Misselijk aan de start, geen gewoonte laten worden :-(

Een week  alsof ik in de tropen op vakantie was. Ben dol op warm weer en het kan me niet snel te warm zijn. Slim je dag indelen om toch dat te doen wat je wilt doen. Alle trainingen gegeven of zelf gedaan. Sta je goed voorbereid aan de start in Maasdijk, denk je. Laat ik nu op het NK atletiek, op vrijdagavond,  iets gegeten hebben wat niet helemaal goed in mijn lichaam terecht kwam. Koos was meteen misselijk, bij mij sluimerde het tot ik in Maasdijk klaar was met inlopen. Met gemengde gevoelens stond ik daar, aan de startstreep. Getver, voelde me echt niet lekker, wilde een ding en dat was geen herhaling van Kwintsheul. Kan ook angst zijn en pepte mezelf of. Gewoon van start en laat het gevoel je deze wedstrijd bepalen. Daar ging ik, geen valpartij, dat was een positief gegeven. Lekker tempo zoeken zodat de maag rustig kon meedeinen op het loopritme. Liep rond de 4 minuten per km, is toch een lekker tempo en  meerdere atleten vonden dat ook. Er had zich een aardige groep groep gevormd toen we bij Maassluis rechtsaf mochten. Richting de manege, oei stinkpaarden, mijn maag maakte spontaan een duikeltje.

De wind kwam vanaf de waterweg en paarden poeplucht maakte plaats voor een heerlijke frisse zilte zeelucht. Deed me goed, het ritme voelde goed, de benen deden lekker mee en de maag bleef onder het punt van vervelend misselijk.

Vele atleten liepen rechtdoor naar de finish, ik mocht nog een ronde. Net onder de 20 minuten liep ik de eerste 5 km.  Daar nam in een  vrouw waar, vlak voor me. Verbaast dat ze voor me zat en zette mijn doel op:  passeren om de 2e positie in het vrouwenveld in te nemen. Dat was vrij makkelijk en op 6 km was ik er voorbij.

Met Wim, Amriet en nog 2 mannen vlogen de laatste 4 km onder onze voeten door. Aan het gehijg hoorde ik dat de mannen het zwaar hadden, terwijl mijn misselijkheid over was en de kracht in mijn lijf flink toenam, lekker gevoel.

Gaan de mannen de laatste 300 meter een versnelling inzetten, jeetje daar had ik niet van terug en zag ze snel bij mij vandaan lopen. Finishte net niet onder de 40 minuten. 40.02 een werd 2e vrouw overall.  Dat was een grote meevaller maar het meest blij was ik dat een herhaling van Kwintsheul uitgebleven was. Met een aardige groep uitgaan lopen. Daarna natuurlijk weer veel te lang staan kletsen zodat ik op een holletje, ongewassen naar de prijsuitreiking moest. Belangrijkste, ik was op tijd.

Na 2 maal een huldiging, 1e V45+ en 2e overall, met mijn atleten van de A-groep een foto gemaakt. Maasdijk  omgetoverd tot het wilde westen gaf me deze leuke foto . We waren met 5 en alle 5 een podium plaats. Een trotse trainer, een blij atleet fietste  naar huis om daar uiteindelijk een verfrissende douche te kunnen nemen

Kadeloop, Pang, na 25 meter, boem

Kadeloop, wat ben je toch een prachtige en spectaculaire loop :-).
Spectakel 1; 1993, Ik zwalkte door uitdroging over de finish zo de ambulance in, die mij naar het ziekenhuis bracht.
Spectakel 2; 2018, Net hersteld van een knieblessure gleed ik bij het betreden van de kleedkamer uit, op mn knie, dag kadeloop
Spectakel 3; 2019, Laat dat vandaag gebeuren.
In 1993 en 2018 droeg ik startnummer 13, bijgelovig voor dat nummer en zei; zie je, nooit meer nummer 13.
Vandaag geen startnummer 13, alle atleten, en ik, opgelucht. Na het inlopen met de groep naar de start. Werd aangekondigd, praatje en meer gekkigheid voor de start, ik had er zìn in. Pang, op weg naar Vlaardingen. Was geen hectische start. De verkeersdrempel nam ik met de nodige voorzichtigheid. Niet de voet tegen het oplopende deel zetten, dat lijkt vaak tot een valpartij. Soepeltjes liep ik over de drempel. En toen in ene was er waarschijnlijk iemand achter mij die ook het idee had zijn voet niet tegen het oplopende stuk te zetten maar er bovenop. Helaas was mijn voet nog daar en ik wordt hard tegen de zool van mijn schoen getikt. Het was zo’n harde tik, eer ik het mij realiseerde, boem en ik lag op de grond. Snel naar achteren kijken of er niet die hele drom atleten me zouden verpletteren. Gelukkig werd bleef ik vrij van voetstappen op mn rug. Ik zei een vloek en dacht; “dag Kadeloop”. “Wat, dag Kadeloop, ben je helemaal gek geworden, al die OphorstRunners die hier hun best doen en jij als trainer toont geen karakter, en stapt uit”. Echt niet en ik krabbelde op.
Mijn heup deed pijn, schaafplekken van mijn enkel tot aan mijn schouder, pols en hand onder het bloed. Ik zette de eerste stappen, stijf. Elke stap werd minder stijf en ik vervolgde mijn weg. Sprak wel met mezelf af, dat, als het meer zeer zou gaan doen, uit te stappen. Ik kan gelukkig goed naar mezelf luisteren. De Zouteveense weg op. Steeds een atleet naast me die de valpartij had gezien en vroeg of het wel ging, lief. Vanaf mijn pols droop het bloed mijn handpalm in, de armbandjes maakte de net gestolde bloedlaagjes weer kapot en ik bleef bloeden. Mijn redder in nood was Amriet, heel lief gaf hij mij zakdoekjes; “Kan je het schoonmaken”. De energie om schoon te maken had ik niet, zat heel hoog in de ademhaling en was blij dat ik het leven had. De zakdoekjes zorgde wel voor een schone hand en het druppen van het bloed, voelde alsof in geslacht werd, stopte. Op 3 km werd de heup minder stijf, ik blij. De motivatie om hard te gaan was wel verdwenen, alleen maar uitlopen:-). Het was warm voor de wind naar Vlaardingen. Blij de kade te zien, mijn lieveling pad draaide ik op en kreeg de wind vol tegen. Alleen liep ik daar, de wind koelde mijn lijf, koelde mijn hoofd. De mooie omgeving drong diep bij me binnen en ik prees me gelukkig dat ik hier mocht lopen. De motivatie nam toe, kreeg zelf weer zin om te versnellen.

Deed dat maar voorzichtig, ben wel gevallen en moest “normaal” blijven doen. De finish kwam in zicht, ik dacht aan de mensen van de EHBO na de finishlijn, die mijn wonden schoon zou maken en me even zouden vertroetelen:-)

49.30 over 12km en 3e vrouw, mooi voordeeltje welke ik mee pikte. De WOS zoomde in op “De gehavende Carla”. Kon even mijn woordje doen en daarna werd ik heerlijk vertroeteld door de mevrouw van de EHBO, was echt heel waardevol voor mij. De OphorstRunners waren daar “Wat heb je nu weer gedaan?” ze kennen me langer dan vandaag. Eerst alles verteld maar daarnaast was ik heel nieuwsgierig naar hun verhalen. Uitlopen en bijpraten is de goede combinatie.

De heup was stijf maar het ging en 4 km gemaakt. De prijsuitreiking liet op zich wachten, het was gezellig en dan kom je er pas achter hoeveel mensen van je vallen gehoord hebben. Ze even bij praten en ondertussen waren daar de uitslagen en de prijzen.Ik was 3e overall en 1e V55+. De regen was na de huldiging gestopt en fietste droog naar huis, zonder last van de heup.
Nu duimen dat ik “mooi” gevallen ben en er geen nare dingen aan over ga houden. Stijf zàl ik worden, dat is zeker na het spektakel van 2019.

Coach en atleet, van 19.30 – 22.30uur

De 1500 meter op de thuisbasis, Rotterdam Atletiek. Mooie wedstrijd op de trainingsavond, training maakt plaats voor de wedstrijd. Om 19.00 uur zocht ik een parkeerplek, normaal veel ruimte, nu stond alles bijna vol. Het was ongelooflijk druk op de baan, toeschouwers, atleten, muziekgroep en een lekkere zon, prachtig sfeer, fijn om te zien. Na het ophalen van mijn nummer besloot ik alvast  in te gaan lopen. Voor een goede 1500 meter warming-up  veel te vroeg maar ik wist als de wedstrijd om 20.30 uur van start zou gaan, er voor mij geen warming-up meer in zou zitten. Langs het Vroesenpark, de A20 over en ronde door park 16-hoven gemaakt. Terug via de rechterzijde vn het Vroesenpark en na 9 km was ik terug bij de baan. De atleten druppelde binnen. Met ieder een woordje gesproken over hoe of wat. extra kleding aan en naar de startlocatie. Het coachen kon  beginnen. In elke serie had ik 1 atleet, het meest ideale  om te coachen. De tijd vloog om en de 8e serie ging beginnen. Geen atleet in deze serie, tijd voor mezelf. WC bezoek, versnellingen, wedstrijdschoenen aan en dat alles in 7 minuten. Klaar voor de start.Leuk om met 4 OphorstRunners in serie 9 te lopen. De start was goed, op 50 meter ging ik naar baan 2, deed ik dit telepatisch, in baan 1 ontstond er nl een stuikel partij. Ik bleef  vrij van struikelen door mijn positie in baan  2. Richting 100 meter, het ging te langzaam en wilde op kop lopen. Door onervarenheid liep het 2 breed, ik erlangs was 3 breed en geheel niet slim om te doen. Ingehouden wat een tempowisseling opleverde die mij  niet ten goede kwam in de race opbouw.

Kwam op 300 meter door in 63 seconden, de tijd die ik wilde lopen, maar  een 61 als opening had beter geweest. Daarna was het op gevoel. Ik had gehoopt op rondetijden van de mensen langs de kant richting de atleten om mij heen. Niets hoorde ik. Een 1500 meter tempo gevoel is, door het ontbreken van baantrainingen, niet goed ontwikkeld bij mij. Ik deed mijn best In ene hoorde ik: “je zit 2 seconden onder je streeftijd van 5.15”. Zo he, dacht ik verbaast, dat gaat lukken.

Fleur kwam mij met nog 300 meter te gaan voorbij, ik haakte aan. Het werd een snelle laatste 300 meter en ik dacht op een prachtige eindtijd af te stevenen.

Zag ik 5.27 op de finishklok staan. Het eerste wat ik zei was; “wat een waardeloze tijd”.  helemaal niet verwacht. 2 Seconden onder de 5.15 was onjuist opgevangen informatie geweest die mij op het verkeerde been gezet heeft. Ik baalde vreselijk.  Aan de andere en reëel kant wist ik dat, als ik echt het Nederlands record wil lopen er goede baan trainingen aan vooraf moeten gaan. En een betrouwbaar persoon langs de kant hebben staan die mij de ronde tijden doorgeeft. Dan gaat het lukken om onder de 5.18 te lopen, dat weet ik zeker. Voor 2019 genoeg 1500 meters gelopen en de 5.27.24 is iets waar ik nu, een dag later zeker genoegen meeneem. Het was als atleet iets minder maar als coach een top avond.