Mijn struikelen in Schipluiden gooide flink roet in het eten. Was teleurgesteld in mijn eigen onhandigheid en kwaad omdat ik pas 1 week volledig hersteld was van de blessure aan dezelfde knie. Niet weer drie maanden in de lappenmand. De fysio liet mij de woensdag erna een stukje wandelen, dribbelen en hardlopen op de loopband. “Je bent netjes gevallen en buiten vocht geen schade aan de knie”, was zijn conclusie. Dat zijn nog eens goede berichten. Ik mocht gaan joggen, om de dag van 15 naar 20 minuten. Dat is fijn lopen als je geen pijn voelt, ook al gaat het veel te langzaam. Zaterdag een uur mogen lopen met een lekker tempo maken. Maandag bleek er nog een beetje vocht in het gewricht te zitten, normaal gaan trainen, dan zou dat verdwijnen. Kreeg groen licht en deed als vanouds met de trainingen mee. Misschien een beetje te veel in aanloop naar de wedstrijd. Het vocht moest eruit, dat was het hoofddoel. Dan is het zaterdag, Maasdijk, een thuiswedstrijd nu we voor een jaartje aan het Staalduinse bos wonen. Drie keer trappen op de pendalen van mijn fiets en ik was bij de inschrijftafel. Inlopen met een aantal atleten, het was zwaar en echt, ik voelde me gesloopt na het inlooprondje. De versnellingen voelde weer goed en had vertrouwen in de wedstrijd. Starten met de wind in de rug, de zon op je lijf tussen de kassen, dat noemen ze een warme start.
Met 5 vrouwen in de groep, deed me denken aan lang geleden, 5 gelijkwaardige vrouwen, maakte de wedstrijd echt spannend, misschien vandaag weer.
Na 2,5 km kregen we een harde noorder wind tegen, groepjes vormen en om beurten op kop. Kreeg weer lucht en liep lekker.
Na 2 km keren, de wind weg, de kassen met een extra afgifte aan warmte, het begon te koken van binnen en het zweet gutste van mijn lijf.
De tweede ronde , je voelde het slopende effect van zon, warmte en een harde wind. Met vier vrouwen, een ervan aan het elastiek in de race, hoe zal de ontknoping zijn. Het stuk tegenwind, ik zag een RA atleet voor me. Had net de kop positie ingenomen en dacht, naar Alex, gebruik ik hem als wind vanger. Alex begreep me en was een prima windscherm. Alex ik ben je heel dankbaar voor deze mooie actie :-). De laatste maal rechtsaf, het was nog 1,5 km tot de finish.
De vierde vrouw heeft moet lossen, dat scheelt, het gevecht tussen ons drie kon beginnen. Mijn hoofd begon te suizen, teken dat ik op moet gaan passen, overkook momentje. Een versnelling van de meiden, ik liet ze gaan, moest dit niet willen doen ook al wilde ik zo graag. In eigen tempo heelhuids naar de finish. Dat ging goed, als 4e vrouw passeerde ik de finish in 40.22. Geen daverende plek en tijd maar voor vandaag meer dan tevreden. Een sterke race gelopen, heel gebleven, de warmte en wind overleeft. Verhitte gezichten, zware benen en niemand echt tevreden. De wind en de warmte hebben veel atleten het gevoel gegeven uit vorm te zijn. Beter te genieten en vergeten. Het was een spektakel geweest tijdens deze 10km, veroorzaakt door rennende atleten in de brandende zon. beukend tegen de wind in, vandaag in Maasdijk.
Het spektakel van Maasdijk heeft zijn naam eer aan gedaan.
Trots op mijn RA mannen, Marco 1e senior, Peter 1eM55, Patrick 1e M45+
Carla's Blog 