Deze vraag kwam ergens begin 2017. Naaldwijk, de halve marathon is een wedstrijd die ik graag mee wil doen. Moest even heel goed nadenken, heb ik genoeg halve voor het circuit? Wat is er meer te lopen die maand? Snel was ik eruit. NK cross, CPC en NK halve in Nijmegen, ik wist dat ik dan eventjes gas terug moest nemen. Vier wedstrijden gelopen voor het halve marathon circuit. Ja Joy, we gaan de 10km van Naaldwijk doen. Eenvoudig schema voor haar gemaakt. Steeds was er iets om niet te kunnen trainen. Twee maal operatie, drie verstandskiezen eruit gesneden, het herstel viel vies tegen.. Toen een tegen sputterend scheenbeen. Met iets minder training kwam ze op vrijdag naar t Westland. Slapen doe je dicht bij de start😝 Zaterdag, mooi weer, mooi shirt voor beide gekocht om echt als moeder en dochter de wedstrijd te lopen. Om 12.15 uur, ik lopen, de rest op de fiets naar Naaldwijk. Onze schoondochter was al bezig aan haar 5 km wedstrijd. Aanmoedigen en stukje meegelopen, het was warm en ze had het zwaar.
Ik kwam veel bekende en familie tegen, heel gezellig maar ik had een druk programma en ging steeds snel weer verder.
Met de mannen ingelopen om uiteindelijk met 10km in de benen, samen, met de rest achter de startstreep plaats genomen te hebben. Daar gingen we, Joy gaf het tempo aan, ik bleef strak naast haar lopen. De eerste km’s gingen heel soepel, veel aanmoedigingen. Al 5 jaar uit het Westland weg en dan al die oude bekende langs het parcours of in de wedstrijd te zien.
Prinsenbos, voor de wind, zon in het gezicht. “Jeetje mam, wat is het warm”, ze was erg blij mijn raad opgevolgd te hebben, extra helmpje uit te doen. Ondertussen genoot ik van alles, het weer, het publiek, over Westlands wegen met je kind te mogen rennen. 5 km in 29.15 en nog steeds oogde ze fris.
Het stuk tegen wind, ik maakte met 2 mannen een uit de wind hou muur voor haar. Ik zag dat ze het zwaar kreeg Zwarte dijk, zijwind en het tempo zakte. Op 8 km vroeg ik haar of tempo verhogen er in zat. ” niet pushen ma”. Dan weet je, mond houden en enkel doorlopen.
Ik voelde dat ze harder ging en harder en harder ondanks dat haar voet aan het slapen was. De finish, 49.43 en 11 sec PR!!!!!!
Moe maar voldaan wat drinken gepakt, dorst😰😰😰. Het was warm geweest en minder makkelijk dan gedacht. Ivm een feest vertrok ze meteen na de wedstrijd naar het zuiden des lands.
Ik ging nog even verder met mijn geplande duurtraining, de atleten van de halve marathon tegemoet, aanmoedigen, ondersteunen tijdens de laatste zware km’s. Daarna kreeg Ik honger met nog een uur wachttijd voor de prijsuitreiking van het halve marathon circuit. Even de Ab Heijn ingerend om fruit te kopen. Lekker in de zon uit de wind mijn maag gevuld. Eindelijk mocht ik het podium op voor een mooie prijs, 1e vh circuit, en bloemen.De laatste km’s naar huis rennen, met bloemen in de hand is dat niet eenvoudig. De bos bloemen van links naar rechts, dan kom je er wel. 31 km op de teller, een aardige duurtraining geworden, was dan ook wel 5 uur van huis geweest. Volgende wedstrijd met Joy? Ik wacht tot ze het vraagt, dan zeg ik weer ja, te leuk, te mooi.
Naar de meest westelijke brug. Wind tegen, die was hard en mijn brein zei dat de laatste 10 km van de wedstrijd de wind hard tegen zouden krijgen.
Met de wind in de rug was het een genot hier te mogen lopen. Af en toe checkte ik mijn km tijd maar echt veel waarde hechte ik hier niet aan. Maria doemde voor me op en snel haalde ik haar bij. “kapot” was haar antwoord op mijn vraag hoe het ging. Erop en erover, bij mij ging het goed, nog geen centje vermoeidheid. We liepen door het boerenland, de poeplucht was overal en ik vond het nog lekker ook (mijn droom is een boerderij te kopen). In ene linksaf, een onverhard blubberpad draaide we in, echt een pad wat genomen moest worden omdat de km’s anders teveel werden. De wind van opzij, de benen was ik zo nu en dan kwijt. Linksaf, de dijk op, de wind pakte me en had het gevoel stil te staan. Kracht bijzetten en blijven gaan. Verwonderde me over alle mannen, loopt het allemaal alleen, ieder voor zich beuken tegen de wind. Langzaam maar zeker vormde zich groepjes. Nee……… ging het allemaal links lopen, geen mogelijkheid om in de slipstream te hangen. Ik ging op kop lopen en maande de mannen tot waaierlopen en kop over kop te nemen. Volgens mij hadden ze daar nooit van gehoord. Het dreigde te lukken toen we in ene rechts de dijk af moesten. Allemaal paarden die met ons mee gingen rennen, gelukkig zat er een hek tussen🙃🐎🐎🐎. Dijk op en af, niet een van de atleten die het woord samenwerken begreep, nee, ieder voor zich, zo jammer want samen ben je sterker. Lent doemde op, even hadden we zijwind met huizen rechts van je. Ik haalde hier veel vrouwen in, ze waren stuk en ik???? Het ging nog steeds heel voorspoedig.
De brug, ik wist dat we aan de andere kant over de brug liepen, tijdens het inlopen gezien, hoe komen we daar? Het zwaarste deel van de wedstrijd. Een soort van moderne kinderkopjes (stenen) lagen daar, volle wind tegen naar beneden lopen en daarna ook weer stijgen. Hier lieten veel atleten het koppie hangen, ik vocht tegen tempovermindering. Het lukte en weer passeerde ik 2 vrouwen, “gaat lekker Carla” dacht ik. Hier kon ik even over een mooie gladde betonrand rennen en de kinderkopjes laten voor wat ze waren. De brug, nog meer klimmen en felle wind van opzij.
Nijmegen, naar het torentje en het hoogste punt van de stad bereikt. Daarna enkel vlak parcours, naar de finish. Stop, 1.28.24 en goud. Meer dan tevreden na zo’n heftige zware wedstrijd. De mannen hadden goed gelopen, snel naar de kleding want ze stonden al even, bijna te bibberen. Ik warm aangekleed naar de prijsuitreiking in de Stevenskerk. Heel goed georganiseerd en blij met goud en bloemen.
Uitlopen naar de auto, Koos op de fiets naast me, slechts 2 trappen op en af. Na de laatste trap vonden mijn benen. het genoeg, het was pap wat erin zat. Daar stond ons rode autootje, even het gas intrappen en hij bracht ons thuis.
In het startvak was het een reünie en genoot van alle “ oud” bekende. De muziek voor de start was een zenuwslopende song. We mochten weg na een harde knal, veel ruimte om de eerste meters een positie keuze te maken. Publiek kan ook nadelig werken, veel euforie en je gaat daardoor sneller dan je wilt. Vandaag doel tussen de 4.10 en 4.15 te lopen ivm NK halve marathon volgende week. Op de brug in de eerste bocht een mega herrie met waanzinnig publiek, ik moest erom lachen. Het tempo wist ik al snel 4.10 te houden. Als bekend gezicht en naam op het startnummer werd ik vaak aangemoedigd. De mannen naast me zeiden “net doen alsof ze Carla bent” en ze genoten net zo hard mee . Een atleet van mij kwam naast me lopen, hartslag wilde niet omlaag. Ik vertelde hem dat dat echt met de warmte te maken had, en adviseerde hem het rustige tempo te blijven lopen tot de hartslag onder controle was. Tot de eerste drinkpost wist hij het vol te houden, daarna spurtte hij weg. De andere man naast me ging na 10 km sneller lopen, ik mocht niet mee van mezelf. Was blij met een bocht naar rechts, richting Kijkdijn, beetje wind en de zon even uit het gezicht, zweette vreselijk.
We kronkelde door straatjes om uiteindelijk weer op een prachtige asfalt weg uit te komen. De brug bij Houtrust, heel veel kinderen die alle heel hard Carla riepen, al het publiek deed mee, een staande ovatie, zo voelde het. Scheveningen doemde op, na wat bochten richting de boulevard. De stijging daar leek vandaag of ik de Mont Blanc moest beklimmen.
Ondanks het minder snelle tempo van vandaag toch vermoeide benen. Na klimmen komt ook weer dalen en dat deden we vlak bij het Kurhaus. Die vervelende tramrails met rare bokkensprongen proberen te ontwijken.Daar in ene zag ik mijn atleet weer, hij maakte zich zorgen, zijn hartslag bleef maar hoog en besloot heel rustig naar de finish te gaan, verstandig. Ik zette de afdaling in naar de finish. Nou echt niet, er zat nog een hobbel die genomen moet worden, daarna gaan we mm voor mm afdalend naar de finish. Ik hoorde m’n naam en dacht, mmh, dat lijkt mijn broer wel, keek opzij en ja hoor daar stond Ron, mijn kleine grote broer. Leuk dat hij daar was.
De laatste km ging in en daar was de lange mooie rechte weg naar de finish, vol publiek en een vrouw die me langszij kwam: “ Kom ga mee”. Nee zei ik “ volgende week tijdens het NK mag ik, nu niet”. Finish, 1.28.56 en voor vandaag, opdracht en warmte, heel tevreden. Even niet teveel praten, beetje licht in het hoofd. Een flesje AA dronk ik in 1 teug leeg, mega dorst. Na wat mensen gesproken te hebben, hardlopend naar mijn kleding, kreeg het koud door het natte, spaarzaam geklede lijf. Daarna lekker uitgaan lopen, veel opmerkingen, “je gaat de verkeerde kant uit”, “ben je nog niet klaar”, “ga je nog een keer” enz enz. Rustige onverharde paden uitgezocht om goed mijn km’s voor herstel te maken. Snel was het 17.15 uur en moest echt de tocht naar huis gaan maken, kreeg honger en had nog 15 fiets km’s voor de boeg, In de zon en voor de wind, is helemaal geen straf. 2017 gaat ten boekke als een warme en mega gezellige CPC
Carla's Blog 