Beetje Westlandgek???

Zaterdagmiddag 15.50 uur, de halve Westlandmarathon raast aan de westkant van mij voorbij. Lig van de zon te genieten van de zon en de lente in mijn tuin. Buiten het genieten razen er in mijn hersenpan allerlei gedachten rond. De sterkste is toch wel dat ik niet hier liggend in mijn tuin maar een paar kilometer verderop aan het rennen moet zijn. Heerlijk in het zonnetje langs de prachtige Westlandse kassen met  zijn  enthousiaste publiek langs de straten. Ik moet ze missen( en zij mij waarschijnlijk ook wel, ik doe altijd mee) en dat doet een beetje veel pijn. Een beetje pijn is er ook  in mijn knie van het vallen in de duinen donderdag.  Buiten de  keuze die ik wat betreft de wedstrijden gemaakt had, had ik met deze knie niet eens de  halve kunnen lopen. Vanmorgen een uurtje door het Wengebied gerend, even  kijken hoe de knie zich houdt. Dat ging goed buiten dat hij bovenop een beetje stijf is. De reactie  op het uurtje lopen gaan we nu afwachten om  morgenochtend te kunnen  zeggen of we wel dan niet gaan rennen in Dordt. Weet je wat ik nu ga doen? op mijn fiets springen en door de duinen crossen richting de Intratuin. Mooie planten voor de tuin kopen, kunnen mijn hersenen even rusten.

Vallen en opstaan

Ja hoor, het is weer zo ver, de kampioen vallen heeft een smak tegen het asfalt gemaakt. Gisteravond waren we in de duinen aan het inlopen. Het is lekker licht s’avonds en dan kan je de duinpaden weer opzoeken. Pim was een tijdje niet geweest ivm blessure en vacantie, had wel van mijn val tijdens de CPC gelezen/ gehoord. Ik liet hem mijn mooi genezende hand zien. Vertelde hem er wel bij dat ik een kampioen ben in vallen. Het is goed dat ik verleden jaar opnieuw een tetanus injectie gehad heb, al die paarden tegenwoordig op straat. Ik denk dat het nog geen minuut na zeggen was, er stak een boomwortel over die sneller was dan ik en !!!!!!!!!!!!!!!!!!!! boem daar lag ik. Weer mijn hand kapot, arm maar bovenal mijn knie. Het vlees zit nog aan het asfalt geplakt denk ik. Bloedend naar de baan,  door Martin’s goede zorgen ontsmet en verbonden. Wel kunnen lopen maar ach jee die knie is lekker gevuld met vocht en stijf. Moest kiezen tussen het Westland en Dordrecht, straks wordt het er geen. Had voor Dordt gekozen, 1 extra hersteldag.

Zomertijd

Wat is er mooier dan 21 maart??? Juist  het ingaan van de zomertijd. Probeer om een uur eerder dan normaal  in mijn bed te kruipen, daar het zaterdagavond is weet je dat dat niet mee zal gaan vallen. Het was bij mij rond 0.00 uur, mijn pubers waren rustig  en het werd een ongestoorde nacht. Om 9.30 uur schoot ik wakker door de wekker, een paar keer een klap op zijn bolletje gegeven om uiteindelijk om 10.00 uur op te staan. Dat is het moment dat alle klokken in huize Ophorst vooruit gaan. Goed voor de nachtrust alleen de zondag wordt een beetje korter. De zon scheen vrolijk door het raam en ik wist dat het vandaag rennen in korte broek zou worden.  Geen wedstrijd dit weekend en dan doe ik  meestal een lange duurloop. Ik merk dat ik langzaam weer in mijn oude vertrouwde goede doen kom door al die lange afstanden van de laatste tijd. Zelfs de val tijdens de CPC heeft me geen vervelende dingen opgeleverd, behalve de blauwe plekken en korsten her en der. Pas om 14.00 uur met rennen gestart in korte broek en t-shirt. In de duinen liep ik zelf in mijn topje, tot de zon achter de wolken verdween ter hoogte van het schelpenpad. T-shirt weer aan en de zon bleef weg, jammer maar het lopen ging zo ontzettend lekker. Kon en wilde niet stoppen en maakte de tijd vol tot 2 uur en 20 minuten. Een klein beetje stijf  was ik, jeetje toch maar Rotterdam?  Rekken en douchen om daarna met mijn volgende hobby te beginnen. Koken, zalig om te doen en allemaal vreemde gerechten op tafel te toveren. Pollo pesto werd het vanavond. Dan zie je om 19.30 uur de zon weer gaan schijnen, een lekkere temperatuur buiten, je tuin die er prachtig bij ligt waar alles uit gaat lopen. Heerlijk die lente kriebels, ik ben er gek op!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Goud met een zwart randje

17 maart 2007, het is weer zover, het NK halve marathon te den Haag, de CPC wel te verstaan.  6 dgn na Alphen waarvan 4 dagen erna last van pijnlijke kuiten gehad maar ach dat weet je en de gevolgen zal ik zelf moeten dragen. Wat voor gevolgen moest ik vandaag nog meer dragen. Had ik het van te voren geweten had!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! De start was dit jaar exact op tijd, uniek voor de CPC. Het parcours was totaal anders, de eerst km ging nu dwars door de grote markstraat, veel publiek stond er, gaaf. Het begin is rommelig, iedere atleet zoekende naar een juist tempo. In de bocht prinsessenwal / Javastraat gaat er iets mis en ik knal tegen de grond met een soort bovenbeen, handpalm landing. Overal komt bloed uit, mijn hand het ergste. Maar ja je komt om te lopen en niet om te liggen. Opkrabbelen, Vincent helpt me en samen zoeken we aansluiting bij de groep. Valt niet mee om de hersenen dan terug te zetten op DE wedstrijd. Het bloed stroomt snel uit de handpalm en weldra zit de hele hand onder. Met de sponsjes die op de bekertjes zitten kan ik het op vangen. Elke 5 km gooi ik een doorbloed sponsje weg ( sorry daarvoor) en doe er een nieuwe op. Ondertussen gaan de benen voort, het hoofd heeft nog steeds weinig zin. Scheveningen komt in zicht en in de haven aangekomen heb ik echt geen zin meer in, hou me en beetje in en dan !!!!!!!!!!!! zegt een stemmetje in me dat ik op het verste punt ben, geen gesodemieter en door. Snelheid maken om in de groep te komen , op de boulevard nog een stukje tegen wind. Vanaf dat moment gaat het beter en kan ik weer genieten. De 2 bulten bij Madurodam geven me stijve kuiten.   Op de lange Voorhout met zijn wiebelsteentjes is dat een ramp, gelukkig net geen kuitenkramp. De finish 1.22.17, niet goed, wel voor vandaag en eerste V45+. De 3e gouden medaille in 5 weken is gehaald. Bij het rode kruis word ik goed verzorgd. De prijsuitreiking, die duurt en duurt maar. Geen Carla Ophorst in de uitslagen. De Speakers weten wel beter en het uitzoeken gaat beginnen. Papieren doorgeworsteld en de  jury verteld me dat ik de gouden medaille niet krijg als de fout niet gevonden wordt. Mooi is dat , ben ik straks de dupe van andermans slordigheid. DE SQ blijkt bij controle mij als recreant genoteerd te hebben. De jury, speakers en KNAU vinden het niet meer dan terecht de gouden medaille om me nek te mogen hangen en bloemen te geven. Jeetje wat een toestand zeg. Wat napraten ed, dan op de fiets met een flinke tegenwind naar huis, dat valt niet mee, die knie doet veel pijn. De medaille ligt nu naast de twee andere te pronken. Ga er maar vaak naar kijken om zo de zwarte rand weg te poetsen die er naar zeggen op dit moment nog goed omheen zit.

De psyche tijdens een wedstrijd

De 20 van Alphen, mag niet ontbreken in mijn  wedstrijdenlijst, ook al is deze 6 dgn voor het NK halve marathon. Na een rumoerige nacht veroorzaakt door mijn uitgaande pubers om 12.00 uur in de auto. Reed waarschijnlijk zo in gedachte en vergat af te slaan naar Delft om Peter van Marrewijk ( net als mijn meisjesnaam, ergens familie van elkaar) op te halen. Bij Brinkhorst omgedraaid en 15 minuten later bij een ongeruste Peter. Iets later in Alphen aangekomen. Had alles al en hoefde alleen wat kleding uit te doen en in te lopen. Lekker warm weertje ineens en dat kon wel een heftige race gaan worden. De start, weg en het voelde aan als een krant. Zware benen had ik en moest me tot een km of drie dwingen tot doorgaan. Eenmaal richting de polder, lopend in een lekker groepje gingen de benen iets lekkerder aanvoelen.   Lang stuk in de polder voor de wind in het zonnetje begon ik goed te zweten. Wat had ik een medelijden  met al die dik ingepakte atleten. Bocht naar links en een lekker briesje verkoelde het lijf. De groep bleef en kon er veel voordeel mee doen tijdens het stuk tegenwind langs het water. Alphen in en dan wordt het jammer genoeg meer een stratenloop. Negen van de tien keer ga ik hier kapot. De mannen om me heen haakte een voor een af en ik??  Ik kreeg een V35+ in het zicht. Wat gebeurd er op zo’n moment met de psyche? je vergeet zo’n beetje alles om je heen behalve die ene vrouw voor je, daar moet je voorbij. Langzaam naderde we haar en op 18 km zo snel mogelijk ervoorbij, laat zien dat je sterk bent. Aanklampen kon ze niet en ik dacht heerlijk want nu ben ik de tweede. Het lopen ging heerlijk, voelde me na deze actie sterk.  Met een groep uitgedund tot drie personen rende we snel verder, meer en meer naderde we de finish. 600 meter voor het einde zag ik Anne lopen. " jeetje, ik kan eerste worden als ik goed doorknal " De jongen die naast me liep voelde me goed aan en we stierde op haar af. 200 meter later ging ik er overheen met een waanzinnig gevoel en wetend dat ik het vast moest houden blijven sprinten ( op de Carla manier want die kan niet sprinten) . 50 meter voor de finish knalde Anne over me heen. Heb geknokt en gestreden maar helaas was ze  1 seconden sneller en moest ik genoegen nemen met een 2e plaats. Tijd van 1.17.01 is niet goed, het plotseling warme weer en 6 dgn tot CPC zijn hier de oorzaak van.  Als je nu leest wat een strijdlust je op kan bouwen in een race, is echt te gek. Dit is niet meer dan het stimuleren van de psyche, de positieve kant op. Na een leuke prijsuitreiking de richting van mijn auto opgelopen. Alles in de auto gegooid en een 15 minuten uit wezen lopen. Daarna mocht de auto zijn energie vrij gaan maken om me in Honselersdijk te brengen.

Foto nog zoeken, helaas was Koos niet mee.