SI gewricht.

Heel, heel lang geleden, toen de meeste  lezers van mijn weblog  nog in de luiers zaten, hadden weinig van deze kreet gehoord. Een SI gewricht wat is dat?  Nou ik heb geweten wat het was, pijn, heel veel pijn en niet meer kunnen lopen. Tijdens een Europees kampioenschap opgelopen door te fel om te draaien. Een jaar heeft het geduurd eer ik weer een wedstrijd kon lopen. Nu is het 23 jaar later, het gewricht is bij de meeste mensen wel bekend en bij mij is hij weer de oorzaak van het uitblijven van echte  trainingen en wedstrijden. Het was nagenoeg over en toen viel ik van de trap, lompe pech noem ik het maar. Afgelopen maand heel veel bij de fysio geweest, heb als ik niet ren geen pijn, dat in tegenstelling met 23 jaar geleden. Doe veel oefeningen en loop als actief herstel. Het gaat vooruit al is het langzaam. Kan gelukkig wel training  geven aan de atleten en rustig met ze mee rennen. Al met al  geniet ik;  van het buiten zijn, langzaam mee kunnen rennen, training geven, het lekkere weer, eigenlijk alles. Maar soms, ja soms baal ik vreselijk. Walter (de fysio)  vroeg woensdag wat de plannen waren s’avonds. Zei hem dat ik 20 km keihard wilde rennen, wetend dat het niet gaat en hij dat zeer zeker niet toestaat. Dat zijn momenten dat ik best baal maar als ik dan s’avonds in een rustige draf langs Westlands wegen ren ben ik gewoon gelukkig.

   Het komt goed net als toen in 1986. Daarom beste lezers zullen jullie nog even op een wedstrijdverslag moeten wachten, helaas. Even zijn het  de up-dates van het herstellende Ophorst-lijf.

Mooi he, een paar van Koos zijn mooiste Westland foto’s.

Laan van Meerdervoortloop vanaf de racefiets

1 november, dit had een mooie wedstrijd voor mij kunnen worden, helaas. De weerberichten waren slecht en daarom in alle vroegte (zondagmorgen 11 uur is vroeg voor mij) op de racefiets alvast een ronde het Woudt gedaan. Een rit  zonder regen gereden, lekker. Bakkie gedaan thuis, een was opgevouwen en opgeruimd. 12.45 uur,  tijd om op de racefiets te stappen richting den Haag. De regen was reeds in het Westland aangekomen. Schoenen, broek en jas tegen de regen aangedaan en weg. Lekker voor de wind, niet koud, dan valt die nattigheid best mee. De race was iets verder weg dan  gedacht, kwam wel mooi bij het 5 km bord te staan. Zie, de eerste lopers kwamen net langszij, wat was ik keurig op tijd zeg. Leuk om iedereen eens van de andere kant te zien. Sommige zaten er al helemaal doorheen, andere vlogen langszij. Vincent kwam voorbij met een wit gezicht en duidelijk stuk. Spas was iets daarna en vrolijk huppelde hij voorbij, het tegenovergestelde van Vincent. Snel op de fiets, via de bosjes van Pex naar de Laan van Poot. Daar was de finish, het mooiste stuk van de wedstrijd. Goede  tijden werden er gelopen. Vincent kwam voorbij, zag er iets beter uit en finishte nog onder de 38 minuten. Hij was veel te hard gestart en moest dat na 4 km al gaan bekopen. Spas ging niet voluit, net een week beter en nam zichzelf, heel verstandig, in acht. Onder de 40 minuten (de uitslagen staan nog niet op internet, helaas)  vond ik heel netjes. Napraten  en wat leuk was dat ik  vele atleten uit mijn Haagst groep gesproken heb, echt kikke. Sommige had ik nog langer willen spreke, maar de regen die steeds harder naar beneden kletterde, maakte dat onmogelijk. De regenjas weer dicht, capuchon over mijn helm en naar huis. Wat een baggerweer was het nu zeg. Krijg ik op de Ockenburgerstraatweg een lekke band, stuk glas en meteen plat. Een nieuwe bandje bij me, schuilplaatje gezocht en in iets minder regen de band verwisseld. Had mega zwarte handen, jas enz, maar kon verder. In ene kon ik toen naar huis fietsen en als een verzopen katje stapte ik de schuur binnen. Weet je, heb  genoten van deze middag.