Een mooi wedstrijd, kleinschalig, ons kent ons, dichtbij huis, goed voor de overgang van de lange naar korte wedstrijd periode. Gewoon doen😝 Als ik er, nu eens naar toe zou gaan inlopen, nee niet helemaal van huis maar vanaf de Haagse beek. Kan Koos lekker wandelen en een mooie fotopositie opzoeken, allebei blij. Ik door de duinen naar Haag atletiek met een ” ik kon het niet laten” omweggetje. Laat de rij voor inschrijven erg klein zijn, dit tot in tegenstelling van het voorinschrijven, lucky me. Nummer opspelden, wat versnellingen op het gras en ik was klaar. De organisatie niet, 10 minuten extra voor de inschrijvingen, het was veel drukker dan verwacht. Ons kent ons en we gunnen elkaar veel, ook de koude benen die je dan gaat krijgen. Ik schoot nog even de warme kleedkamer in, te koud is niet goed voor de lekker opgewarmde benen. 11.10 uur, het startschot viel en de wolken verdwenen, net als de atleten. Onder het genot van veel zonnestralen ging het hard weg en snijden ging goed daar op de laan van Poot. Het padden-pad, een kleine 2 km vals plat kreeg je voor de kiezen, die hakte erin hoor.
Het was niet dat ik heel erg makkelijk liep, mijn adem was op, zei ik tegen Koos die daar vol aandacht mooie plaatjes aan het schieten was. (S’avonds thuis zag ik dat mijn hartslag daar rond de 200 slagen tikte). In de lente gaan vele hartjes sneller kloppen, om een heel andere reden dan dat mijn hart nu overuren maakte, die ellendige pollen ook. Het pad waar ik daarna over rende was glooiend, even beetje klimmen en daarna weer lekker dalen, langzaam voelde het beter aan. De lange steile helling terug naar de Laan van poot ging als een razende, liep dan ook naar benden. Rondje op de baan, de 5 km lopers waren klaar, ik mocht nog een ronde.
Het padden-pad was weer zwaar en daarna ging ik golvend over de paden naar het einde vd duinen. Ik passeerde een atleet, 100 meter later haalde hij mij weer in. Ik hem weer, het leek wel een spelletje. De laatste km ging ik in, de baan op en de “jojo” atleet wilde erg graag deze game winnen. In een rotvaart vloog hij mij voorbij, ik iets minder snel. Passeerde de finish in 39.04. Ik had weinig op m’n horloge gekeken en was blij verrast. Met twee jonge meiden voor me werd ik mooi derde. Helaas geen tijd voor de prijsuitreiking en melde mij netjes af. De verjaardag van mijn vadertje en Koos staat als volgende op de agenda, ik ben van de catering. De reden van nu uit te lopen naar de Haagse beek, haal ik een half uur tijd in en kunnen in een normaal tempo naar huis Rekken, douchen, bakkie doen en iets eten. Het sportieve deel is gedaan, op naar het verjaardagsfeest
Ik sta op 5 km klaar voor de eerste blik op de gezichten, gezichten spreken nl boekdelen. Daar komen ze, het valt op dat er vele zweetdruppels parelen op de voorhoofden, het is in de zon voor de wind een beetje te warm, ze zijn nog niet gewend aan warmte. Een atleet is te stil, zweet te hard, dat geeft mij geen goed gevoel. Na 5 minuten zijn ze voorbij en spring op m’n fiets, richting 10 km. Net op tijd ben ik er en zie bijna iedereen goed voorbij komen. Sommige iets te uitbundig, beter de energie voor het laatste stuk bewaren. Ik zie nog een te wit gezicht lopen, twee atleten die mij zorgen baren. Snel zoek ik mijn weg door zuid en kom bij het 22 km punt aan. Moet even wachten maar klets gezellig met meneer agent. Nummer een en twee zien er perfect uit, opvallend eigenlijk want daarna teveel atleten in het totale veld die er best uitgewoond uitzien. 22 km, net over de helft, dit kan normaal gesproken niet, zeker niet als je onder of rond de drie uur wilt lopen. Van mijn hele groep lopen er nu vier moeizamer en eentje reageerde niet op mijn schreeuwen. Hop, op mijn fiets, snel stukje inhalen, afstappen en alsnog contact proberen te maken. Het reageerde, de blik sprak boekdelen, ik ben kapot. Fietste een stukje mee en zag begeleiding van ouders op de fiets, ik durfde de persoon los te laten. Mijn snelste atleten zaten al in Kralingen en ik moest ze zien. Naar 36 km gefietst en ja hoor, daar kwam de eerste, perfect zoals dat eruit zag. De nummer twee gaf even aan dat het zwaar aan het worden was. Schreeuwde hem toe dat het er super uitzag, nu even mentale kracht tonen om het tempo vast te houden. Ik voelde dat hem dat ging lukken. Terug gefietst naar 37 km, lekker in het gras in de zon gaan zitten, even eten en drinken, wachten op de volgende. Boven verwachting kwamen er al weer twee aanlopen. De een vol power met daarachter een wit bekkie, die twee samen, zouden er een super tijd uit gaan laten rollen. De een na de ander kwam langs, fris ogend, soms met bravoure maar de meeste echt aan het laatste stukkie bezig. ; “Nu mentale kracht tonen, even afzien” , was hetgeen ik ze meegaf voor de laatste 5 km. Twee atleten was ik kwijt maar via live trekking zag ik dat er eentje heel dichtbij was. Daar in ene zag ik hem, kapot van het overgeven, kon niet meer maar wilde ook niet opgeven. Even bij mij in het gras gezeten, waarom moest dit nu gebeuren. Het was de persoon die mij op 5 km al zorgen baarde. Daar was een vriend en samen gingen ze, weliswaar gesloopt, rustig naar de finish. Als ze bij elkaar bleven mocht dat.
Voor mij de aanleiding om via de Erasmusbrug, je kan er onderdoor, naar het WTC te gaan, daar zat een groot deel van de groep. In de koopgoot gleed ik nog even naar beneden, die tegels zijn niet voor race schoenen gemaakt. Bij het WTC mocht ik zonder fiets naar binnen, de beveiliging zou op mijn mooie fiets letten. Daar zaten ze, te glimmen van oor tot oor en ik moest iedereen even feliciteren. Napraten over de ervaringen van vandaag, ook de laatste atleet was gelukkig gezond gefinished, blij. Na een uur m’n fiets weer gepakt en de 30 km naar huis gaan fietsen. Even deze dag goed tot mij door laten dringen. Met negen persoonlijke records, heel veel onder de drie uur, andere net erboven geeft je als coach een goed gevoel, ik voelde me trots op al die bikkels die zo goed gepresteerd hadden. Drie atleten waar het niet goed mee gegaan was, twee wel gefinished. Bale maar ook dat maak je mee. Ik zeg altijd, een marathon is niet alleen; zo goed mogelijk trainen, ook de dag, het weer, het koppie, het lijf spelen een grote rol. Rotterdam 2016 was groots🚴🏼🏃🏼☀️🏆🚴🏼
Lekker groepje, lekker lopen. Heel veel aanmoedigingen, gek he maar dat maakt het lopen in het Westland zo leuk. het is fijn om de mensen langs de kant blij te maken met jou hardloop prestatie.
Probeerde op alle aandacht te focussen om zo de lamlendigheid in mijn benen minder te voelen. De km tijden bleven gelijk en de laatste was ingegaan. De vreselijke klinkertje op weg naar de finish liet ik links liggen en pakte de stoep.
De bloemen bij de huldiging waren prachtig, applaus te gek. Uitlopen moest ook nog even, na 2,5 km was het echt op en stopte. Geen tijd voor de douche, het podium wachtte tot drie maal toe op mij. Een vreselijke verwennerij volgde. Daarna een gezellig samenzijn met neef Ad en Aad. Dit alles maakt het lopen in het Westland zo leuk, volgende keer graag met betere benen 🙂
Carla's Blog 