19Nov22; Monster
Het lukte me om aan de startstreep van de halve van Monster te staan. Het voelde heel fijn een nummer op te spelden, veel kleding aan te trekken, het was in ene zo koud en niets gewend. Het startschot en daar ging ik. Vanaf de eerste stap geen pijn voelen, lekker.
Het was februari 2022 NK indoor, niet gewend om tegen een helling aan te lopen, 3 km lang. Het 60e goud was binnen maar een zere grote teen was het begin van een lange periode ongemakken.
De zere grote teen werd een zere hiel, achilles? In juli kwamen de fysio en ik erachter dat het de peroneus longus was. Intapen de voet, 2 weken niets doen, wel fietsen dan opbouwen.
Dook tijdens het zwemmen tegen een onderwater trapje aan, bacterieële infectie onderbeen, AB en smeren en 2 a 3 wkn niet hardlopen, wat deed dat een pijn.
Opbouw kon verder, ga ik met de racefiets onderuit, week niet lopen door zere knie.
Opbouw verder, ogen laten liften, week niet hardlopen.
Nu echt opbouwen, gaat best oke tot ik 10 september met 2 voeten achter een stroomdraad blijf hangen. Beurse hielen, de fysio heeft het druk met mij. Moest doorgaan met de opbouw vd fysio, pijn tot 5 op de schaal van 10. Dit was voor mij een hele moeilijke, vooral mentaal, periode. 2 Km liep ik met pijn, daarna minder pijn, de doorbloeding was nu optimaal, goed voor het herstel en ook lekkerder lopen met een goede voetafwikkeling. Vaak was ik in conclaaf met mezelf. ˜”Ik stop, maak het kapot, ik wil dit niet maar het is de weg naar herstel, eens is het over”. Zo sleepte ik me door de trainingen, het normale lopen zou mij naar100% herstel voeren.
Drie weken geleden, rechts voelde goed, links had een week langer nodig. Jee ik liep zonder pijn, alle ongemakken van 9 mnd leken verdwenen. De trainingen gingen steeds beter, snelheid ging ook weer ergens op lijken en het hardlopen werd weer echt leuk. Niet meer bang voor pijn als je de deur uitgaat voor een training maar genieten vanaf de eerste stap.
En dan loop je hier, door de duinen, in een lekker tempo, warm worden in de koude wind. Je kan je voorstellen dat het voor mij een groot genot was. De benen voelde heel goed aan. Richting de zandmotor. Strand en zandmotor lager er heel goed bij. De vele jaren dat ik hier gelopen heb, 6 maal gewonnen, was het strand niet zo mooi. Denk speciaal voor mij gedaan. :-). Op mijn horloge keek ik niet, puur op gevoel, zoals bij de duurtrainingen.
De vloedlijn vloog onder mijn voeten door en snel in s’Gravenzande.
Klimmen tegen de duinen, iets meer los zand, paar flinke duinen over en dan asfalt en de wind tegen. In het begin koud maar al snel warmer door het tegen de wind in lopen. Een dame kwam mij voorbij, dat wilde ik niet en voerde het tempo op. Met de 3 musketiers mee (zo had ik ze bij het passeren genoemd). “Nu met 4 musketiers zei een vd lopers”. Het tempo omhoog, vrouw voorbij en ze moest lossen, lekker. De benen voelde super aan, volgen, blijven volgen tot de finish. Op zo’n moment is het een echte wedstrijd, lopen voor je plekje, heerlijk gevoel. De finish was in de sporthal, lekker warm na al die kou. 3e V50+ en 1.41.47. Super blij en ik voelde me emotioneel worden als ik er met atleten over sprak. Ik heb het gedaan, de halve, in een mooie tijd, 4km strijd geleverd, zonder pijn, een brok in mn keel en natte ogen. Advies van de fysio en huisarts opvolgen, je eigen gezonde verstand gebruiken en vertrouwen houden. Het komt goed en het kwam goed. Eenmaal op het podium, super de super, applaus was me heel dierbaar.
Carla's Blog 