Keuzes maken is niet altijd gemakkelijk, zie de keuze tussen golden of Royal Ten. Als Hemelvaart voor het vierde weekend van mei valt, sta je voor een keuze probleem. Ik hou niet van problemen en ging het anders oplossen. Ik loop beide wedstrijden met op de dag een keuze makend tussen hard of ontspannen hard. The golden Ten was door de warmte en de focus op eerste vrouw, een pittige wedstrijd geworden. Vandaag tijdens de Royal Ten plaatste ik ontspannen hardlopen bovenaan de lijst. Met een deel van de A groep was het gezellig inlopen, in het VIP startvak opstellen. Vele onbekende, bekende mensen langs de kant, een hand, een foto, een praatje, heel leuk om ” je fans” te ontmoeten. Na het startschot was ik best snel weg, na de 1e km meteen een tandje terug. Janna, Laury, Sanne kwamen me voorbij, mannen attendeerde mij de vrouwen te volgen.
Nee mannen, eigen race lopen vandaag en alles laten gaan. Afwisselend de zon op het lichaam en dan weer bomen die veel schaduw gaven, het was goed te doen. Marlot door voelt op de een of ander manier altijd lastig. Draaien en keren voelt altijd zo…….. Ja ik weet het niet hoe het voelt maar een grote ronde ver uit elkaar is gewoon lekkerder. Na Marlot voerde de weg richting het Haagse bos.
Ben gek op lopen in het bos en wachtte de bomen met smart af. 5 km voorbij, een beker water gepakt om over mijn hoofd leeg te kiepen. Even voelde het als onderwater zwemmen, mijn ogen zaten vol water. Even knipperen met de ogen en dan genieten van de verkoeling die het water aan het lichaam geeft, zalig. Daar was het bos, prachtig groen en…….. schaduw. De temperatuur voelde je dalen, nog een pluspunt. Op 6 km een; hoe maak ik mijn 10 km echt 10km, lusje. Keerpunt is 180 graden om je as draaien. Voor mij betekend dat, stil staan, omdraaien en weer aanzetten. Het voelde steeds lekkerder, ontspannen vol reactiviteit vloog ik door het bos. In mijn gezelschap 2 mannen die mij, ik in ieder geval niet hen, probeerde bij te houden. 8 km en ik zag Janna voor me lopen, steeds een stukje dichterbij. Zou het me lukken haar in te halen? Het moest ontspannen gaan anders mocht ik niet van mezelf, daar ging ik, op mijn prooi af.
Koos zag me lopen, maakte mooie foto’s en kon niets anders zeggen dat het er zo soepel en ontspannen uitzag, tijdens mijn sluip naar de prooi fase. Bos uit, vol in de zon, warm maar na 200 meter het bos weer in. Ik merkte dat ik een steeds hoger tempo ging lopen, de man in het blauw naast me ook, maar ging mee. 9 km, nog een kleine 100 meter verschil. Je zou vol gas willen gaan, wilde echter niets maar dan ook niets forceren, mijn echte doel is over 2 weken, wist me onder controle te houden. Janna haar beentjes maakte bewegingen van; ” ik ben moe en kan eigenlijk niet meer, fijn gezicht voor de achtervolger. Nog 500 meter en hoeveel meter tussen ons? Niet veel. Na de bocht richting de finish moest het gebeuren.
Helaas, na de bocht was daar de finish, ze hadden hem naar voren gehaald en ik moest 5 sec toegeven op Janna. Maakt niet uit, goed gelopen en het was een mooi doel voor mij geweestj. Werd bij m’n schouder genomen, oplettende man van de tijdwaarneming had gezien dat mijn chip haperde. Mijn geregistreerde tijd vragen, dan kon hij mij in de uitslagen plaatsen. Top handeling meneer van de tijd, blij met de oplettendheid van de mens.
Atleten opzoeken en tijden vragen. Bijna allemaal tevreden. Wat kleding aan en gaan uitlopen, de prijsuitreiking laat altijd op zich wachten en ging eerst met de mannen lekker uitlopen, 4 km door het bos, bij terugkeer kon Ik meteen het podium op, goede timing.
Eenmaal podium voor beste V55, eigenlijk beste master >35+. Daarna voor derde vrouw open Haags kampioenschap.
De bloemen aan de mannen gegeven, die stonden te wachten en verdienen ook een bloemetje. Gezamenlijk naar het station. Of met de tram, trein en ik de fiets naar huis. Goed ge oel van de wedstrijd, keurig aan mijn opdracht gehouden en een mooie plaats behaald. De eindtijd van 39.19 is ook niet verkeerd.
Peter van Marrewijk, een jaar niet gezien, kwam gezellig naast me lopen. 32 Jaar geleden hebben we veel trainingen in het Ockenburgse bos en de puinduinen gedaan. We waren de grote en de kleine maar wel allebei van Marrewijk als achternaam. Helaas moest Peter mij vandaag op 3 km laten gaan, tenminste ik zag hem niet meer naast me, Janna wel.
Mooi gezicht moest dat geweest zijn, twee vrouwen zij aan zij in de wedstrijd met een motorrijden “eerste vrouw” er net voor. Het voelde zo lekker en onder de bomen had ik ook wat verkoeling van de schaduw die de blaadjes aan de bomen gaven. Naast de blaadjes aan de bomen waren er ook stukken zonder bomen en blaadjes, gewoon lekker in de volle zon, dat voelde ik wel, het werd meteen 10 graden warmer :-). 5 Kilometer ging in 19.30, ik was daar best tevreden over. Nu een lang stuk in de zon, de wind in de rug, de zweetdruppels kwamen overal vandaan. Auw, ook een bramenstruik die mijn arm openhaalde. Het bloed stroomde over mijn onderarm. Ik dacht aan mijn kleding, deze niet onder het bloed te smeren en wat moet het publiek niet denken. Stom he, ben je met een wedstrijd bezig, ga je aan zulke dingen denken. Sponzenpost, ik pakte een spons, eerst leegknijpen in mijn nek, daarna de arm schoonpoetsen, probleem verholpen en volle focus op de wedstrijd. Janna hoorde ik meer hijgen, ze kreegt het zwaarder en ik ging proberen een gaatje te slaan. Na 7 kilometer trok de macht ook tot mijn benen, mentaal wedstrijdje werd het nu. Op 8 kilometer hoorde ik Janna’s voetstappen niet meer direct achter me.
Op 9 kilometer verklapte ˜Koos dat er een gat van 20 meter was.
Ik was best kapot maar mocht geen tempo verliezen in de laatste kilometer. Rechtsaf naar de grote markt. Jemig, ik kreeg er gewoon kippenvel van, dat publiek ging helemaal uit hun dak. Aanmoedigingen zoals ik niet veel meegemaakt had, waanzinnig. Het applaus liet mij het tempo lopen om Janna te verslaan. Als eerste dame overall kwam ik over de finish in 39.38. Super,super blij. Even niet de zon opzoeken, in de schaduw water drinken en op verhaal komen. Snel daarna volgde de prijsuitreiking, een mooi podium met mooie bloemen en prijzen. Delft, je was weer fantastisch
Net of er een autocross geweest was, om ons atleten te pesten. Stukje gras gaf verlichting, heel even. Met de mannen ploeterde we verder. Ik had echt het idee zo bij de vloedlijn te komen, die kwam gewoon niet.
Na 2 km de klim tegen het duin op, het dorp in en zag bij de passage van de eerste ronde een tijd van 22.12.
Nu ging ik meteen rechtdoor richting de vloedlijn, de mannen volgde allemaal. Wat een zaligheid, hard zand. het liep erg af maar dat moest ik mezelf maar even vergeven. Het is nl niet de beste stand voor je heupen, twee km is te doen. Wat een verschil met ronde een, ik vloog de zee voorbij. Bij de opgang naar het duin nog even zacht zand wielsporen ontwijken. Soepeltjes naar boven, een hele snelle afdaling, daar was de finish.
Dit werd een snellere ronde, 21.42. Een eindtijd van 43.53 was goed voor een tweede plaats overall. Heerlijk gelopen en heel tevreden begonnen we aan onze cooling down. Voor de prijsuitreiking, in een vreselijk warm gebouw was de cooling down meteen een heating-up :-. Snelle gezellige prijsuitreiking, alleen jammer dan nummer 2 en 3 er niet voor de prijsuitreiking waren.
Ging daarna mijn fiets opzoeken, het was donker, iets wat ik niet verwacht had en geen lichtjes meegenomen. Door de duinen naar huis gefietst, nog donkerder maar daar komt geen politie 🙂
Carla's Blog 