Wedstrijdritme opdoen in Uithoorn

Posted on januari 25, 2015 by carlaophorst

Even nog een wedstrijdje pikken voor het NK 10 km in Schoorl. Uithoorn is altijd een mooie wedstrijd en besloot deze te doen. Met Marlies erheen gereden, terwijl het buiten steeds harder ging regenen. Dat wilde ik niet, zeker niet nu mijn rug wat stijf is. Gisteren op de racefiets deed alles me zeer in mijn rug, net alsof het griepvirus op je rug is gaan zitten. Vanmorgen voelde het beter aan maar zeker nog niet weg. Daarom wilde ik er geen regen op hebben. Mijn verzoek werd gehoord want met inlopen was het droog en er is geen druppel meer gevallen. Toch een t-shirt aan gedaan, het was warmer dan ik dacht. De start was vol atleten en onverwacht eerder in tijd. Als een haring in een tonnetje voelde ik me maar kon goed wegkomen. Even zig zaggen door de bochten en over ongelijke stukken straat. Daarna mooie lange asfalt wegen tussen de kassen door. Net of je thuis bent, de vliegtuigen die over vliegen en je bijna aankan raken laten je weten niet thuis te zijn. Het was fijn in een groepje te lopen. Het groepje verdween bij de splitsing 10 km en 10EM. Ineens was ik daar alleen 🙂 Mijn tempo, vandaag wilde ik ontspannen 4.05 lopen, bleef goed. Niet echt lang liep ik alleen, kwam iemand langzij of ik raapte er een op. Ik genoot van het parcours, heerlijk langs het water, was de Amstel volgens mij, het voelde in ieder geval goed.

Rond de 10 km voelde ik dat de rug en heupen stijver werden, maande mezelf er niet aan te denken en vooral de ontspanning te houden. Even moesten we door een woonwijk, afknappertje, duurde gelukkig maar kort. Was ingehaald door een jong meisje, liet haar gaan om me aan mijn opdracht te houden. Een nijdig viaduct onderdoor met 3 scherpe bochten. Door een nieuwe woonwijk die nog geen bestrating had, wel veel blubber. De speaker hoorde ik al, nu wat toeschouwers langs de kant en dan de finish, 1.05.34 en vierde totaal eerste boven de 35 jaar. En dan, een rug als een blok beton, jeetje dat had ik niet verwacht. Snel naar de kleedkamer om de rug warm in te pakken. Uitlopen begon moeizaam maar na 200 meter was dat goed te doen. Helaas geen prijs, doen hier alleen 1 tm 3. Marlies wel op het podium maar vergat door de zere rug een foto te maken. Naar huis en voelde me steeds beroerder worden. Nog iets gegeten en daarna “even liggen” mooi dat ik 1,5 uur later wakker werd. Het was een mooie “doe wedstrijdritme op” maar deze afloop had achterwege moeten blijven. Duimen dat het snel hersteld en geen griep gaat worden want zo voelt het wel een beetje.

NK cross in verweggiestan.

Posted on januari 17, 2015 by carlaophorst

Het NK cross, voor mij aan het einde van de wereld, zuid-Limburg. Was bijna van plan het te laten schieten, wist dat ik spijt zou krijgen, toch ingeschreven voor het NK cross in Kerkrade. Aan mijn dochter gevraagd of ik een nachtje mocht logeren, ze woont halverwege de autorit. Op zaterdagmorgen op het gemak naar Kerkrade. Slechts 1 uurtje rijden, dat is lekker. De auto in de blubber geparkeerd, wel zo dat hij er straks nog uit kon komen. Kom je aan bij Abdij, daar is de cross naar vernoemd, wat een prachtig gebouw en je kan je niet voorstellen dat hier een cross gehouden gaat worden. Alsof je in de middeleeuwen bent, over de prachtige binnenplaats naar de receptie loopt. Nummer opgehaald, via allerlei geheimen poortjes en gangetjes naar de kleedkamer. Omkleden en een beetje opschieten om in te lopen. Het parcours op en het zag er mooi uit, de hoeveelheid water van de afgelopen weken hadden niet het hele parcours laten verdrinken. Race kleding aan, beetje vet smeren om de spieren te beschermen en op naar de start. Kleding uit, opstellen en gaan bibberen, was wel een beetje koud. Precies 14.00 uur gingen we ervandoor. Twee aanloopronde over de sintelbaan, die nu niet meer was dan een blubberbaan. Geen spikes en moest in de bochten voorzichtig doen om niet weg te glijden. Daarna waagde ik me aan de eerste grote ronde. Een lange steile afdaling, was goed uitkijken voor de grotere stenen, het enkeltje kon zo dubbel slaan. Hier ging ik de atletes inhalen. Mijn start is altijd behoudend, daarna ga ik los.Het pad liep langs een meertje, beetje dalen en dit voelde heel goed. Dan ineens is hij daar, de beklimming. steeds als je dacht dat je er was, ging je een bochtje om met weer een heuvel voor je. Ging best fel omhoog, ging goed, op het vlakke stuk kon ik weer in een normalere ademhaling komen. De grasbaan, een linten pad ging slingerend terug naar de “Blubberbaan”. Ik was al aardig naar voren geschoven in het totale veld. Zij aan zij ging ik met Ingrid de tweede ronde in. De afdaling ging lekker, even inhouden in het begin en dan knallen. Tijdens de beklimming voelde ik dat ik sterker was dan Ingrid en sloeg een gaatje. Op de grasbaan zag ik dat er geen V55 bedreiging voor me was en Ingrid verder achter raakte. De derde ronde en streed lekker met mezelf. Goed afdalen, herstellen langs het meer en dan de laatste beklimming, je voelt je benen maar geeft niet toe, knallen naar boven, wel met een kleine pas en de ontspanning erin gehouden. Het zandpad naar het gras, de laatste keer slingeren over het gras en alle molshopen nog een keer platgetrapt, arme mollen:-). Beetje blubber op de baan en dan linksaf voor de finish. Top, 31.20 over 7,4 km cross en vet 1e V55+ en 5e in het totale veld. Super goed gevoel en genoten van dit mooie uitdagende parcours. Felicitaties en feliciteren, altijd heel gezellig met alles Masters. Blubber kleding uit en schone aan. Uitlopen met vijf meiden. Ik drukte mn horloge in en zei: “30 minuten uitlopen, gaat jullie dat lukken”?. ze schrokken een beetje maar deden gezellig mee, we pakten nog een heuvel, zo hoog en zo zwaar. Als je dan toch in Limburg ben moet je ervan profiteren. Douchen en schoon naar de prijsuitreiking. Heel goed georganiseerd. Alle Master vrouwen opgeroepen, het Wilhelmus werd gespeeld en daarna elke categorie het podium op. De nummer een kreeg een overwinning shirt aan, heel leuk. Foto’s maken, felicitaties, zoenen en dan is het over. Naar de auto, zat net en werd gebeld door de WOS voor een interview. Leuk en kon hem warm in de auto zittend doen. Na het interview gaan rijden, de lange weg naar huis. We waren slim en in Goirle even een hapje wezen eten, de buik begon ook lelijk te knorren. Na het eten nog een uurtje rijden. Wat is nu een uurtje en waren zo thuis. Top dag, of weekendje kan je beter zeggen. En, met een beetje organisatie is Kerkraden niet eens zo ver weg 🙂