In Kwintsheul voelde elke km anders

Bijgeloof voor 13, misschien gaat het helpen als je de 1 zwart maakt 🙂

Voorafgaande aan de wedstrijd, alle vrouwen hadden een startnummer die met 13 begon. Ik voelde me er niet comfortabel onder en besloot het met een zwarte stift “onzichtbaar” te maken. Richting de start om exact 5 minuten na de 5 km van start te gaan.  Er werd geschoten zonder knal. Sommige atleten liepen weg, de meeste bleven staan. Iedereen weer achter de lijn. Na 1 minuut weer een startschot zonder knal Gaat een leuke avond worden zo :-).  De volgende minuut waarin we moesten wachten, afgesproken om met zn alle af te tellen. Geeft sfeer als je van 10-9-8 enz naar 0 telt, weer geen knal, maar gelukkig wel van start. Het gedrang viel   mee. De eerste 700 meter door het dorp, stoep op en af,  wegversmalling en voor de bocht een tijdmat waar je zo met je schoen achter zou kunnen blijven hangen. Dat ging allemaal goed en ik mocht aan de grote ronde beginnen. Asfalt is lekkerder, voelde beetje zwaar aan maar probeerde  het tempo wel vast te houden.

Met Eddy Doorschot naast me passeerde we het 2 km punt. tempo 3.55 per km. Niet slecht maar nu volhouden. De benen voelde wat stijf aan en was er niet gerust op. Bij 3 km werd ik ontzettend misselijk.

Waardoor vroeg ik me af. Was het de tegenwind op de Harteveldlaan, de stinkende paardenstal, genoeg redenen te bedenken. De wind in de rug, de paardenstank weg en de maag draaide kleine in plaats van grote rondjes, gelukkig. 5 Km tijd stemde me tevreden, 19,45.  Eddy deed verwoede pogingen om bij me te blijven, was wel gezellig.

Op 6 km stond Koos en zei hem snel dat het best zwaar was. Na die woorden voelde ik mij krachtiger worden, alsof Koos mij een beetje energie gegeven had :-). 7,5 km en daar was de tegenwind weer. Ja hoor, de maag maakte de draai rondes groter en de misselijkheid kwam in alle hevigheid terug. Wilde er niet aan toegeven maar bij het passeren van de paardjes was het bijna mis.

Blij de Middelbroekweg op te mogen draaien, frisse lucht en nog 1 km te gaan. De 700 meter door het dorp, beetje aanzetten en ja hoor 39.40 werd mijn finishtijd. Blij voor even want oh lala, mijn maag kwam vreselijk in opstand, je probeert het weg te slikken maar helaas. Gelukkig niet helemaal in het zicht kon ik mijn maag omkeren. Schaamde me kapot maar blij dat ik het kwijt was. Acheraf had ik vandaag al een paar tekenen gehad dat het niet helemaal goed zat daarbinnen. Er kwam een meisje aan met 2 emmers water en kon alles netjes opruimen. Na alle blije verhalen van de atleten gehoord te hebben, gaan uitlopen. Voelde niet top in mijn buik maar het was te doen en 2,5 km al kletsend volgemaakt. De prijsuitreiking, was 3e overall en mocht het podium op voor de huldiging, altijd leuk.

Nog een poging gedaan om met een aantal mensen te praten  in de feesttent maar de muziek stond te hard, kon het niet “overschreeuwen”.

Beter naar huis te gaan met bloemen en een tas vol tomaten.  Eenmaal thuis eerst mijn mooie witte schoenen met groene zeep schoongemaakt, die hadden veel van de maaginhoud tegen zich aangekregen.  Het zwart maken van de 1 om het getal 13 weg te halen is  gelukt, ben niet gevallen. Toch was de 1 aanwezig in mijn buik en zorgde toch voor het ongelukkiger voorval na de wedstrijd.  Je kan er natuurlijk altijd een mooie draai aangeven :-).  De 39.40 is wel een verbetering van 4 seconden van mijn 60+ record, toch een beetje geluk gehad??????????

Storm in den Hoorn

De regen verdween, groot pluspunt. De wind is minder erg dan regen tijdens het sporten. Praten we over wind, niet over storm :-). Op de fiets naar den Hoorn, door de polder voelde ik op de open plekken dat  de wind storm was, dat gaat lekker beuken worden vandaag Carla :-). Inlopen ging oké, was best warm en ik besloot dat topje voldoende zou zijn. Bij de start was het een gezellige boel een ontspannen gingen we er vandoor. De straatjes met gemene vluchtheuveltjes door om daarna over te gaan in een mooi fietspad langs het water. Zag een aantal vrouwen voor me lopen die ik altijd achter mij heb. Die gingen te snel weg want ik voelde dat mijn tempo hoog was en liet ze gaan, die haal ik vanzelf wel weer in.

De benen voelde goed en veel kracht in het lichaam en koppie. Na 2,5 km waren de bomen, die bescherming gaven voor de wind, op. De wind volle bak tegen. Op kop en ik had zìn om de wind te doorbreken.

Voelde me echt heel sterk. Een aantal atleten achter mij om het gevoel van kracht te versterken. Doorkomst na de 1e ronde was 20.21. Wetende dat de 5km 150 meter te lang is, de storm moest trotseren, dit alles gaf mij een goed gevoel. Vele aanmoedigingen en op naar de volgende 5,15km.

De benen voelde nog steeds goed, zo niet beter. Ik keek niet achterom maar had het idee dat dezelfde passagiers nog in het treintje zaten. Op 7,5 km weer volle storm tegen. Het  was nu erger, werd gezandstraald alsof klaas Vaak daar stond om zand in mijn ogen te strooien. Snel de ogen beschermd, daar wil je geen zand in hebben, zeker  niet als er ook nog eens een contactlens in zit. De laatste km, keek even om en kreeg meteen te horen; “Je bent mijn haas en ik haal je niet in”. Prachtige, rustgevende opmerking.

Ik haalde na die opmerking wel Peter in maar in de laatste 100 meter gaf hij nog een versnelling, nu wilde hij voor mij eindigen :-).  40.49 werd de eindtijd over 10,3 km en een wind van 58km/uur. Heel tevreden was ik vandaag.

Werd 3e overall en 1e V50. Na het uitlopen het podium op en  ontving mooie bloemen.  De weg naar huis met de bloemen in de hand, dat gaat best had ik tegen een atleet gezegd die mij wel naar huis wilde brengen. Ik kwam bij de brug over de A4, normaal al een windvanger en nu…… nooit gebeurd maar ik stapte van mijn fiets om wandelend naar de overkant te gaan. Ik voelde dat me het, met die bos bloemen in mijn hand, niet ging lukken zonder weg te waaien.  Aan de overkant, weer op de fiets gestapt en beukend tegen de wind, veilig thuis gekomen.