Zoals de speaker zei, Carla hoort bij de ronde van West

Vele jaren geleden werd ik uitgenodigd voor deelname aan de ronde van West. Had nog nooit van deze wedstrijd gehoord, wist gelukkig waar Capelle ad IJssel lag en nam de uitnodiging aan. Het was een prachtig ontvangst. In het startvak werd ik aangekondigd als een soort van heldin, kreeg een enorme bos bloemen en dat terwijl de wedstrijd nog moest beginnen. Patrick Kwist liep zijn allereerste  wedstrijd en stond als jong ventje naast me. Ik won, zette het parcours record neer, ergens in de 37 minuten. Elk jaar was ik er weer, leuke loop, gezellig publiek en een mooie ronde die best zwaar is door het beklimmen van alle dijkjes. Al drie jaar wordt ook de hele A-Groep uitgenodigd, vanavond met 17 atleten aan de start, gaaf.

Voorafgaande aan de start ga ik 3 dagen terug in de tijd. Zaterdag heel tevreden, weer eens een 10km naar behoren kunnen lopen, de 2 maal knieproblemen waren over. Heerlijke wedstrijd en genoten van een lichaam wat toch weer volledig hersteld was.

Tot ik maandagavond tijdens de OphorstRunners training een smak maakte, vol op de bosgrond, (gelukkig bosgrond, is lekker zacht). Had een boomwortel over het hoofd gezien en ging erop staan. Knie kapot, meer een grote schaaf van mijn scheen tot bovenbeen. Knieen steken wat uit en daar was het vel er het meest vanaf gestroopt. Mijn arm dik,  pijnlijk, tevens  mijn grote teen waar de boomwortel onder gezeten had. Bam, daar sta je weer te balen, weer die linker knie, dat verzin je toch niet. Nu kon ik de training gelukkig wel afmaken, de knie deed geen pijn. s’ Ochtend bij het opstaan tevreden en stiekem ergens op de dag 100 meter hardgelopen, dat ging. Op naar Capelle en inlopen met de mannen. Mijn rechter voet voelde ik een beetje en die arm waar een halve liter vocht in hing, klotste.

Wedstrijdschoenen aan en na een startaankondiging waar ik een beetje zenuwachtig van werd, weg. He, ik voelde mijn voet niet, dank aan de wedstrijdschoentjes?  Op naar de rotonde die ik zo scherp mogelijk nam en terug ging naar start. Veel publiek, gaaf. Met 3 vrouwen passeerde we de eerste km.

Ik wilde rustig beginnen, als het lijf goed voelde langzaam aan steeds een beetje sneller. Mocht het toch niet goed aanvoelen dan  rond of langzamer dan 4.05  lopen.  Hoorde aan “ het hijgen”  dat Annick achter mij liep, doel was haar te snel af te zijn. Na de 5e km merkte ik dat het beklimmen van de dijkjes haar moeite kostte en ik langzaam maar zeker afstand nam. Ik voelde me steeds sterker  worden, het tempo ging omhoog en ik genoot. Zalig lopend over de IJsseldijk met zijn lange rode fietspad. Een lus waarbij je door een nostalgisch stukje Capelle loopt met heel enthousiaste mensen. Een iemand riep met toe dat ik zo bruin was, leuk toch. Nog 500 meter tot de stijle afdaling richting de finish.

Liep safe zonder de zware ademhaling van Annick te  horen. Denderde naar beneden “doe alsof je een vliegtuig bent”  vertel ik mijn atleten altijd. Ik voelde mij als een vliegtuig en vloog op de finish aan. 39.39 en 2e vrouw.  Goed gevoel en blij dat de val van de avond ervoor mij vanavond toch gewoon heeft doen lopen. Direct na de finish vroeg de speaker of ik wat wilde vertellen  Jij bent wel de atlete die er elk jaar bij is, soort van boegbeeld :-), leuk toch.  Kort interview waarbij ik merkte dat het erg warm was geweest, het zweet gutste van mij af terwijl ik mijn verhaal over de race vertelde. Mooie tijden van de A-groep, we bezette veel plekken op het podium.

Na het uitlopen spullen gepakt en naar huis, het was al donker eer ik thuis was en toch zei Koos: “ wat ben je vroeg”   🙂

Met macht in de benen door de Lier

Op de een of andere manier is het altijd druk tijdens de 5 en 10km wedstrijd in de Lier. Kijken hoe je ervoor staan na de vacantie, kilo’s eraf lopen of een test na alle trainingen. Voor mij het laatste, niet weg  geweest. In juni, heerlijk thuis gebleven waar zoon Jim  en schoondochter hun 3 weekse vacantie doorbrachten. Ik vind het fijn, hoef je geen koffers in- en uitpakken, een verzorger voor de beesten regelen, dorstige planten die iemand nodig hebben om water te geven.

Doortrainen dus, eindelijk weer normaal de trainingen kunnen doen na veel minder kilometers van knie blessure en frontale knieval. Met de OphorstRunners en de A-groep mee, of alleen mijn km’s maken.  Het was warm maar bij mij gaan de trainingen altijd door, bij de ergste hitte week ik uit naar het Staalduinse bos, mijn achtertuin. Het liep lekker, steeds lekkerder en voelde me steeds sterker worden.  Met de vele fiets kilometers erbij (Freshride 205 km op 8Sept18)  waren de benen soms moe. Is het niet zo dat je na deze vermoeidheid een supercompensatie krijgt? Ja, goed bezig dus.

Nu stond ik in de Lier, klaar voor een 10km test.  Ik hoopte een beetje op een start de andere kant uit, dan kregen we de wind in de rug langs het kanaal. Nee dus en het was beuken of slim lopen langs het kanaal. Ik liep  makkelijk maar was ook  slim om langs het kanaal een brede mannenrug op te zoeken, er waren er genoeg in de eerste ronde. Op 4 km, zwetend met de wind in de rug voelde ik de macht in de benen komen. Reactief en sterk voelde ik me.

5 km in 19 minuten en nog iets stemde mij allang tevreden, ik ging  enkel voor een tijd onder de 40 minuten. Even het publiek en de speaker langs om zo na de positieve impuls van het publiek aan de volgende ronde te beginnen. Het kanaal kwam eraan met nu veel minder atleten voor me. Amriet kwam langszij, maakte een volle sprint naar de man voor hem en ik?   Ik er in de volle sprint achteraan, om even 1,5 km te kunnen “hangen”.

 Na de bocht versnelde de mannen, ik volgde mijn gevoel, wilde zo  de wedstrijd afmaken.  Op 8km een  bocht van 180 graden, hek vastpakken en in stilstand de bocht maken (beter voor de heupen)  om daarna vol aan te zetten.  Bekend gebied, bekend publiek, heerlijk om in je eigen streek te kunnen lopen.

Klinkertjes, hou ik niet van en liep door naar de stoep, mooie vierkante tegels, uitkijkend voor de voetgangers en publiek die op de stoep stonden.

Je kan het niet maken ze omver te lopen. 250 meter tot de finish, de macht in mijn benen zette ik nu om in snelheid, het ging ik had veel energie over.

Het resulteerde in een eindtijd van 39.14, jeetje mijn beste 10km van 2018. De regelmatige trainingen werpen hun vruchten af.  Voor de prijsuitreikingen was 6,5 km uitlopen mogelijk, de 20km van het schema volmaken, de mannen liepen mee, top. De prijsuitreiking, een mooie volle doos groenten, het applaus. Wat kan ik daarvan genieten, ja echt, zelfs nog na 34 jaar huldigingen.

Lopen door de Lier heeft mij goed gedaan, het lijf doet het nog 🙂