Daar sta je, op het strand van de Beekse Bergen. Net niet te bibberen in de waterkoude temperatuur, mannen en vrouwen master in een wedstrijd. Blij met de mannen om me heen, geeft een groot deelnemersveld, atleten om mee te strijden. Het aantal crossende vrouwen neemt elk jaar verder af terwijl ik de cross wedstrijden het leukst vind.
Daar gaan we, alles dendert over me heen. Het starten gaat me best goed af, bij de andere nog beter. Het zijn vier rondes, tijd genoeg om plekjes op te schuiven. De heuveltjes neem ik met gemak.
Langs de “vloedlijn” mag je bij een meer eigenlijk niet zo noemen, loopt het lekker. Goede voetplaatsing en zelfs de boomstammen die hier keurig in een rij van drie aangespoeld zìjn, kan ik nemen zonder mn voet erop te zetten. In het bos met de vele heuveltjes lukte het me vele atleten inhalen. Tot mijn grote genoegen zijn het veel vrouwen. Doel vandaag is om zo ver mogelijk voorin het vrouwenveld te eindigen.
De ronden volgen elkaar in rap tempo op. In de bochten werd het zand meer en meer een geul, alsof er een hele kudde paarden doorheen gegaan was. Ik kon gaan hangen in de bocht, tegen de zijkant van de geul aan 🙂 . Even ging het bijna mis, op de heuvel een stukje verderop. Ik haalde een mannelijke atleet in, op het moment dat ik passeer zìe ik een konijnenholletje onder mijn voet. Oei, daar ga ik mijn voet niet neerzetten, ben ik hem kwijt en weet zeker dat ik dan met mijn gezicht in het gras ga belanden. Ik spring naar rechts, tegen de man aan en hij wordt een beetje boos op me. Hij dacht natuurlijk, die vrouw gaat me de pas afsnijden. Ik probeerde hem van het konijnenholletje te vertellen maar je wilt ook hard doorrennen, ik besloot me bij het laatste te houden. Bij het ingaan van de vierde en laatste ronde realiseerde ik me dat de vrouwen die ik voor wilde blijven allemaal achter mij zaten, ik liep nu op een vierde positie.
Foto’s zijn gemaakt door Ria van Hoogdalem
Het laatste lange stuk naar de finish, ik zette nog even aan, alles eruit. Over de finishlijn, kreeg ik het kaartje V45+ nummer 1, zie meteen naast me, met 1 seconden verschil de 2e V45+ binnenkomen. Zo, dat had ik niet geweten dat ze zo dicht achter mij zat. Wel gewonnen ook al was het nipt. In de finish-ruimte kwam de man van het konijnenholletje naar me toe; “zo dat was me een rare beweging van je”. Blij dat ik nu zonder hard te lopen uit kon leggen wat er gaande was geweest. Dit verhaal deed hem zichtbaar goed.
Op naar de prijsuitreiking, daar mocht ik op nummer 1 gaan staan en prachtige bloemen in ontvangst nemen. Foto’s gemaakt van drie blije vrouwen 45+. De Warande-cross op de Beekse bergen, naast het Safaripark met een prachtig en uitdagend parcours. Kan niet anders zeggen dat het EK waardig is. Op naar 9 december organisatie, het gaat jullie lukken.
Na de start een felle Oosten wind tegen, toch liep het makkelijk en bij 4 km een beetje gas terug genomen, ging iets te hard naar mijn zin. Na het aantikken van Kijkduin nog een klein stukje stoeptegels, daarna door mul zand naar de zee = zandmotor. Het viel me alles mee het eerste stuk, lekker hard zand en!!!! de wind in de rug. Met de zon in het gezicht werd het een waar genoegen om over het zand te rennen. De heuveltjes van de zandmotor over, veel los zand nu. Heel ontspannen de voeten op het zand plaatsen, geen kracht verspelen enkel souplesse moest ik voelen. De heuveltjes voorbij en nu zoekend naar de vloedlijn. Die is altijd ver weg om in ene in het zicht te komen. Overweldigend was het, een vloedlijn in de vorm van asfalt, ze glad en strak was het daar.
Voor de wind over het Ecoduct om daarna het prachtige fietspad, de N8, af te lopen. Harde wind in de rug en zag 3.40 als km tijd op mijn horloge. Het gevoel was goed, het gevoel was vandaag de baas, lekker doorgaan zo.
De prijsuitreiking was een half uur uitgesteld, mooi de tijd om goed uit te lopen en de wedstrijd te analyseren. Was een snelle analyse, met veel power en goede mindset was dit een wedstrijd uit het boekje. De prijsuitreiking met 3 RA atleten op het podium, trotse trainer.
Mooi boeket bloemen, in nostalgische stijl, zo gingen we weer terug naar huis. Mooie race en het hoofd rustig gelopen, op naar een goed slaapje vannacht 🙂
Ho, ho, de handrem erop terwijl ik dacht aan de editie van 2017. Een jaar geleden waren de benen leeg op 18km, idee om dat vandaag net andersom te doen. De rem was goed aangetrokken en de volgende km ging in 4.10, top dat wilde ik lopen vandaag. Veel mensen langs de kant, de belangrijkste mensen miste ik. Zoon Lex stond met Koos bij de eerste rotonde. Ze hadden niet voor de voetbalwedstrijd gekozen, Carla aanmoedigen vonden ze veel leuker, maar niets zeggen he. Ik was vol concentratie was hun antwoord na de finish.
Carla's Blog 