Voor de 10e maal dit jaar georganiseerd , ook dit jaar mag ik er weer bij zijn. In de ochtend vol euforie de marathon van Frankfurt gevolgd op de computer, 5 atleten van mn groep, 3 maal een PR, alle 5 gefinisht. Hoe ga je dan naar Dordrecht, flink stuiterend de Beneluxtunnel door en snel parkeerde ik de rode Corsa in de parkeergarage. In mn t-shirt, zo warm had ik het nog, lopende in 12 graden naar de inschrijving. Startnummer ophalen, kleedkamer opzoeken, snel omkleden, de atleten stonden al klaar om in te gaan lopen. Heerlijk rondje in de zon en nu 15 graden.
De start ging goed en met de rem erop de eerste km in, 4.00 minuut, goed, mocht iets langzamer. Het voelde lekker, sterke benen en er gewoon super veel zìn in hebben.
Als ze daar in Duitsland zo goed gelopen hadden, moest ik ook mijn best gaan doen (zo voelde dat)
Met Judith en een meisje van PAC, liepen we lekker op kop te sleuren met een handje vol mannen achter ons. Het was een genot, de polder, dan weer een laantje met herfst bomen en blaadjes op de grond. De benen kende geen dood moment, tot de laatste cm deden ze krachtig hun werk.
Op het statenplein, naar de finish gaf ik wat gas bij, wilde toch van Judith proberen te winnen.
Mijn sprint, ja je leest het goed, ik kan sprinten :-), was toch iets sneller en in 1.26.13 kwam ik over de finishlijn. De tijd viel me wel een beetje tegen, dat was ik snel vergeten door het genot van deze stabiele en krachtige wedstrijd zonder dipje. Er was ook hier heel goed gelopen door mijn atleten en druk nakletsen een stukje met zijn alle uitgelopen. Een snelle douche en op naar het podium. Als 6e vrouw overal en 1e V55+ mocht ik naar voren, 2 huldigingen was wel erg gaaf. Heel voldaan reden we in de rode Corsa rond 17.30 uur weer naar huis. Super dagje geweest.
De rotonde aan het einde was een tempobreker, te haaks, tevens een moment om even wat rust te pakken. Rennend en genietend van de prachtige bomen vol herfstbladeren daar langs de Maliebaan. Zo nu en dan drukte ik mijn horloge in, check moment van de gelopen tijd. Bleef redelijk constant en onder de 4 minuten. Naarmate de wedstrijd vorderde voelde de benen steeds beter aan, minder stijf. Na 5 km kwam ik echt goed in m’n ritme, bekeek mijn atleten, op een na zag het er super uit, die gingen snelle tijden neerzetten.
Steeds aan het einde weer de rotonde pakken, aanzetten en de lange laan door. Een man naast me attendeerde mij op de vrouw voor me. Ik had haar al even in de gaten maar werd door hem net iets meer geprikkeld. Hij zou met me meegaan, ik ging waarschijnlijk te snel en makkelijk op mijn prooi af, de man na de wedstrijd pas weer gezien.
In de laatste ronde passeerde ik haar, zag mijn 9 km tijd, jeetje mijn NR zou ik aan kunnen scherpen. Het voelde heel goed, gooide een beetje kolen op het vuur en de benen draaide sneller, op de finish af. Met de ogen op de klok gericht, snel sneller die benen, red ik het of niet? 38.54, evenaar ik hem alweer 😖. Super blij over deze heerlijk gelopen race en podiumplek. Atleten waren top, mooie tijden en de helft van hen liep een PR, coach mega trots. Even uitlopen, prijsuitreiking en nog een stukje uitlopen, nou ja het werd ruim 4 km, morgen geen stijve benen mannen😜. De spullen opzoeken en gezamenlijk naar de parkeergarage wandelen, op naar huis. Thuis aangekomen zag ik mijn netto tijd van 38.52 en zocht mijn NR op, 38.50 🤓. Had ik al die tijd met 54 in m’n hoofd gelopen, staat hij dus al op 50 en geen evenaring of verbetering. Volgende keer maar een 49-er lopen. Het was een mooie dag en doel weer gelukt, een nieuw NR had de kers op de taart geweest, zonder die kerst was de taart ook heel lekker vandaag.
Voor mij, een week na de marathon, goed om een rustige 10km te lopen. De start vond ze eng, nog steeds de gedachte aan haar val in het Olympisch stadion tijdens het NK 1000m, ze schaafde zich open aan het tartan. We waren goed weg en Joy gaf het tempo aan. 5 minuten de km liepen we. Op 3 km steken in de zij en ik adviseerde haar goed diep in te ademen. Op 4 km was de pijn weg en haar gezicht zag er goed uit. We werden beide flink aangemoedigd, verbaast vroeg ze hoe de mensen langs de kant wisten dat ze Joy was. Mhhhh, kijk eens wát er op je startnummer staat…… Joy. Lachend, niet aan gedacht. Het spoor onderdoor en vanaf hier werd een feestje. Bandjes langs de kant en ik zong een vrolijk deuntje mee, energie ten over. Het tempo zakte iets en ging een klein beetje voor haar lopen, tempo beetje opschroeven, ze volgde goed. Jeh, 5 minuten stond er achter de 7e km.
Vele bekende mensen riepen vooral Joy haar naam, dat krijg je als Eindhoven je werk- en bijna woongebied is. Het tempo ging omhoog, we werden gedragen door het publiek. De markt was zo vol, ons reste een smalle doorgang, kippenvel kwam opzetten en ging niet meer weg, zo gaaf.
De laatste km, om onder de 50 minuten te duiken moest het gas erop, wetende dat ze dat mogelijk was. Ik hoorde even ” Ja maar mam” , daarna niets meer en we zette aan, de finishboog kwam in zicht, nog een beetje gas bijgeven. Onder prachtig commentaar van Frans en Frans die mij in de gaten kregen en vertelde over al mijn prestaties, finishte we in 49.54.
Moe gestreden maar oh zo blij waren we met deze tijd en gelopen race, als beloning de zilveren medaille. Ik rende door om het laatste stuk nog met Natas mee te kunnen lopen. Ik zag haar niet en uiteindelijk voelde ik dat ze al voorbij was. Terug naar de finish en ja hoor daar daar was ze, kapot maar Oh zo blij. Ik beetje uitlopen naar Beurs. Omkleden om daarna met z’n zessen een hapje te gaan eten in de stad. Was een heel gezellige dag en zo speciaal dat ik vandaag naast me dochter een wedstrijd heb mogen lopen.
Het strand op en na een km ook weer af, daar enkel zacht zand en ploeteren. De Neeltje Jans lag voor me met flinke tegen wind. Maakte even een tussen sprintje, in een groep lopen is wel slim met een flinke tegenwind. Het was een heerlijke groep, strak tempo en goede samenwerking. De water flessen gingen van hand tot hand, ieder zorgde goed voor elkaar. Na de Neeltje Jans, op de kleine steentjes paden gingen de “Picknick manden” open. Kregen alle atleten honger op 15 km? gelletjes, repen, sportdrank, het was een gezellig etentje om me heen. Ik kon lekker rustig doorlopen zonder gelletjes uit zakjes te moeten vissen, repen open te moeten maken, laat staan op te eten zonder dat die dingen in je keel blijven steken. Water, dat heb ik nodig. Bij 20 km het strand op, jeetje dat was geen lopen daar. 6 a 7 km hobbeldam door de golven van zand, zacht zand en af en toe een golf zeewater over de voeten. Toch gingen de kilometers snel en in ene mocht ik het strand weer verlaten. De strandopgang, ploeterend door het zand met de aan weerszijde staande rijen publiek die je omhoog schreeuwde. Water, even stoppen, drinken en terug naar de groep.
Op 30 km viel de groep langzaam uit elkaar. Bij 32 km kreeg ik een klein inzinking. Wat stonden daar, een hele schaal bananen, in hun schilletje te lachen naar me. Liep er zo voorbij maar ik wilde een banaan. De mevrouw gaf mij snel een halve, plof, daar viel mijn banaantje in het zand. Stoppen, terug lopen voor de andere helft van die banaan. At hem met veel smaak op, beetje water erbij en weer verder. Kreeg ik 2 km later weer een banaantje toegestopt, water aan een toeschouwer gevraagd, de banaan bleef een beetje hangen. Nam een slok, getver, zout water en spuugde het meteen weer uit. De banaan was van schrik gezakt. Na mijn eet momenten gingen de benen steeds lekkerder aanvoelen. Een trap doemde op, deze nam ik wandelend, beter, kon ik daarna meteen weer rennen. Duin op en af, hoog en laag en heel hoog. Het hoogste punt bereikte ik weer via een trap, dat mega zware punt ook weer voorbij. Ging me steeds beter voelen, nog even een lange trap af naar het laatste stuk strand, 2 km met 1 cm hard zand om over te lopen :-).
De laatste km begon bij de strandopgang, ploeteren, zag ik daar een vrouw voor me? Ik kreeg vleugels boven op de dijk en in de afdaling ging ik haar voorbij, stoof op de finish af, het voelde zo goed.
Finishtijd van 3.21.27 en hoorde dat ik zo juist de Nederlands kampioen 100km verslagen had, kikke.
Medaille, en thee + cola, dat smaakte heel goed. Koos was daar, hij had genoten en hard moeten fietsen om mij een paar maal te kunnen zien. Stukje wandelen naar de sporthal, even lekker douchen. Daarna 2 km wandelen naar de auto, omkleden en met de auto terug naar Zoutelande voor een hapje eten en de prijsuitreiking om 20.00 uur. Was een prachtige uitreiking met een heel bijzondere prijs, een echte zeeuwse kei en bloemen.
Een mararthon die echt zwaar was door alle verschillende elementen, eentje die ik mij blijf herinneren als een fantastische wedstrijd
Carla's Blog 