Het werd een moeten, de marathontrainingen. De knoop doorgehakt en mijn marathom om laten zetten naar de halve marathon. Huis verkopen, nieuw huis bouwen en 2 verhuizingen voor de boeg, rust in je hoofd creeren is erg belangrijk. Met het afzeggen van de marathon, geen verplichte lange duurlopen, nieuwe wedstrijden mogelijk. De eerste die zich voordeed was de Geuzenloop in Zoetermeer, een halve marathon in een prachtige omgeving. Afgelopen zondag was het zover, ik had er zin in. De zon zou zich de hele dag laten zien, misschien een beetje te warm maar dat gaan we meemaken. Na het parkeren van de auto in een blauwe zone, (na 3 uur even de parkeerschijf verder zetten) de inschrijving opgezocht. Kwam Marco daar tegen en na het nummer opgehaald te hebben naar zijn kantoor gelopen. We werden hartelijk ontvangen door de bewoners. Omkleden en in gaan lopen. Zagen Marlies lopen en met zijn drieen een mooie ronde gemaakt. Nog even een sanitaire stop, krap 3 minuten voor de start was ik klaar, haasten was dat zeker als je dan ook nog je halve liter water naar binnen wilt werken, gelukt. Startschot en weg waren we.
Het was niet een heel sterk deelnemersveld en liep meteen eerste vrouw met ongeveer 20 mannen voor me. Het ging lekker, opende iets te snel. Terug naar 4.05 per km, het streven vandaag. Onder de A12 door naar het Floriadepark. Ik begon in ene vreselijk te zweten, het lijf werd te warm en wilde sterk afkoelen. Hoorde mijn naam “schreeuwen”. Leuk, een entousiaste collega langs de kant. De paden in het park waren aan vervanging toe, veel gaten in het asfalt en moest best opletten niet mis te stappen. Ik had het aardig benauwd van de Ambrosia (allergie bom). Moest veel hoesten, maar dat deed de longen goed.
Ik liep eigenlijk de hele wedstrijd alleen. Soms liep ik naar 1 of 2 mannen toe, haakte aan, ging eroverheen en liet ze los. Mijn tempo was te hoog voor de mannen. Het was rond de 14Km, ik liep naar de roestige designbrug toe naast het Westerpark. Zie ik Marco al op de brug lopen, met voorfietser. Ik was aan het rekenen en zag dat hij rond de 1.09 liep, perfect. In de schaduw van de bomen was het even lekker lopen. Een Man ging met me mee maar zodra we de zon weer op ons lijf kregen haakte hij af. Ik had nu ook een voorfietser bij me, wel gezellig, ben je toch niet alleen 🙂 Klimmen gaat mij goed af en ik nam de roestige designbrug, daar mocht in nu overheen, met gemak. Bij de overgang, brug, asfalt, lag een put, had hem niet gezien en maakte een misstap. Gelukkig niet een harde klap op mijn rug, kon zonder problemen, alleen schrik, verder.
Een waterpost, nam een beker en gooide die over mijn hoofd leeg, het zout liep hierdoor in mijn ogen, niet fijn. Ik vroeg de voorfietser of hij misschien een zakdoekje had om het zout weg te vegen. Dat had hij niet maar wel een bidon water, hij schoefde de dop er van af en ik had veel water om mijn gezicht te wassen. Een muziek bandje in het bos maakte gezellige herrie 🙂. Een stuk langs de snelweg waar ik weer 2 mannen achter me kon laten, lekker gevoel hoor. Linksaf, richting het centrum, blij dat de finish in zicht kwam, kreeg het toch wel warm nu. Lekker wat publiek, zeker in de dorpstraat en met luid applaus werd ik binnen gehaald. 1.27.29 werd de eindtijd en was er heel tevreden mee, eerste vrouw met slechts 5 mannen voor me.
Marco 1.10.25 gelopen, 1e plaats. Marlies 37.34 gelopen, 1e plaats. Halen we met de A-groep mooi drie 1e plaatsen weg. Na de prijsuitreiking even met z’n 3-en op het 1e podium een foto maken, gaaf.
Daarna naar de ijscoman, we werden getracteerd op: het Zoetermeertje, dat moesten we geproefd hebben. Kan je zeggen dat het sterk aan te bevelen is, lekker, lekker. Een mooie afsluiting van een mooie wedstrijd cq dag.
Mooi moment om te testen hoe het er met de marathontrainingen voor staat. Met Koos richting het 2e Westland, tussen de “warenhuizen = kassen” voelen we ons thuis. Voor het 4e jaar ga ik deze wedstrijd lopen, voordeel is dat je alles goed weet te vinden. Auto parkeren deed ik bijna blind, zo ook het vinden van het schooltje met de “ik waan me weer kleuter” stoeltjes, tafeltjes en WC’tjes, waar Jan ons hartelijk ontving. Startnummer 3 opgespeld en met Marco in gaan lopen. We dwaalde door Pijnacker en ik vertelde hem dat een oom en tante van mij hier ruim 40 jaar geleden een huis gekocht hadden. Het geld was op en een bierkratje deed dienst als tafel. Door de jaren heen hebben ze het huis in kunnen richten, wonen er nog steeds. Ik graafde in mijn geheugen om de straatnaam naar boven te toveren. “De Rivieralaan riep ik. Marco op zìjn beurt attendeerde mij op het straatnaam bordje :-), liepen we gewoon door die straat. Het nummer wist ik niet, nog even tante Nel geroepen maar er kwam niemand naar buiten :-). Het inlopen was klaar, voelde niet top aan, bovenbeentjes beetje stram, maar dat kan verdwenen zijn na de start. Helaas, de start was geweest maar de bovenbenen voelde nog stram. Twee vrouwen vlogen mij voorbij na een eerste km van 3.45, laten gaan Carla, gaat veel te hard. De zon scheen vrolijk op mijn lijf, goed weer om mijn huid een extra bruine laag te geven, dank je zon :-). De zon was daar goed voor vandaag, voor de atmosfeer was hij minder, benauwd. Onder al dit geklaag van mezelf liep ik wel rustig door, je moet toch naar de finish.
Afwisselende omgeving, polder, heel veel bruggen en viaducten, mooie straten met veel publiek, langs het zwembad waar een orkest iets te treurige muziek maakte. Na al dit moois ging ik met kleine pas een hoge brug over, onder mij een N-weg en tramrails. Daar was het natuurgebied Oostland, prachtig groen.
Beetje tegenwind liet mijn verhitte hoofd wat afkoelen. Veel atleten waren aan het wandelen, even op adem komen zoals ze zeiden. Zelf had ik ook zin om te gaan wandelen maar mocht niet. De waterpost op 14km, even water drinken, mag ik altijd stoppen van mezelf om goed water te drinken en niet te stikken omdat het water in de luchtpijp ipv slokdarm terecht komt. Oke, nu weer gang maken, rustpauze gehad en op naar de finish. Met lopen op zachte ondergrond heb ik iets, alle duurlopen probeer ik daarop te doen. Rond 15km zette ik mijn voeten op schelpjes, heerlijk schelpjes dachten mijn hersenen en er gebeurde iets met het lijf. De benen gingen nu lekker, het tempo nog niet, veel snelheidsverlies door de verminderde afzet op deze ondergrond. Ik zag atleten dichterbij komen, de strijd in mezelf naar boven komen, op naar vrouw nummer twee, ik kom eraan. Met het vorderen van de km’s zag ik Pauline steeds dichterbij komen, jammer dat de km’s zo snel gingen want het was best nog een gaatje met haar. De laatste beklimming om Oostland uit te komen, Pijnacker in.
Na veel mensen gesproken te hebben, ruim 3km uit gaan lopen met Marnix, even ontzuren. Opgefrist mocht ik een half uur later twee maal naar de prijsuitreiking voor 3e overall en 1e V55+, ze maakte mij blij met een prachtige grote bos bloemen.
Carla's Blog 