De Maliebaan-loop in Utrecht is heel snel!!!!!

Zoekende naar een 10km wedstrijd halverwege October, kom je de Maliebaan-loop tegen. Veel over gehoord, dan moet ik dat zelf ook maar eens proeven. Veel RA atleten gingen erheen. Leuk en handig om ze tijdens een wedstrijd te zien. Het was heel goed te vinden daar in het centrum van Utrecht, startnummer en kleedruimte had ik ook snel gevonden, Daar liep ik de RA atleten ook tegen het lijf. Met zijn alle in gaan lopen, twee ronde Maliebaan, om te wennen. De wedstrijdkleding aan met een extra oud shirt eroverheen om me zo tot de start warm te houden. Het was een groot voordeel alleen met wedstrijdlopers aan de start te staan. `Geen geduw en gedrang, prettig. Het startschot viel, viel!!!!!!!  mensen wat een knal was dat en stond aan de grond genageld. Niet handig en trok de voeten van het asfalt om even een veel te snelle eerste kilometer te lopen. 3.42 en ik moest even aan mn voorhoofd voelen of ik wel helemaal wijs was.

Twee mannen naast me deden hetzelfde, te snel en tempo beetje laten vieren. De voeten zette ik neer maar het voelde raar aan. Het was net of ik zwabber voetjes had. Totaal geen reactiviteit zat erin.

Ik worstelde door, hoopte op beter. De keerpunten waren best oke.   De grote rotonde was goed te nemen, de kleine rotonde aan de andere kant vergde wat behendigheid. Er lagen ook drie plekken met zand, uitglijden was easy daar.

De rondes vlogen voorbij en ik…… vloog vandaag niet, net of de vleugeltjes thuis gebleven waren. Het 5 km punt passeerde ik in 19.20.

Was raar aan het rekenen en dacht dat een Nederlands Record er best in zou zitten. Ja, maar dan had ik wel onder de 3.52 moeten blijven lopen. Die snelheid had ik echt niet vandaag.

Na de 7e kilometer was het net alsof de voetjes wat reactiveer werden. Het zwabberen verdween voor een groot deel en waarachtig, ik ging lekkerder lopen. Goed om zo een wedstrijd te eindigen. In 39.10 vloog ik onder het finishdoek door.

Even was ik teleurgesteld, geen Nederlands Record. Dan vraag ik mezelf af of dat reeel geweest was vandaag? Nee. `ik moest gewoon heel blij zijn dat mijn gekneusde ribben alweer zo ver genezen waren dat ik dit aankon. Werd ook de eerste vrouw >45 jaar en mocht na het uitlopen het podium op. Bloemen, applaus en meer.

De RA atleten hadden mega goed gelopen. Zou bijna als teleurgesteld atlete en super trotse coach naar huis gereden zijn. N u voelde het gewoon allemaal goed. Maliebaan was een succes.

Nee….. Startnummer 513 bij de Devi’s trail.

Het was 2014 en ik liep mijn allereerste trail, ik genoot van de prachtige omgeving.Niet om dit nu wekelijks te gaan doen maar zo af en toe als duurtraining leek me wel leuk.Het duurde precies  een jaar tot de volgende trail en weer de devi’s en weer over de Utrechtse heuvelrug.  Al vroeg ingeschreven om zeker te zijn van een nummer, gelukt. De informatie kwam een week voor de start, zie ik dat ik nummer 513 heb, bale, met recht bale.  Meest geef ik zo’n nummer terug, dat ging nu niet, naam erop en registratie gesloten.  Geen bijgelovige angstkip spelen, gewoon rennen.

Zondagmorgen 11uur staan we daar, prachtige weer en een enorme zandheuvel die als start en finish dient. Om exact 11.30 uur mochten we weg, ontspannen sfeer, geen duw en trek werk maar ieder wurmde zich een weg door het losse zand, de heuvel op. Boven op de top, even op adem komen om daarna in een lekker duurtempo door te gaan.

De route was heel goed aangegeven en de kans op verdwalen was een stuk minder dan verleden jaar, maar…..het bleef opletten. Ik haalde de een na de ander in, lekker gevoel. Over mooie bospaden voerde de weg. In ene herinnerde ik het me, een lange steile klim met op de top een klein wit huisje. Wat moest ik mn best doen om boven te komen, zonder te stoppen redde ik het, goed ademhalen en door. Over de hei, met weinig hei :-), over prachtige grote zandvlaktes heen. De Amerongse berg, het wordt omschreven als de hel van de race, toch loop ik daar heel makkelijk naar boven.  Eenmaal op top, prachtig uitzicht en mensen die daar van de zon genoten in “het huisje”.  Ik mocht  linksaf, de berg af. Vele boomwortels moest ik ontspringen, was best lastig.In ene was daar een zonnestraal die mijn zicht wegnam en een boomwortel, gevolg!!!! Een fikste smak op de grond. Ik draaide om mijn as, gevolg twee bloedende knieën, elleboog, bovenbeen vol krassen en een verekking van mijn borstspier.Daar lag ik eenzaam en alleen in het grote boze bos, blij dat de runner voor mij de klap hoorde en terug kwam lopen om mij te vragen of het ging. Ook de atleet achter mij was bezorgd. Na 1,5 minuut was ik klaar om door te lopen. In het begin nog beetje onwennig en bang maar elke stap werd ik zekerder en uiteindelijk voelde het weer lekker. De mannen die me geholpen hadden ging ik na een paar km weer voorbij, ze wisten dat het goed was.  Toen kwam daar in ene een vrouw langszij???? Dat was niet de bedoeling. Ik moest op dat moment een grote steen uit het profile van mijn schoen peuteren en zag haar gaan. De vrouw een kleine 100 meter voor me, ik  liep genietend door, beetje goede tactiek verzinnend. Een atleet van Rotterdam Atletiek, liep 16 km, kwam me voorbij. Hij liep in ene naast de vrouw nummer 1, ik ging rechtsaf het bos in en zag ze niet meer. Had wel iemand horen roepen, rechtsaf, dat was dus voor die twee  bedoeld. Nu liep ik in ene weer op kop, goede tactiek :-). Het laatste stuk was weer een aardige klim, de bovenbenen warden wat stijf en het niet struikelen ging me meer en meer moeite kosten. Ik hoorde de speaker, linksaf en daar was de zandheuvel. Een soort van lopende val naar beneden, richting de finish. 2.10.00 was de eindtijd over 26.75 km.  Kon in ene door naar de EHBO, het bloed baarde ze zorgen. Werd ontsmet en schoongemaakt, even lekker laten vertroetelen. Met desinfectance op mn wonden de andere lopers binnen zien komen. Even schone droge kleding aan om daarna  snel het podium op te mogen.

Veel publiek, veel applaus, mooie foto’s en een bon voor nieuwe schoenen, verwend hoor.  Rond 15.30 uur de weg terug, was gezellig in de auto, jammer dat er file was tot Doorn, daarna was de weg vrij en waren we snel thuis.  Rekken en douchen stond bovenaan de lijst, steeds stijver werd ik maar het gevoel bleef lekker. Morgen afwachten hoe ik me dan voel. Een startnummer met maar iets van 13 erin gaat echt terug, geen bijgeloof, het is gewoon niet voor mij bedoeld.