De ronde van West was best oké

De week na het behalen van mijn WK medaille, kreeg ik een uitnodiging voor de ronde West. In 2009 had ik er al eens gelopen, daarna kwam het er niet meer van. Ook nu kon ik dit niet accepteren, trainingsavond voor de RA groep in Rotterdam, de atleten gaan voor. De organisatie stelde voor met alle atleten te komen, mooie deal. IPV Trainen werd het een wedstrijd. Dinsdagavond, het leek wel herfst en in de stort regen reden we naar Capelle, was blij dat ik in de auto zat :-). De regen werd een fijne miezer toen we naar de inschrijftent liepen en dat bleef de hele avond zo. Nummer opgehaald,  kwam een aantal atleten tegen die me meenamen naar een lekkere warme kleedgelegenheid. Hoefde alleen mijn nummer nog op te spelden en klaar voor inlopen. Tijdens het inlopen konden we 3 RA atleten op de 5 km aanmoedigen. Het lukte zelfs om ze 3 maal te zien. Daarna een paar versnellingen en klaar voor de start. Helaas, 10 minuten uitgesteld. Ik ging snel weer naar binnen om niet te veel af te koelen. 10 minuten voor aanvang, naar buiten en hoorde de speaker. Hij vertelde dingen en ik bedacht mij ineens dat het over mij ging. Voelt raar om dan naar de start te lopen en net te  doen of dit niets met je doet. De speaker had goed zijn huiswerk gedaan, op een ding na klopte alles wat hij alle aanwezige mensen ten gehore bracht. Een kleine correctie gaf ik hem, RA trainer en geen PAC trainer, mijn atleten gingen juichen. Hij kwam nog wat vragen stellen, of ik het record aan ging vallen. Zei hem dat dat niet mijn plan was vanavond. Het WK was mijn doel geweest, nu even nagenietend wat wedstrijden lopen. 3.55 min/km vertelde ik hem te willen lopen. Ik begon het koud te krijgen en was blij dat de burgemeester het startschot gaf.

Het was erg nauw bij de start maar ik ging niet vallen. Even om de rotonde heen en terug naar de finish.

Dit was echter 1 km, nog 9 km te gaan voor de echte finish.

Ook dit doen mensen als ze een ander zien 🙂

Beetje draaien en keren door de straten, hoorde erg hijgen achter me en wist dat er een paar waren die te hard gingen, gaat vanzelf langzamer. Iris zou tempo 3.55 volgen maar ik voelde dat ze moest lossen bij 2-3 km. Op dat moment zag ik een atleet van mij, zijn veter vastmaken. Kon het niet laten “beginners foutje`’ te roepen. Veter zat vast en hij speerde er vandoor. Dacht nog, beter bij mij te blijven voor een strak tempo. Volgens mij voelde hij dat en liet zich terug zakken tot in mijn groepje. Onder de van Brienenoord brug door en een rondje de andere kant. Water pakte ik steeds net niet goed en het belande op de weg. Ach in deze fijne regen heb je toch niets nodig.

We kregen nu voor de wind en de benen voelde super goed. Soms moest ik even mn atleet roepen om erbij te blijven. Hoor je van achter een stem`; “ ~Ja Carla, ik kom” en daar kwam hij weer. Er was een keerpunt en leuk om alle snellere atleten van mijn groep aan te kunnen moedigen. Je ziet vele verschillende gezichten maar de meeste liepen echt in hun laatste km.

Bij mij was het een super gevoel, ook in de laatste km, de benen bleven draaien en voelde geen vermoeidheid, de ademhaling ging zonder hapering en de hartslag gaf een horizontale rechte lijn Geen nullijn maar 174 slagen maakte hij. En steeds rond de 3.55 ging het, hoewel ik het gevoel had dat ik veel harder liep. Laatste stuk,

De dijk af denderen en naar de finish. 39.15 was de eindtijd en heel tevreden. De groep had ontzettende mooie tijden gelopen, klein PR-etje tot mega ~PR-en van 2 minuten, of geen PR maar wel een super wedstrijd. Twee atleten hadden een mindere dag, ook dat kan. Ik was een tevreden trainer en atleet. De prijsuitreiking om 21.05 uur, ach dat wordt altijd later en we gingen nog even uitlopen. Ja mooi, liep het programma helemaal niet uit. Sorry, sorry, we mochten nog even 5 minuten weg maar 21.15 uur iedereen verzamelen.

Mooi podium, 3 vrouwen en 1 man uit mijn groep, toppie toch. De atleten als publiek, ze maakte er een leuk feestje van. Na de huldiging meteen naar huis, kreeg het koud en Koos was bevroren. In de auto, je raad het nooit, begon het keihard te regenen. We hadden weer erg veel geluk gehad.

Van Lyon naar de Lier

De maandag na Lyon, sta je s’ morgens om 6.30 uur gewoon weer te wachten op de trein om te gaan werken. Erg? ben je gek, ik vind werken leuk, alleen was het wel bijna een cultuurshock. Van atleet, de hele dag buiten, naar Associatie Scientist, de hele dag binnen. De week vloog om met mooie experimenten doen, training geven en onwijs verwend worden met bloemen, kaarten, felicitaties en vandaag ook nog eens  een prachtige taart gekregen.

Wereldkampioen worden doet veel, niet alleen bij mij maar ook bij alle lieve mensen om me heen. De hele week lekkere hersteltrainingen gedaan, vandaag  wedstrijdje in de Lier meepakken. Van plan om heel ontspannen mee te lopen, het is, om nog een wedstrijd in het circuit gelopen te hebben en mn gezicht te laten zien. Moest heel hard fietsen naar de Lier, 5 minuten in gedachten ( dan was ik er om 13.00 uur)  maar laag vliegen ging niet en het werden 10 minuten. Het was zo gaaf toen ik eenmaal de fietsenstalling binnenreed, zoveel atleten die naar me toekwamen om even te feliciteren. Ik had met iedereen wel even een praatje  willen maken. Maar er was zo iets als een wedstrijd, dus, nummer ophalen, omkleden en in gaan lopen. Daar ook weer vele atleten gesproken en  voor ik het wist was het tijd voor de start. De speaker haalde mijn WK titel nog even aan, een toeschouwer ontfermde zich over mijn “last minute to remove” t-shirt en toen viel het startschot. Met mijn puntige ellebogen kwam ik tegen iemand zijn arm aan en zag een horloge op de grond vallen. Je gaat in het start geweld niet even stoppen om het op te rapen, dat is nl vragen om ongelukken. ritme opgezocht en voelde dat ik goed zat voor 4 minuten per km. Het trainen op gevoel is erin gestampt en loop nog feilloos wat ik lopen wil.

Wat een atleten vlogen mij voorbij en bij sommige vroeg ik me verbaast af wat ze van plan waren, dood te gaan.? Bij de passage op 5 km zag ik hun doel, finishen na de 5e km  :-).

Ik mocht  nog een ronde. Liep erg lekker en was blij dat ik  er nog een mocht.  5 km ging in 19.50, super. Het was wel een zweet weertje en maakte goed gebruik van de sponzen. In een lekker ritme passeerde ik het kanaal, de kassen en af en toe een disco langs de kant.

 Het laatste stukje lekker op de stoep gelopen ipv de klinkers, klinkertjes, ik blijf het ondingen vinden om overheen te rennen.

Daar was de finish en kwam binnen in 39.50. Wat een regelmaat en trots op mn tempo gevoel.

Kwam zoon Lex aan `; ” He mam ik was net 10 seconden te laat”.  dat is nog eens een supporter, die komt als de wedstrijd geweest is :-).Het kwam uit een goed hart en vergaf hem.  Lekker uit gaan lopen en nakletsen. Kon nog net onder de douche springen voor de prijsuitreiking. Daar mocht ik het podium op als eerste vrouw boven de 45 jaar. Gek, sta je in de Lier op de hoogste trede, denkend aan Lyon,  een mega groot verschil in gevoel. Toch was het weer lekker om hier in het dorpse te lopen. Nu 8 uur later merk ik dat het herstellen na Lyon nog steeds bezig is. De 4 min per km heeft me gewoon stramme benen gegeven. Misschien daarom alleen al goed dat ik in de Lier was, voor wedstrijdritme en een actief herstel. Na de prijsuitreiking mocht ik lekker in de regen naar huis fietsen, ook zo’ n verschil met Lyon, Nu regen en 18 graden, daar zon en 39 graden) Het is goed dat wij vele verschillende soorten kleding in de kast hebben hangen, ik trok nu even een dik fleeze vest aan, ook lekker warm en kon de regen druppels tegen houden.  Heerlijk op mijn fietsje door het Wollebrand gebied naar huis scheuren

Dag 6 Lyon, ik zeg je gedag

De laatste dag, de wekker lekker vroeg want wilde nog een afscheidsronde lopen door het mooie park. Oei wat waren de benen  stijf bij de eerste passen die ik maakte. Gelukkig werd het na 2 km een stuk beter. Het was druk in het park, allemaal trainende atleten. Die moeten allemaal nog, gek idee dat ik het er alweer op heb zitten. Aan de ene kant lekker, de andere kant jammer. De sfeer is zo fijn, voelt als een grote familie. Na 8,5 km terug bij het hotel en ondanks de ” maar”  26 graden goed uit moeten zweten. De laatste keer de douche, goed gegokt want alle kleine flesjes body waren leeg 🙂  Het ontbijt en ook hier afscheid nemen van atleten, succes  gewenst voor hetgeen ze nog op de lijst hebben staan. Lekker luxe met de taxi naar het vliegveld. Bij de gate kwamen we de posters tegen van het WK en moest er toch nog even mee op de foto.Vliegen, het ging over een hobbel de bobbel weg, wat een vreselijke vlucht, eenmaal boven Belgie werd het beter en boven Nederland voelde het als een mega gladde asfalt weg. Vlogen bijna over mn huis, stom he maar dat voelt toch heel bijzonder. Landen en na 5 minuten konden we via de slurf het vliegtuig uit. Handbagage betekend in een rechte lijn naar de uitgang. Even broodje scoren,  bakkie erbij, hm heerlijk Nederlands brood, vol pitjes en granen.  Auto zoeken, op naar huis. Deur openen en jeetje wat tref je daar aan, slingers, bloemen, planten, kaarten en zelf een appeltaart in de koelkast. Van de kinderen en de buurtjes, super lief.

Mijn vader kwam even later met een grote bos bloemen en een grote smile op zijn gezicht, wat was hij trots. Zo verliep de dag met bezoekjes, felicitaties en tussendoor  kon ik ~” ik ben weer thuis~”  klusjes doen. Maandag gaan we weer aan het werk. Lyon was heel bijzonder voor mij. Op papier zag ik in 2014 dat ik een van de snelste was van de wereld ,maar wat is papier?  Lyon was live en ik werd wereldkampioen, goud en zilver, Nu pas geloof ik het papier.

Dag 5 Lyon, ik mag weer los

Stond op vanmorgen en voelde het meteen, ik mag weer gaan strijden. Ik had ontzettend goed geslapen, voelde wel wat spanning. Ontbijten was geen probleem, daarna met de bus, metro, bus naar; Stade Laurent Gerin. Twee uur voor aanvang waren we er en meteen de schaduw van een grote boom opgezocht. Het was gezellig druk en onder de boom groeide de `Nederlandse groep. Wat leuk dat er zoveel publiek aanwezig was. Om 12 uur moest ik me melden in de callroom.  Tijd kwam om met de warming up te beginnen. Warming-up in 36 graden  De schaduw proberen op te zoeken, wilde niet teveel energie verliezen door de hitte. Jammer dat er niet veel bomen waren. 3 km, ik was niet warm maar bloedheet. Kom je de kleedruimte binnen, gutst die hele fles water door je porien naar buiten, dag water.:-(, neem je toch gewoon weer een nieuwe fles. Callroom tijd en melden. Kon nog  beetje oefeningen en versnellingen doen in de hal. Dan is daar het moment van ”  mee naar de startplek”  Eenmaal daar, opstellen en ieder zijn naam en land werd opgeroepen, Ophorst geeft steeds problemen,de P en de H spreken ze uit als F,  22 Vrouwen 55 ( er was al een serie geweest met 22 V55+) achter de lijn. Ik was best nerveus maar dan valt het startschot en weg waren de zenuwen. Ik meteen op kop, mijn eigen ritme pakken, behoudend.

Een wedstrijd in 36 graden is eigenlijk geen wedstrijd maar ” hoe kom ik heel over de finish” Opende in 90 seconden, was best snel. In de 2e ronde liep ik naar de sproeier ( kleine sproeier en bekers water hadden ze in baan 5 gezet en ik moest er voor omlopen) Silke wilde geen ommetje maken en ging me voorbij. Ze is te sterk voor mij en liet haar gaan.

Aan de ene kant vd baan wind in de rug en water, aan de andere kant  een warme föhn van windkracht 6 tegen.  Elke ronde de sproeier en een beker water over me heen. Het publiek leefde enorm mee en schreeuwde mij elke ronde positieve  energie toe. De ronden tijden zaten rond de 92 en tot ronde 8 voelde dat goed. De afstand met nummer 3 was groot en ik maakte me niet veel zorgen. Toch probeerde ik mijn eigen gekozen tempo te blijven lopen.

Dit was na ronde 8 zwaar, zwaarder, zwaarst. De laatste ronde, aanzetten had geen zin, liep het gekozen tempo ook de laatst ronde. Finish, moest even steun zoeken en bijkomen. Het zilver had ik, doel weer gehaald en een top gevoel. Felicitaties van alle kanten en oh wat had ik die wedstrijd soepel, mooi en constant gelopen. Mooi om te horen, leuk dat ze niet gezien hadden wat ik voelde 🙂 We kregen een aanbod om mee naar het hotel te rijden, heel fijn. Halverwege uit de auto gestapt en 3,5 km uitgelopen naar het hotel. Daar een sprong in het zwembad genomen, schoon. Verse oranje kleding aan en om 15.00 uur konden we weer meerijden naar; Hall Stephane Diagana. Om 16.00 uur werd ik gehuldigd. Melden, check, check, dubbel check, controle of de namen goed uitgesproken werden en daar gingen we. Podium op en bij nummer 2 stapte ik op op nummer 2. `

Applaus, medaille en certificaat. Dit keer geen Wilhelmus maar ook nu vond ik het zo mooi dat ik licht emotioneel werd. Een prachtig podium met allemaal vrouwen uit Nederland, een de Duitse nationaliteit.  Na de huldiging mochten we onze naam op het huldiging bord zetten, zie de foto.

Beide medailles laten graveren met mn naam, V55 en onderdeel, nu zijn ze echt van mij.

Om 17.00 uur de opening ceremonie, voor mij de sluiting ceremonie, veel  oranje aanwezig. Nederland was aan de beurt en met de vlag en alle atleten het stadion binnen. Applaus van de volle tribune.

Wat gaaf was dat en het  voelde alsof ik aan de Olympische spelen meegedaan had. Alle atleten op het veld. Toespraken  van mensen van de organisatie. Het was wel lang staan voor benen die net een zware wedstrijd gelopen hadden. Ging even verscholen zitten. Duurde niet lang want na 5 minuten werd ik aangesproken om te gaan staan. Vooruit, ik was weer een beetje bijgekomen. Om 18.15 mocht iedereen het stadion weer verlaten. Op naar huis voor een goed diner.  Ik had na het ontbijt niet meer dan een appel gegeten, het kwam er gewoon niet van.  Kan je zeggen dat het dan dubbel lekker smaakt. ` Het was een Top dag  geweest.

Dag 4, WK Lyon, nog een hersteldag.

Rare gewaarwording.  Als je geen moeite hebt met slapen. Je springt in  bed, slaapt een paar uur en springt er vrolijk weer uit. Hier spring ik ook in bed maar lig de hele nacht te woelen, ga zelfs liggen lezen, ik kan gewoon niet slapen. Ach, ook vanmorgen werd het weer licht en stond ik vrolijk op. Lekker ontbijten en klaar voor een rondje rennen. 11 Uur, is bijna 12.30 uur, de tijd voor mijn 5000 meter race morgen. In de brandende  zon, beetje wind en 34 graden. In Nederland  denken ze dat je niet wijs bent om in die temperaturen  te gaan trainen. Eenmaal in het park kwam ik vele atleten tegen, flessen water bij zich voor de nodige verkoeling. Hier, tijdens het `WK, is het normaal om op het warmste van de dag te gaan trainen. De wedstrijden zijn de hele dag door, warm, koud, regen, maakt allemaal niet uit. Ik liep binnen  20 minuten naar een waterkraan. Beetje drinken, omdraaien en in een lekker tempo weer naar huis. Het is heerlijk om hier te lopen, de geur van de dennen bomen is zo lekker. Eenmaal terug, de benen in het zwembad laten bengelen, dat koelde goed. De laatste  hersteltraining, de volgende keer is het  de dag van de waarheid.

Als ik eraan denk gaat het hart snel tikken en schuif die gedachten van me af. Genieten van de stralende zon. Om 17.30 uur de  5000 meter kijken van de mannen 65+. Oh wat hadden de mannen het warm en wat liepen ze goed.

Laat het morgen ook zo bij mij gaan.  Stukje geschreven voor het platform master atletiek, We zitten met zijn alle in hetzelfde hotel, zij doen heel veel en ik ben blij dat ik op deze manier ook mijn steentje bij kan dragen. Na een heerlijke avond vol gezelligheid op het terras, een verfrissende  douche  genomen om daarna mijn bed op te zoeken. Misschien  val ik vanavond wel als een blok in slaap, is het zo morgen:-)

Dag drie, WK in Lyon

Hoe kan je slapen na het behalen van een gouden plak?  Dat heb ik mij altijd afgevraagd als die toppers van het podium afkwamen. Na vannacht wist ik het antwoord, gewoon niet kunnen slapen. De wedstrijd en de huldiging kwamen steeds weer langs. Gelukkig werd het vanzelf ochtend en mocht ik  opstaan. Om 8.45 een telefonisch interview met de WOS (uit mijn eigen Westland). Na het ontbijt even een half uurtje losgelopen, de benen wil ik weer scherp hebben vrijdag. Het  voelde erg stram in de eerste kilometer, daarna lekker gelopen in het Parc de Parilly. Mocht niet langer dan 30 minuten, toch werden het er 35. Een duik in het zwembad en de rest van de dag werd ik kampioen in dutjes doen. Lekker in de zon de oogjes toe. Aan het einde van de dag naar stade du Rhone om de Nederlanders op de meerkamp aan te moedigen en sfeer te proeven. Het reizen met het openbaar vervoer is heel leuk, De mensen zijn super vriendelijk, kijken je aan en beginnen tegen je te praten. Niet alle Fransen spreken Engels, “je parle  un petit  Francais”   dan kom je er wel 🙂 Al met al een dag met nagenieten van gisteren en een beetje starten met de focus op vrijdag. Ik voeg vandaag twee sprekende foto’s van de wedstrijd van gisteren toe aan mijn verhaal

. Ronde 1

Op de finish af

Dag twee in Lyon werd gewoon GOUD :-)

Na een nacht vol nachtmerries over te laat komen voor de wedstrijd, vallen en nog meer nare dingen om 5.35 uur opgestaan. Het lijkt wel werken 🙂  We zaten als eerste te ontbijten maar het brood zat op tijd in de buik. Op naar de bus, metro en stukje wandelen naar het cross parcours. Het was al een drukte van belang en dat om 7.30 uur.  In ieder geval op tijd. Er ontstond  al snel een Nederlandse groep atleten, vol spanning, voelt altijd goed dat ze net zo geprikkeld zijn als dat jij bent. De mannen van start en ik tegendraads, net buiten de linten, inlopen. Verdroogd gras vol hobbels en kuilen, bochten en kleine heuveltjes, een niet echt makkelijk maar echt crossparcours. Ik zag de eerste Nederlander goud winnen en dacht “dat zou ik ook zo graag willen”.

9.05 uur, eindelijk de start, ik was er klaar voor.  Vele fans langs de kant, Twee atleten die hier op vacantie zijn hadden met de kinderen een spandoek gemaakt en een t-shirt vol aanmoedigingen, kikke toch.

Het startschot, ik stond op de tweede rij maar schoot er zo snel vandoor dat ik de koppositie innam, prachtig gezicht zeiden ze later, een hele waaier atleten achter mij aan. Ik dacht, ik ga toch niet op een eenvoudige wijze wereldkampioen worden.  We doken het bos in en na 500 meter hoorde ik snelle voetstapjes steeds dichterbij komen. Stapjes van drie V55+. Wist dat het (gelukkig`) geen eenvoudige klus ging worden. Het voelde heel soepel met lopen en vroeg me af of ik het me niet te makkelijk maakte, het ritme bleef ik wel gewoon vasthouden. Na de eerste ronde moest er een atleet lossen. Beetje water over me heen, het was gelukkig slechts 25 graden en bewolkt, toch goed koelen. In de tweede ronde probeerde de Britse over me heen te komen, ja dag, dat laten we niet gebeuren en versnelde iets, ze liep weer achter me. In de derde ronde moest de Amerikaanse lossen, de Britse volgde op de voet. In de aanmoedigingen hoorde ik roepen dat ik me nu sterk moest maken, jeetje ik had het mega zwaar en hoopte dit tempo vast te kunnen houden. Nam water aan, het kwam verkeerd in mijn keel en moest vreselijk hoesten, dat herstelde gelukkig na een pas of tien. Halverwege ronde drie voelde ik dat ik afstand aan het nemen was, jippie.  Ronde vier, de fans schreeuwde hun longen uit hun lijf. Hoorde ik het goed, kwamen de snelle voetstapjes weer dichterbij?. Heb je niet pas gewonnen als je over de finish bent? Bij de bocht naar het grote veld kon ze me weer aanraken. `het publiek werd gek, ik ook en dacht “ik wil dat goud en niet jij”.  Twee lange rechte paden over het knollenveld, een bocht en nu moest ik het gaan maken. Had niet veel energie meer maar perste alles eruit. Koos stond op 200 meter voor het einde en schreeuwde “GAAN” ???? gaat ze me in de eindsprint pakken, nee en  gooide er nog een schepje bovenop. De speaker was me als als winnares aan het aankondigen, ging het me lukken?????? en ja hoor ik kwam als gouden Carla over de finish. Ik was gesloopt maar wat was ik blij. Vele felicitaties en oh wat had ik het spannend gemaakt voor ze.  Napraten tijdens een lekker bakkie. Daarna de  fans uitgezwaaid en dan, uitlopen, dat was nodig. De prijsuitreiking was pas om 12.40 uur, de tijd vloog en voor ik het wist stond ik op het podium met de Britse op twee en Amerikaanse op drie. En ikke???? helemaal bovenop, plekje een, een gouden medaille om mijn nek en dan het Wilhelmus. Het volkslied voor mij, wereldkampioen en de tranen kon ik niet bedwingen. Langzaam rolde ze over mijn wangen. Het mocht, ik was te blij. Na “op de foto bij die en die”  besloten `koos en ik naar het hotel terug te wandelen. Heerlijk door het mooie park in de zon te genieten van een super dag. De rest van de dag hebben we na liggen genieten in de zon aan het zwembad. Het herstel  voor vrijdag is ingezet

.

WK dag 1, op naar Lyon

Vanmorgen was het zover, na een spannend weekend konden we toch gaan vliegen. Heerlijk om in de auto te stappen, lang parkeren, shuttle naar de vertrekhal. Alles liep zoals wij liepen, achter elkaar door. Meteen boarden, even wachten op een plek in het luchtruim en gaan. Na 75 minuten landen we op Lyon. Handbagage is meteen doorlopen naar de Lyon express. Deze bracht ons in 30 minuten naar Gare part-Dieu. Even zoeken naar bus C6. Overal stonden mensen van de organisatie om je de weg te wijzen, spraken goed Engels, gelukkig. Met de bus naar Duchere. Het hoofd stadion, daar moest je je melden en startnummer ophalen. Het was gezellig in de bus met atleten uit America, `Nieuw Zeeland en Engeland. De registratie verliep soepel en had alles wat ik nodig had in de tas zitten. Op weg naar het hotel wat een reis van 20 km was met de bus, metro en bus. Uitstappen in de hitte, ruim 30 graden, Op zoek naar het  nog onvindbare hotel. Blij met google map’s op de telefoon 🙂 Weer een keer inchecken en daar was de kamer. Na deze enerverende reis blij er te zijn. Te weinig gegeten, op zoek gegaan naar iets eetbaars. Heerlijk gegeten op het terras, bakkie toe. Kleine wandeling. Nog even verhaaltje schrijven, douchen en slapen. Morgen 5.40 uur opstaan, de boterhammen moeten om 6,15 uur in mijn buik zitten.