Van crossen naar weer eens een halve marathon, door de Biesbos

Het crossen achter mij gelaten, seizoen is over.  De wegwedstrijden  komen nu in de agenda, Dordrecht is de eerste die ik lopen mag.

Wat ga ik doen, niet te gek maar zeker ook niet te langzaam. Doel 4.30 per km lijkt mij een mooie en haalbare tijd.

Bij het opstaan werd ik al blij met het zien van de zon, na de natte sneeuw en kou van afgelopen week, een kadootje. Met Koos op tijd naar Dordrecht vertrokken, kleine file waardoor 10 minuten verloren gingen. 

Tijd voldoende om mijn startnummer op te halen, om te kleden en een stukje in te lopen.

Keuze kwa kleding was lastig nu de zon achter de wolken verdween, 5 graden is frisjes. In ene breekt de lucht open, stralend blauw en de lange tight werd vervangen voor een korte broek, zalig, het kan weer.

Naar de start, dit keer op de baan , wel zo handig kwa, gewoon alles. Van start met een zware klim de dijk op, daarna vlak en ritme zoeken. Ik liep in een lekker groepje en zag dat de km tijden waren zoals ik wilde, 3.30 of een beetje sneller. Door het groen, over de dijken richting de Biesbos. Alles was top verzorgd, parcours met duidelijke pijlen aangegeven en vrijwilligers die ervoor zorgde dat je niet verkeerd liep. 

Op 5 km begon het horloge van mijn buurman in ene te praten. Een heel verslag van de km tijden, hartslag en eindtijden. Mijn god wil je dat allemaal weten als je aan het lopen bent. Ik zou er heel onrustig door worden. De man van het horloge zei: “ ik kan hem ook elke 100 meter laten praten”. Laat maa,r was mijn reactie. De man heb ik daarna niet meer gezien (en gehoord). Nee, voor mij is het lopen op ontspanning en gevoel. In het begin kijk ik even hoe de km tijden zijn, daarna laat ik het los en vervolg mijn weg naar hoe mijn lichaam en geest zich voelen. 

Vandaag voelde ze zich heerlijk .  Ik draaide de Biesbos in, met nog een man naast me, en genoot van de rijen geknotte wilgen die daar stonden, wachtend op de lente. 

De bomen zagen er nog zielig uit, kale taken wat mij altijd aan Harry Potter “ik zit in het enge bos” gevoel geven. Ondertussen was de enig overgebleven man bij me weg gelopen, ik ging te langzaam denk ik. 

Stukje industriegebied door en dan tegenwind. Ik dacht dat het niet waaide maar ik moest toch flink tegen de wind op boxen.  Daar doemde de brug voor me op, een flinke klim,  checkte even mijn tijd en zag dat ik door de klim tijd in moest leveren, hoe kan het J.  Aan de andere kant van de N11 voor de laatste 3 km. Tegenwind, nog een brug, niet goed voor het gemiddelde.

Op 19 km zag ik Koos en zei dat ik er nu wel klaar mee was. Nog 2 km met weer een brug, die ging best nog  soepel. Op 20,5 km een scherpe bocht en de dijk af “ denderen”. Naar de atletiek baan, veel enthousiast publiek schreeuwde me naar de finish.

1.35.40 was de eindtijd waar ik heel blij mee was. Super regelmatig gelopen, op de bruggen na. Werd 3e overall en 1e V55+, top.

Even een stukje uitlopen met Joris, de benen hadden niet veel zin, na 1,6 km omdraaien en ik was echt blij dat ik er was. Later met Petra, al kwebbelend nog een stukje gelopen, dat voelde weer oke.  De prijsuitreiking om 14.30 uur en ik was op tijd. Mooi podium, extra lovende woorden van de speaker, prachtige bloemen en een kado, gaaf. Na de prijsuitreiking de kleedkamer opgezocht. Fris gewassen op weg naar een volgend feestje van mijn schoondochter’s verjaardag. Top wedstrijd geweest voor mij.

NK Cross Hellendoorn. Zwaar, prachtig parcours over 8545 meter

25Feb23; Hellendoorn

De start van het NK cross voor masters, in mijn geval de V60+ categorie. We moesten 1,5 minuut in de koude noorder wind, 5 graden maar wel de zon, wachten. Brrrrr, ging springen om het in mijn korte broek en singlet niet koud te krijgen.

Eer ik van start mocht, ging er nog een warming-up aan vooraf. Ook moest ik mijn startnummer ophalen en een legitimatie laten zien. Wat een ei, dat lag in de auto en de auto stond op 1,9km wandelen afstand. Even in overleg of ik naar de auto moest rennen of?????. Blij dat ik redelijk bekend ben in de atletiekwereld, vele mensen konden vertellen dat ik Carla Ophorst was, zonder legitimatie, daar kwam ik weer goed vanaf 🙂

De start, ging goed weg met als doel zo snel mogelijk als eerste V60 te lopen. Na mijn “mislukte” optreden (mag je daar van spreken als je nog beetje ziekjes was? ), eigenlijk niet maar het voelde wel een beetje zo. Daarom vandaag extra gebrand op goud. Goede focus, goede benen, mentaal sterk. Mijn blik was op een nummer beginnend met 60, ik zag en knalde er na de eerste kleine ronde overheen. Zo die heb ik en nu doorpakken. Een tweede ronde volgde, iets langer, iets meer klimmen.

De derde ronde was weer iets langer, zo kon je wennen aan het steeds langer omhoog moeten klimmen op de heuvelweg.

De vierde ronde was ook met het smalle bospad, vol boomwortels, die gelukkig een kleurtje gekregen hadden door de organisatie. Blij dat na het klimmen een stuk afdalen kwam, goed om het herstel te pakken. Ik voelde me nog steeds sterk, was nu in strijd met mezelf, hoe lang kan ik dit stevige tempo volhouden?

De vijfde ronde, de rode en deze was inclusief de zandkuil. Na het beklimmen van het bospad met de boomwortels, mocht je stuk rechts af en dan….. kijk je over het randje van de zandkuil WAUW, die is diep. Normaal naar beneden denderen was al een kunst, daarna weer de kuil uit, ook een kunst om dat zonder wandelen te doen. Ik zette mijn voeten in de voetafdrukken van mijn voorgangers en lopen alsof ik een trap opliep, zo liep ik de kuil weer uit. Zonder wandelen en met enthousiast publiek aan de rand van de kuil, super leuk. Een beetje bijkomen van de klim, slingeren door het bos, boomstronkjes ontwijkend. Het stuk van afdalen kwam in zicht, heerlijk even bijkomen.

Passage nabij de finish voor de laatste rode ronde. Klimmen, klimmen, klimmen en niet verzaken. Nog een maal de zand kuil door om daarna redelijk gedesorienteerd de boomstronkjes proberen te ontwijken. Eenmaal op het zandpad de afdaling ingezet. Voelde me nog steeds erg sterk en ik liep zo hard als ik kon op de finish af.

GOUD met een finishtijd van 39.47. Heel tevreden over deze race, gewoon omdat het een heerlijke strijd was, dat gevoel was lang geleden en oh zo lekker.

Uitlopen en `Ton en Rob aanmoedigen. De benen waren beetje moe maar het viel me niet tegen.

De prijsuitreiking volgde en met mijn 62e gouden medaille, mooie bos bloemen stond ik heel blij op het podium.

Ton had brons bij de M35+, even een foto van een trotse coach en als blij atleet.

NK 10km, coach, atleet en verkouden. Hoe gaat dat allemaal uitpakken

Het NK 10km, na al die Jaren had ik er echt zin in. In Thailand vier weken de tijd gehad om te herstellen van de longontsteking en gehavende kleine teen.

Tijdens de nieuwjaarsduik in 25 graden langs de Thaise kust, 2022 als fysiek rampjaar van mij afgespoeld, de wens uitgesproken om 2023 geen fysiek ongemak te krijgen.

Twee crossen ter voorbereiding gelopen, die heel makkelijk aan voelde. Nee, word ik de week voor Schoorl weer ziek, tot vrijdag voelde ik mij echt niet lekker, zwak en benauwd. Donderdag en vrijdag beetje lopen, je moet toch iets doen ter voorbereiding op het NK.

Op zondagmorgen sta je normaal te popelen om te mogen  racen, nee dus. Ik voelde me wat onzeker wat te doen, verre van fit maar met 14 atleten die het NK lopen wil je er gewoon heen, al is het alleen al als taxi.

Tas inpakken, eten en drinken mee en op naar Rotterdam om een aantal atleten op te halen. Door naar Schoorl, druk in het dorp en na wat file rijden mocht ik gelukkig wel op het grasveld parkeren. Ik kwam Romy tegen en we liepen samen naar de sporthal, wat 1,5 km bleek te zijn. De andere atleten zag ik in de sporthal. Naar helpdesk, nummers afgeven enz veel onrust. De atleten dag gezegd om even in te gaan lopen. Laat ik nog iets van een voorbereiding doen. De benen voelde loodzwaar.  Na 2,5 km bij het startvak, de atleten succes gewenst en mijn eigen startvak in.  Wachten op het startschot, beetje achteraan de groep, voelde  als mijn plek vandaag. Om 14.38 en we mochten weg. Dat voelde niet onaardig direct na de start maar na de eerste km voelde ik het al. wat ga ik doen, forceren om een gouden Medaille te halen of verstandig met mijn “niet geheel fitte”  lijf omgaan en ontspannen, zonder forceren de 10 km lopen?  Ik besloot het laatste doen. Na 2 km wist ik dat het een km lang klimmen was, het duin op. Geen adem maar wel goede benen. Wat was ik blij dat de weg weer vlak werd. Na de derde km kon ik vrij constant en best oke hardlopen.  Probeerde te genieten van de mooie natuur. Op 7 km een keerlus en ik probeerde bij de teruglopende atleten een V60+ te ontdekken. Zag er eentje, niet heel ver voor me. Oke zilver, valt me nog mee. De keerlus gehad en op weg naar de finish. Op 8 km zag ik de vrouw met 65 in haar nummer voor me lopen. Jeetje een V65, die moet ik toch achter mij kunnen laten. Het enige wedstrijd moment van het NK was hier. Ik liep er langzaam heen en passeerde. Ze probeerde aan te haken maar ik voelde dat het haar veel moeite kostte. Na 9 km is het vooral naar beneden lopen, voordeeltje. Op naar de finish waar ik als 3e V60+ in 44.32 over de finishlijn kwam. Wat voel je dan? Teleurstelling? Nee, bale? Meer dat. Waarom kan ik niet eens die 42.30 halen?  

Nou gewoon omdat je fysiek echt niet in orde bent. Tijdens het uitlopen voelde ik het, de benen waren van elastiek en ik was ook  nog eens te laat voor de prijsuitreiking. Speciaal voor mij toch een huldiging, daarna een plekje op het podium tussen alle nummers 1, 2 en 3.

Het Wilhelmus werd voor ons gespeeld, voelt altijd als bijzonder en fijn. Trots ook op Lars die bij de M45+ goud gewonnen had. Podium af en met de atleten praten. Geweldige tijden hadden ze gelopen en ik was in ene mijn tegenvallende wedstrijd vergeten, hier stond een trotse coach. Acht maal en PR, een gouden medaille, geweldig toch.

De V65 die ik net voor het einde inhaalde liep me tegenmoet, of de prijsuitreining al geweest was?.  Ja, maar waar was je als de nummer 1 bij de V65+?.  V65+, nee joh ik ben 61 maar mijn nummer was niet thuis gestuurd, een reserve nummer was dit.  Nog meer verwarring, het mooie opgestelde startnummer plan, complete in duigen gevallen, vele waren niet wie ze waren. Kortom, verwarring bij 20% van de atleten, die zagen een concurrent lopen, was het niet eens een concurrent.

De Mastboscross, een race met oud en jong.

29Jan23; Breda

De Mastboscross, in aanloop naar het NK 10km op de weg en NK in Schoorl is het goed wat wedstrijd hardheid op te doen. Neem alleen al de ochtend voor de wedstrijd, spanning in mijn buik, dat was lang geleden en voor mij een goed teken. Ik had er zin in, zin om buiten lekker lopen ook meer tempo te maken.

Naar Breda, Koos ging gezellig mee, goed voor de foto’s :-). Nummer opgehaald, omkleden en het bos in voor de warming-up. Je komt er en het is of de tijd stil heeft gestaan. Veel bekende mensen, het parcours, start, finish, tenten, vertrouwd gevoel. We zijn alleen wat ouder geworden en bij het inlopen merkte ik ook dat het aantal boomwortels flink was toegenomen. Dat wordt erg opletten voor mij, kampioen in struikelen.

Van start, de race was van seniore tot master V55+. Militair Nederlands en Belgisch kampioenschap, een goed bezette wedstrijd. Doel was niet als laatste te eindigen, bij de start had ik er twee achter mij.

Moest even de mouw van mn trui goed doen, voelde als een hele koude pols, niet fijn.

Mijn start was goed, de benen voelde echt geweldig aan en het koppie had er zin in.

Ging ik niet te hard weg vroeg ik me na de eerste ronde af. Het voelde goed maar zat best hoog in de ademhaling. Na het ingaan van de tweede ronde ga je gewoon door, niet nadenken en zien wat de benen kunnen. Veel aanmoedigingen, ook van Ton en Marco (A-Groep) die aan hert inlopen waren voor hun race, leuk.

Geconcentreerde blik op de grond want daar lopen de vele boomworteltjes

Na twee gele rondes volge twee blauwe rondes, met…… de boomstammen. Mijn god, ik kwam om de bocht, zag ze liggen en zei, nee, moet ik daar overheen?

Springen kan of nee durf ik niet zo goed. De eerste nam ik als stap uit stilstand, dag snelheid. Kreeg een luid applaus en besloot de tweede te springen, gelukt en snel verder. Viel best mee eigenlijk, ze waren niet zo hoog.

De derde ronde, je ziet dat atleten moe worden, ik had power genoeg en haalde 3 vrouwen in, goed gevoel.

De vierde ronde nam ik de twee boomstammen springend, best lekker. Laatste keer alles zien, Snelheid proberen te verhogen, vrouwen in het zicht krijgen. Zou ik ze nog kunnen pakken, twee vrouwen van het militair kampioenschap.

Sprint ingezèt, ging verrassend goed en ik kwam dichterbij. Hier zìe je Frans op de achtergrond, verbaast over de snelheid die ik wist te maken 🙂

Hier merk ik dat ik de vrouwen net niet in kon halen. Jammer maar tevreden was ik al.

Duidelijk, daar is de finish. 8 km cross in 34.38

Blij met het resultaat. Even napraten om daarna de rol als coach op met te nemen. Uitlopen en de mannen aanmoedigen. Ton en Marco maakte er samen een wedstrijd in een wedstrijd van, gaaf om te zien maar ook hoe goed het ging. Top gelopen, feliciteren en snel naast de auto voor verjaardag van zoon Lex.

Werd op mijn schouders getikt, ik had de prijsuitreiking gemist, te druk met coachen. Of ik naar de prijsuitreiking wilde komen. Speciaal voor mij, solo een mooie huldiging en prachtige tulpen. Mensen maken mij zo heel blij.

De Westduincross, laatste van de 1 vd 4 crossen

21Jan23; Westduinpark den Haag

Vier weken in Thailand gewoond, hoe geweldig was dat. Terug met sneeuw maar vandaag aan de start van de 8,3 km lange cross, scheen de zon. De zon maakt de kou goed. Vele atleten om me heen, heel mooi parcours uitgezet is deze altijd mooie omgeving.

De ondergrond was redelijk bevroren. Voordeel, nu zakte je niet ver weg in het zand. Nadeel was dat je goed moest kijken waar de voeten te plaatsen. De bevroren voetstappen waren een doelwit voor de enkels. De aanloopronde ging goed maar in ene file. Staan er 3 schotse hooglanders op het duinpad. Ze doen niets maar zijn erg groot met hele grote horens. Voorzichtig voorbij en weer verder. De grote ronde was een klim het duin op, een ronde over de zandvlakte. Deze was easy omdat er een vlak zand deel in zat en keihard bevroren. Het bos door om daarna de duinen over via het paardenpad te rennen. Nogmaals de koeien passeren. Ze waren wel wat doorgelopen maar nog steeds op het paardenpad.

Het zand werd langzaam zachter, meer ontspannen ging ik mijn voeten neerzetten en daardoor harder lopen. Het was echt een heerlijk gevoel dat ik zo lekker liep. In Thailand 4 weken, elke dat 10,2 km hardgelopen, geen tempo’s maar alles easy. Het onderhouden werpt nu vruchten af, uitgerust en gretig de wedstrijd ingegaan.

Steeds had ik een ander maatje die bij liep, of ik bij hem, was in ieder geval gezellig.

Het stuk naar de finish, de man achter mij heeft 2 ronde meegelopen, was heel blij met mijn constante tempo, vertelde hij me nadat we gefinished waren in 40.59. Heel tevreden en blij dat ik deze cross zo fijn heb mogen lopen.

De Uithof cross, dichtbij huis, uitdagend parcours

10Dec22; Den Haag

Een koude, mistige maar mooie start in het Uithofgebied.

Ik liep erg lekker ondanks fysieke handicap. Een gekneusde kleine teen en mega hoesten waren de boosdoener. De teen in de tape was voelbaar bij de start, daarna geen last gehad. Het hoesten was onder controle tijdens de race, eigenlijk liep ik wel lekker.

De 7,3 km lange cross liep ik in 36.19. Heel tevreden met hoe het gegaan is en gezellig met vele atleten lopen.

De halve van Monster kunnen lopen, droom, of werkelijkheid?

19Nov22; Monster

Het lukte me om aan de startstreep van de halve van Monster te staan. Het voelde heel fijn een nummer op te spelden, veel kleding aan te trekken, het was in ene zo koud en niets gewend. Het startschot en daar ging ik. Vanaf de eerste stap geen pijn voelen, lekker.

Het was februari 2022 NK indoor, niet gewend om tegen een helling aan te lopen, 3 km lang. Het 60e goud was binnen maar een zere grote teen was het begin van een lange periode ongemakken.

De zere grote teen werd een zere hiel, achilles? In juli kwamen de fysio en ik erachter dat het de peroneus longus was. Intapen de voet, 2 weken niets doen, wel fietsen dan opbouwen.

Dook tijdens het zwemmen tegen een onderwater trapje aan, bacterieële infectie onderbeen, AB en smeren en 2 a 3 wkn niet hardlopen, wat deed dat een pijn.

Opbouw kon verder, ga ik met de racefiets onderuit, week niet lopen door zere knie.

Opbouw verder, ogen laten liften, week niet hardlopen.

Nu echt opbouwen, gaat best oke tot ik 10 september met 2 voeten achter een stroomdraad blijf hangen. Beurse hielen, de fysio heeft het druk met mij. Moest doorgaan met de opbouw vd fysio, pijn tot 5 op de schaal van 10. Dit was voor mij een hele moeilijke, vooral mentaal, periode. 2 Km liep ik met pijn, daarna minder pijn, de doorbloeding was nu optimaal, goed voor het herstel en ook lekkerder lopen met een goede voetafwikkeling. Vaak was ik in conclaaf met mezelf. ˜”Ik stop, maak het kapot, ik wil dit niet maar het is de weg naar herstel, eens is het over”. Zo sleepte ik me door de trainingen, het normale lopen zou mij naar100% herstel voeren.

Bij het streepje deed het pijn, onderste sprong gewricht de boosdoender

Drie weken geleden, rechts voelde goed, links had een week langer nodig. Jee ik liep zonder pijn, alle ongemakken van 9 mnd leken verdwenen. De trainingen gingen steeds beter, snelheid ging ook weer ergens op lijken en het hardlopen werd weer echt leuk. Niet meer bang voor pijn als je de deur uitgaat voor een training maar genieten vanaf de eerste stap.

En dan loop je hier, door de duinen, in een lekker tempo, warm worden in de koude wind. Je kan je voorstellen dat het voor mij een groot genot was. De benen voelde heel goed aan. Richting de zandmotor. Strand en zandmotor lager er heel goed bij. De vele jaren dat ik hier gelopen heb, 6 maal gewonnen, was het strand niet zo mooi. Denk speciaal voor mij gedaan. :-). Op mijn horloge keek ik niet, puur op gevoel, zoals bij de duurtrainingen.

De vloedlijn vloog onder mijn voeten door en snel in s’Gravenzande.

Zelfde pasinzet, leuk om te zien

Klimmen tegen de duinen, iets meer los zand, paar flinke duinen over en dan asfalt en de wind tegen. In het begin koud maar al snel warmer door het tegen de wind in lopen. Een dame kwam mij voorbij, dat wilde ik niet en voerde het tempo op. Met de 3 musketiers mee (zo had ik ze bij het passeren genoemd). “Nu met 4 musketiers zei een vd lopers”. Het tempo omhoog, vrouw voorbij en ze moest lossen, lekker. De benen voelde super aan, volgen, blijven volgen tot de finish. Op zo’n moment is het een echte wedstrijd, lopen voor je plekje, heerlijk gevoel. De finish was in de sporthal, lekker warm na al die kou. 3e V50+ en 1.41.47. Super blij en ik voelde me emotioneel worden als ik er met atleten over sprak. Ik heb het gedaan, de halve, in een mooie tijd, 4km strijd geleverd, zonder pijn, een brok in mn keel en natte ogen. Advies van de fysio en huisarts opvolgen, je eigen gezonde verstand gebruiken en vertrouwen houden. Het komt goed en het kwam goed. Eenmaal op het podium, super de super, applaus was me heel dierbaar.

De laatste wedstrijd van het Westland Agiumcircuit, wat doe je?

24Sep22; s’Gravenzande

Ben nog in de opbouw na mijn blessure. Voor vandaag mocht ik weer 2 km meer duurloop doen. De laatste wedstrijd, 10EM in s’Gravenzande wilde ik eigenlijk wel meedoen, heb ik ze namelijk allemaal gelopen. Aan een echte wedstrijd ben ik nog niet toe maar…….. Als ik nu 3 km inloop in 5 min/km. Van start op de 10EM en 4.50min/km loop. Na de finish 3km uitloop in 5min/km, dan kom ik op 22 km in duurtempo. Ik ken mezelf goed genoeg, dat tempo zal ik netjes lopen.

Hier op 2 km, kijk wel heel serieus naar de groen. Was zoekende naar het tempo na een iets te snelle start. Op 3 km was het tempo goed en bleef heel stabiel gedurende wedstrijd

Op de Bonnenlaan, hier waaide de wind van opzij en stukje tegen. De mannen kregen het lastiger en ik?. voelde goed en bleef mijn tempo lopen

Was best gezellig, op de elleboog die ik per ongeluk in mijn bovenarm gepord kreeg van de man in het rood. Hij schrok zich rot en bood ook meteen zijn excuus aan.

Vanaf 12 km was de wind tegen, bij mij liep het erg lekker en moedigde mannen aan om achter mij te blijven lopen. Ik hou de wind wel weg 🙂 Vanaf 14 km zag ik dat de vrouw voor me het zwaar kreeg. Je gaat twijfelen wat te doen. Beetje versnellen en kijken of je eroverheen kan?. Langzaam schroefde ik het tempo op, had al een keer een km in 4 min/km, zonder problemen, gelopen, moet goed gaan. Dichter en dichter kwam ik bij. De laatste 200 meter moest ik echt gas gaan geven om haar te pakken, Voelde heerlijk om zo in volle vaart op de finish af te gaan en nog als eerste vrouw ook. Jeetje dat had ik niet kunnen dromen, duurloop en winnen.

De prijsuitreiking, prachtige bloemen en een kadobon voor mij 1.17.24 als finishtijd en tempo gemiddelde van 4.50min/km. Trots

Alle drie op het podium, mooi

Daarna nog 3 km uit gaan lopen, netjes in 5 min/km om te het van te voren beoogde 22km te komen. Plan geslaagd, meer dan geslaagd eigenlijk.

De foto’s zijn van Carry Wilmink, prijsuitreiking foto’s van Augusta

Maasdijk met gemengde gevoelens

14Jul22; 10km Maasdijk

Het voelde goed tijdens het inlopen, benauwd had ik het wel maar de hiel voelde ik niet. Voelde me wel een beetje onzeker wat te doen, besloot gewoon te starten

Van start, beetje behoudend lopen, voelde me niet top genoeg om te knallen. Gewoon lekker meedoen

Het was een heerlijke zon, warm maar toch goed loopweer door de noordenwind. het lopen viel me redelijk mee kwa benauwdheid, gelukkig

Hier lekker de wind tegen, afkoelen op 3 km en 7 km, de wedstrijd telde 2 rondes

De weg naar de finish,

Bocht om en dan was ik er. Finish als 1e V45+ in 43.26

Alle prijswinnaars op het podium

Even zwaaien met de bloemen, het was leuk maar na de wedstrijd ging dec hiel weer pijn doen en de voet werd heel dik.

Ik was het zat en zei de fysio dat ik er nu echt vanaf wilde. Ingetaped voor een week en na 2 weken niets heel rustig opbouwschema volgen. Trouw gevolgd en daarbij mee rust gekregen door: bacterieële ontsteking onderbeen door bots met onderwatertrapje tijdens zwemmen in open water. Deed super veel pijn en 2 weken niet hardlopen. Daarna ongeluk met de racefiets en lag open aan de rechterkant, week niet lopen. Oog operatie en even week rustig aan. Al met al een zomer vol looprust maar veel racefiets kilometers gemaakt. Steeds weer stukje verder in de opbouw. Wedstrijden even van de baan, eerst maar weer eens normaal kunnen trainen

De kadeloop, de echte na afwezigheid van 2 jaar

Twee jaar lijkt lang afwezigheid, is ook best lang. De reden dat ik zo nu en dan een lange duurloop over de kade uitzocht. Eenmaal deden we met de OphorstRunners een 5 km wedstrijdje, de Kade van Vlaardingen naar Schipluiden. Die steentjes, het smalle pad, het water maar bovenal de rust in dit gebied, kan en wil ik niet missen.

Archief foto, de rust straalt hiervan uit, net als op de kade.

Nu voor het echt, voet achter de startstreep na een interview voor de WOS. De woorden “ga je winnen” benadrukt. Mensen, ik wordt ouder, minder snel, loop en geniet nog steeds, ook al wordt het meer en meer in de achterhoede. Met mijn 63e jaar mag en kan je geen jeugdige top prestaties meer verwachten, Master V60 prestaties. Met deze uitleg ging ik op weg. Tempo zoeken en zeker met mijn hiel, die goed door de fysio behandeld wordt, mijn hielkap aangepast, vandaag zoekende tempo vlotte duurloop. Het liep lekker, beetje wind maakte de temperatuur aangenaam. Genieten van de mensen langs de kant. Bekende atleten die je voorbij gingen en vroegen “gaat het wel”. Jazeker, was steevast mijn antwoord, met de rem erop. Het tempo voelde al snel goed aan, de waterposten gebruikte ik om mezelf nat te gooien. Water voldoende in mijn lichaam met de mijn bekende; 1/2 liter water 5 minuten voor de start. De kade was daar, dan gaat het echte genieten beginnen. De kade lag er goed bij, de benen voelde goed aan. Bij Vlietzicht even van de kade af, zo daar achter het gebouw was het heet, niet normaal. Snel terug naar de kade, windje vanaf het water maakte het aangenaam. De molen kwam in zicht, met de trambrug, de kenmerken van Schipluiden. Een nichtje moedigde me aan en met luid applaus passeerde ik de finishlijn. 4e vrouw overall, 1e V55+ en een tijd van 53.17, best tevreden mee.

Foto; http://cultuur.middendelfland.net/schipluiden/trambrug.htm

Na afloop kreeg ik spontaan de prijs van een atleet, die ik train, in mijn handen. Als dank wat ik allemaal voor haar doe. geweldig gebaar wat mij heel blij maakt. Mocht nog naar voren voor de 1e prijs bij de V55+ .

Daarna stukje uitlopen met 2 mannen, lekker napraten en de beentjes soepel maken. Na afloop bleef het nog lang gezellig op het terras. Mooie loop, goede organisatie en veel gezelligheid.