De Warandeloop 2014, geen NK is jammer

22nov2014, de Warandeloop staat in de agenda, heel jammer, geen NK cross in 2014 . Afgelopen week  was ik een beetje blij dat het geen NK was. Terugkeren uit Curacao, 8,5 uur vliegen, gelukkig nooit  last van een Jetlag, regen in Nederland, daarna kwamen de koude maar mooie dagen en de hardlooptrainingen weer opgepakt. Wauw, die bovenbenen wilde niet lopen maar fietsen. Was erg streng voor ze en vier dagen kregen ze de tijd om in de juiste spierspanning te komen. Donderdag liep ik een blaartje aan de zijkant van mijn voet op en een zere heup. Bleef goede moed houden want als je dat gaat verliezen wordt het zeker niets. Vanmorgen bij het ontwaken voelde ik me goed en de benen ook, lieten ze me weten. Moest in een record tempo “the things to do” doen en ging te laat weg. Kleine misrekening van reistijd, geen 1 uur maar 1 uur en 13 minuten naar Tilburg. Was het niet dat bij Westerlee (er komt daar een prachtige Turbo rotonde) een niet door mij ingeschat oponthoud was. 14.25 uur in Tilburg. Snel nummer ophalen en omkleden, niet kletsen maar inlopen. Zonder stress 3 heerlijke kilometers ingelopen. Beetje hartkloppingen bij de startstreep. Gezellig liepen de mannen vanaf 55 jaar met ons mee (of wij met de mannen?). Start is altijd snel, ik ingehouden, geen zin om op 500 meter al buiten adem te zijn. Ben meer van het rustige opbouwen. Groepje van vier vrouwen die om beurten op kop liepen. De eerste heuvels en putten kwamen, ik verloor terrein maar na de drie vreselijk boomstammen (ik kan alleen maar met mn voet erop gaan staan en zo eroverheen, springen is eng, ga ik straks vallen) kon ik weer aanzetten. Op het lange rechte pad haalde ik alle vrouwen weer in. Ronde 1 was voorbij en nog 2 te gaan. Ik voelde me heel sterk en de tweede ronde kreeg ik het idee van de vrouwen  weg te lopen. Bij de heuvels kwamen ze me weer voorbij, een vrouw minder dit keer. Nu weer goed aanzetten en ik liep weer op kop. De derde ronde is tevens de laatste, het ging nog steeds heel goed. De laatste keer heuvels en boomstammen, nu haalde de twee vrouwen me niet meer  in. Nog meer gas geven op het rechte eind. 500 meter voor de finish liggen nog 5 gemene heuveltje. Ik pakte ze snel, wilde dat niemand me nog in zou halen. De laatste 100 meter naar de finish, Marlien kwam me met 1 seconden verschil nog net voorbij. Werd netjes vierde vrouw overall en 1e V50+. De tijd, 22,38  was ook nog een 32 seconden sneller dan verleden jaar. Super goed gevoel. Droge kleding aan en nu goed uitlopen. Ik verdwaalde in de bossen en liep een half uur uit tot ik de speaker weer hoorde. Net op tijd voor de prijsuitreiking. In het zonnetje gezet met oa een mooie bos bloemen. Nog even wat mensen gesproken en toen weer terug naar het Westland. Je ziet dat racefietsen best oke  is voor een atleet, ik heb er erg goed op gelopen 🙂

De Amstel Curacao race 2014

Op 1november naar Curacao afgereisd. Een vacantie om de Amstel Curacao race heen gepland. Ik vind het leuk om tijdens de vacantie een wedstrijd te doen, waarom geen wielerwedstrijd. De Racefiets in een doos gepakt, kan hij meevliegen en ik op m’n eigen racefiets fietsen. Mooi huis gehuurd Coral Estate, nabij st Willebrord. Elke ochtend een stuk racefietsen met flinke beklimmingen tot 60 meter en stijl……. Op dinsdag een deel van de race gefietst, ik reed zalig, zoon Lex had er meer moeite mee.
Lekker hoor in de morgen 25km racefietsen en om de dag in de avond hardlopen voor 10km. Overdag van de zon en het eiland genieten. Zaterdagmorgen om 9 uur maar Lions dive, daar is de start van de Curacao race. Fiets in elkaar, water, veel water drinken en langzaam naar de start

. In de brandende zon moesten we nog 30 minuten wachten. Eindelijk mochten we weg. Meteen een valpartij links van mij, schrikken. Lex en ik fietste het eerste deel samen. De klim van de Julianabrug ging heel soepel. De officiële start was op 9 km bij het ziekenhuis, we mochten gaan scheuren.

Voor de wind en glad asfalt, uniek voor Curacao, gingen we richting Hato. Een grote rotonde en nu naar westpunt. Klimmen ging bij Lex moeilijker dan bij mij en ik vond het beter m’n eigen race te maken, reed langzaam bij hem weg. De grote berg vloog ik over en tot Barber ging het zo door. Kom ik daar op een stuk zonder wind, als een oven zo warm. Een man haalde ik daar in en zei hem over het oventje hij zei dan maar naar beneden en zelf wind maken, de afdaling maakte het lekker. De weg naar Santa Cruz, soms vroeg ik me af nog goed te fietsen. Op dat moment scheurde er een politieagent langszij, ja dus. Op deze weg raapte ik vele fietsers op, het klimmen ging bij hen niet meer. Linksaf naar St. Willebrord. Deze 10 km waren het zwaarst. Tegen wind, zon vol in net gezicht en heel lang klimmen naar de top. Hier moest ik plassen, raar om in 37gr te moeten, de vochthuishouding is dus goed. Snel een bosje in om daarna opgelucht verder te fietsen, Dan ga je ook weer drinken, met een volle blaas doe je dat niet. Daar is het einde van de zware weg, linksaf naar, merk ik nog een zwaar stuk de power in de benen was meer dan goed. De drie kolletjes nam ik vrij gemakkelijk, daar was de weg naar Westpunt. De auto’s reden weer gewoon en goed aan de zijkant rijden om niet geraakt te worden. De hoge berg ging heel goed en ik dacht dat ik er was. Nog een beklimming dan maar. op de rotonde bij linksaf Hato mocht ik naar rechts, Willemstad. Gaaf was het hier, voelde me als een beest en zeker met agenten op rotonde, jij mag en de rest moet wachten voor jou. Als een snelheidsduivel neem je de bocht, super gevoel. Otrabanda op weg naar Punda, niet via de pondjesbrug maar over de hoge Juliana brug. Mooi gelijkmatig stijgingspercentage en soepel ging ik de brug over, weer 3 mannen achter me gelaten. In de afdaling ging ik een Antiliaan voorbij, vond hij niet leuk en hij zette aan, weg. Ik in eigen tempo verder en langzaam haalde ik hem in. Jeetje, zag ik hem denken, dat kan niet en hij gaf gas. Hoorde een harde schreeuw en daar zat hij te kermen vd pijn. Was Bale, terug naar mezelf, ik voelde me groeien met de finish zo dichtbij. Een Motoragent reed naar me toe, draaide om en bleef net voor me rijden alsof ik nummer een was.

De euforie was enorm en de benen kregen nog meer power. Voerde het tempo op naar 32km per uur en dat met noord 6 tegen en 84 hete zware km’s. Het ging, ik vloog en daar ging oom agent rechtdoor en ik even naar links zo naar de finish. Het publiek, de speaker en mijn kracht, waanzinnig.

Finishte in 2.55 op mijn Garmin. Mensen kwamen me feliciteren, wist nog steeds niet hoeveelste ik was. Mijn opzet was vandaag een heerlijke Tour, geen podium.

Het werd een zesde plek met niet eens veel verschil in tijd. Wat voelde ik me goed, het is me gelukt.

Nu wachten op zoon Lex, had er geen goed gevoel over. En ja hoor, hij kon de Julianabrug niet meer over, Bale maar wat niet gaat gaat niet, die 75 km heeft hij wel gereden. De AmstelCuracao race was een droom, deze droom is heel mooi uitgekomen op dit fantastische eiland.