en nergens blubber. Het zand is los, zacht en diep, zwaar gaat het worden, dat is zeker. De start, meteen zacht zand richting het bos. In het bos betekend voor mij demarreren, zoveel mogelijk vrouwen voorbij gaan. De zon scheen uitbundig, heerlijk. Een probleem was wel dat de zon je het zicht soms ontnam. De boomwortels waren soms echt niet te zien door de felle zon in het gezicht. Ik was heel Allert omdat ik niet weer de tanden door mijn lip wilde vallen.

De eerste ronde ging in 9.20 en het voelde goed. Na het geploeter in het zand weer lekker het bos in. De bochten, de heuveltjes en de zon die nu op iets ander plaatsen de ogen verblinde.

Nog een aantal, vooral jonge meiden ingehaald, voelde me gewoon een beetje 25 jaar, krachtig en gemakkelijk als ik liep. De 2e ronde ging in 9.21, blij dat de laatste passage zand voorbij was en ik het bos weer in mocht. Doordat de zon nu minder verblinde gingen de voeten gemakkelijker, zag waar ik over de boomwortels moest springen, rennen, ontwijken. Het laatste stuk bospad en dan de scherpe bocht naar rechts het duin op.

Het laatste stukje afzien richting de finish. Als 1e V55+ in een tijd van 27.50 passeerde ik de streep. De 3e ronde ging in 9.10, mijn snelste ronde :-).  Blij was ik met de kracht in de benen, de souplesse en het uitblijven van de benauwdheid :-). Snel kleding  gehaald om aan te trekken in de tijd dat ik op de prijsuitreiking moest wachten,  warm blijven is altijd een dingetje, een belangrijk dingetje. Mooie bloemen, huldiging met uitzicht over de lange duinen, zo mooi.

Daarna uitlopen en de mannen van de A-groep aanmoedigen. Ze liepen heel goed en dat maakte het plaatje van vandaag compleet. Een gelukkig atleet en trotse coach, mooie afsluiting van 2019.

Een deel van de tegeltjes die je bij de Sylvestercross krijgt. De onderste is van dit jaar

Daar is ie weer, de zanderige cross bij Haag atletiek

26Dec19; 7,5 km cross Haag atletiek.

De Schotse Hooglanders stonden op het mooiste stukje duin, alternatie parcours, het laatste stuk overslaan en direct voor het duin naar de finish. De cross werd daardoor 500m korter.

De start, in het gedrang op het smalle pad, ik kwam er maar niet doorheen.

Blijven proberen, hier voor de 1e bocht kon ik nog niet ontsnappen. Ik wist, als straks de zandput komt, krijg ik vrij spel. Het moment van positie zoeken.

Demerage nummer een. Leuk de reacties van andere atleten, : mhhhhh, jij achter mij Carla, dat kan toch niet. Het moment van achter die persoon lopen was voorbij, ik ging er voorbij en ze konden niet aanhaken.

Langzaam maar zeker, steeds een stukje verder

De 2e ronde en voor de 2e keer klim ik de zandput uit, het zwaarste stuk vd wedstrijd. Je moet ook je voeten goed in de voetafdrukken van de lopers voor je plaatsen. Dan heb je grip en kan je sneller naar boven. Dit is wel heel lastig en de voet wiebelt alle kanten op. Uiteindelijk boven, diep ademhalen en doorgaan

Door het takkenbos, zojuist de nummer 2 ingehaald, fijn dat ik nu op de 2e positie liep

Mooi overzicht van de ondergrond van de cross, veel zand he 🙂

In de 2e ronde ging de atleet in de foute kersttrui voorbij. Hij had al vele malen mijn naam gehoord. Draaide zich om en zei: niet weer he Carla. Elk jaar doe je hetzelfde, je loopt mij voorbij en weer kan ik niet met je mee. Het ging inderdaad  zo

Probeerde steeds wat vlak zand te vinden. Het omgeploegde zand is zwaarder dan het gladde zand. Er waren stukken waar dit mogelijk was. Ik maakte er goed gebruik van

Kale bomen sieren het landschap. Geen blaadjes aan de donker gekleurde takken. Uitkijken geblazen want je loopt er makkelijk dwars in. De zware takken zwiepen, voor een extra stoot tegen je gezicht.

De lekkerste stukken, beetje hard, beetje zacht, beetje vlak, op naar de finish

Het laatste stuk van de cross,  het grasveld bij het paddenpad, nog 200 meter te gaan. Ik finishte als 2e vrouw in 35.08. Super lekker gelopen en ik had echt zin in deze wedstrijd, even kort en geen asfalt.

In gezelschap van deze gezellige mensen en OphorstRunners. Lekker in- en uitlopen met elkaar. Tussendoor ieder zn race, die bij iedereen na volle tevredenheid gegaan is.

Linschoten, in 20 jaar tijd deze wedstrijd zien groeien tot……. uitverkocht in 2019

Linschoten, ieder atleet maak ik lekker voor deze halve marathon door nostalgisch Nederland, inclusief de varkentjes als toeschouwer op 15km. Vandaag met aardig wat atleten van de A-groep en OphorstRunners aanwezig.
Inlopen, hoe gaat de ademhaling? de belangrijkste vraag voor mij. De afgelopen week voelde ik dat het iets beter ging en vandaag?   Het voelde best oké, fijn.  De start, geen gedrang maar normaal vertrokken we. Ik had een doel vandaag, lekker lopen en me vooral niet als een goudvis voelen om naar adem te moeten happen. Het tempo voelde goed aan en zo liep ik door het oude Linschoten heen. Rond de 2 km kwamen er vragen bij me op, wat doe ik, wat wil ik. Stom he maar eigenlijk had ik helemaal geen zin om hier te lopen. Waarom heb je geen zin, vroeg ik aan mezelf. Daar had ik geen antwoord op. Geen zin maar ik wilde wel lopen. Ga je dan een duurloop doen thuis?  Nee dat vond ik dan weer zonde nu ik hier door het prachtige boerenlandschap liep met vele mensen om mij heen. Zoveel mensen geven gezelligheid. Als je je nu eens niet mee laat sturen door de groep atleten die je passeren. Gewoon laten gaan en de focus op jezelf richten. Zo analyserend kwam ik aan in Oudewater. De bekende brug, keren, klimmen, keren, aangemoedigd worden door veel publiek. Het 10km punt kwam ik voorbij. De gedachten van geen zin hebben was verdwenen, de motivatie om mee te gaan met de atleten die mij passeerde, een scherpe tijd neer te gaan zetten, die had ik nog steeds niet. De atleten liepen bij mij vandaan en ik liep heerlijk in mijn eigen tempo. Een goudvis  voelde ik me gelukkig ook niet. Moest soms even hoesten en had daarna weer een vrije ademhaling. Hier was ik zo blij mee. De varkentjes als toeschouwen op 15 km, keerde ze me allemaal de rug toe toen ik voorbij kwam, had zo op hun geknor gerekend :-). Montfoort is ook een feestje met muziek en veel publiek. Het 17km punt ook alweer voorbij. Wind in de rug en voor het gevoel altijd een lange weg langs het water. Op deze weg liep ik het allerlekkerst, kreeg zelfs zin om een paar mannen in te halen :-). De laatste 2 km, een lang polderpad maakt op 20km plaats voor ” het dorp”. Hier ook een extra lus om de race een echte 21.1km te geven. Draaien, keren, stoep op en stoep af. Was bang om de tanden weer door mijn lip te vallen en keek heel goed uit. Richting de finish  zag ik dat onder de 1.30 niet ging lukken. De 1.30.14 was oké.
Een goed gevoel hou ik van deze wedstrijd over en een 1e plaats bij de V55+, dus de bloemen mochten weer mee naar huis.

Voor het eerst de Bruggenloop, met hindernissen :-)

Veel over gehoord en nooit gelopen, de druk bezette Bruggenloopin Rotterdam. Waarom niet? zou je zeggen. Te druk, verdwalen tussen wedstrijdsecretariaat, kleedkamer, toilet en de start. Anno 2019 kregen de OphorstRunners via sponsor Agium een gratis startnummer, wat doe je dan, ja zeggen en met de groep naar Rotterdam gaan. Kom doe eens gek en accepteer het nummer.

Laat ik me nu 6 dgn voor de bruggenloop, met  mijn twee voorste kronen  mijn lip  doorboren na een val, waarbij mijn gezicht de klap opving.  Ben niet snel bang maar dacht echt dat ik dood zou bloeden. Het bloed spoot letterlijk uit mijn lip, slagaderbloeding (Dit vertelde de tandarts mij zojuist)  Na de 3e bloeding mocht ik eindelijk naar de centrale huisartsenpost. In paniek kwam ik binnen met de mededeling dat ik echt dood aan het bloeden was. Theedoek, doordrengt met bloed,  deze voor mijn mond houdend. Het was de 8e theedoek op dat moment. Denk dat ik echte paniek-ogen had op het moment van binnenkomen en vertellen aan de assistente. ” Ga eerst eens rustig zitten” en ze loodste me naar de behandeltafel.  ” Oei het is een spuitertje”,  zei ze toen de theedoek van mijn gezicht gehaald werd en het bloed met een straal richting het plafond spoot. Als O.K. verpleegster pakte ze de lip op de juiste manier vast en na 10 minuten leek het bloeden gestopt te zijn.  Het moest  wel gehecht worden, te grote wond en het mocht niet weer gaan bloeden. Heel stil bleef ik zitten tijdens de autorit van Naaldwijk naar Delft. Blij dat het niet weer was gaan bloeden en veilig in Delft aankwamen. Röntgenfoto, om te kijken of er niet een stukje tand in mn lip was gekomen, twee hechtingen erin en een tetanus injectie. Om 3.00 uur stapte we in ons bed. Ik had er een onvergetelijke en lange verjaardag van gemaakt 🙂

Op dinsdag weer wat gaan fietsen en zo training gegeven, lopen durfde ik echt nog niet, mocht wel had de EHBO dokter mij verteld.  Na de training op taart voor mijn verjaardag getrakteerd. Eten lukt me niet, drinken met een rietje en genoot van de atleten die de taarten op aten.

Bloemen van mijn Top A-Groep atleten, voor mijn verjaardag

Op donderdag naar de training gaan hardlopen, moet toch even testen of dat weer ging Dat lukte  en ik maakte die avond 21 rustige km’s.

Vrijdag en zaterdag fietsen, zondag is dan de Bruggenloop. Besloten te starten en te finishen, het stuk ertussen zo verstandig mogelijk op te vullen. Na de start vlogen de atleten en bekende me voorbij, aanmoedigingen maar ook opmerkingen om mee te gaan. Nee, eigen race, eigen gevoel en vooral lekker lopend deze wedstrijd beleven. Na de Erasmusbrug zat de ademhaling hoog en nam nog meer gas terug. Daarna ging het lopen echt lekker. Nog meer bekende vrouwen die normaal achter mij zitten, gingen voorbij. Zij verbaast en ik denkend, laat maar gaan, het is goed. De van Brienenoordbrug  pakte ik met gemak. Na 12 km kwam de wind vol tegen, kostte me veel moeite en zat weer hoog in de ademhaling. Dan merk je dat je veel bloed verloren bent. de rode bloedlichaampjes (zuurstof-transporters) zijn nog niet op niveau terug.

De finish in 1.04.04. Maakte me dat blij???? Diep in het hart niet maar voor vandaag wel. Ik kan met een goed gevoel terug kijken op deze drukke maar leuke wedstrijd, lekker gelopen en ik was erbij :-).