Het was niet veel maar het was wel iets.

Sinds oktober geef ik sportlessen en kooklessen op een basisschool. Hoe fijn is het om met kinderen te mogen werken, je hobby’s als werk te mogen uitoefenen.  Ik ben een gezegend mens en weet mijn tijd altijd goed in te vullen. Maar met dit werken kan ik een steentje bijdragen aan de maatschappij, dat voelt heel goed. Als je op school werkt, draai je de vakanties mee en zo kreeg ik na 3 werkweken alweer een volle week vakantie.

Ons huis in na een jaar klussen bijna klaar, de schuur stond nog op de lijst. Nieuwe stellingkast halen, oude eruit slopen en bouwen maar. Niet alledaagse bewegingen waren voelbaar de dagen daarna.  Ook de vloer moest nog geverfd worden, op de knieën en verven maar. Beton zuigt vreselijk en na 3 maal verven, lees 3 dgn ivm droogtijd, was de vloer klaar.

Het was donderdag, trainingsavond. Tijdens het lopen voelde ik vele spieren als een boog gespannen staan, rustig aan Carla. Een wolkbreuk liet mij als coach aanwijzingen geven vanuit ” het bushokje”.   Als coach sta je op een droog plekje langs de atletiekbaan. Niet fijn, je krijgt het koud en de medelijden met de atleten die doorweekt over een atletiekbaan rennen, die langzaam veranderde in een zwembad, steekt me. Tijdens het uitlopen werd het droog en ik weer warm.   Op vrijdag voelde ik me niet 100%,  de dag met klusjes vullen laat je niets voelen. Zaterdag, de 10km van Gorinchem staat op mijn lijstje. Een goede 10km is er nog niet gelopen in 2019, vandaag doen?  Op naar Gorinchem, gevoel was niet optimaal. Mijn stelling; niet proberen is niets 🙂 kwam boven drijven.  Ingeschreven en inlopen. De volle zon, 20 graden en een harde zuid wester, mijn ademhaling was heel slecht. De versnellingen voelde dramatisch, was uitgeput na 100 meter.

Inlopen met Petra Sloots

Nu was de ademhaling de hele week al moeizaam, alsof de ambrosia pollen in de lucht hingen (pollenradar geeft 0% aan, ik voel 100% ) De start, beetje twijfel, zal ik wel, zal ik niet. Ook hier klinkt de stelling; niet proberen is niets. Van start, 4 minuten per kilometer beginnen en dan aan het einde zien wat er nog in zit. Iedereen vloog over mij heen een ik opende in 3.58, top. De wind vol tegen, een brug over en mijn tong hing op mijn hielen, jeetje mina, zo voel je je echt oud. Groepje atleten opgezocht om zo samen wat afleiding te krijgen en wind te breken. De loop ronde, nee heen en weer parcours was een verre van uitdaging.  De km’s onder de schoenen door laten gaan was het enige. Na 5,5 km het keerpunt, voor de wind nu. Dit voelde iets beter aan terwijl het zweet van mijn lijf gutste. Ik haalde Petra in en daarna Anne ??????? voelden die zich ook zo rot?  Anne bleef in het zuigje hangen om de laatste km wat aan te zetten. Ik had daar geen zin in, mijn hoofd gonsde van de hitte. Gezond finishen was het belangrijkste. Ik finishte en zag 41.18 :-(. Wat een drama tijd maar klopte wel bij mijn gevoel. Werd nog 3e overall en 1e V45+, zo slecht is dat ook weer niet, pleister op den wonde. Uitlopen, zware bovenbenen, 4 km gelopen om het een beetje soepel te maken.

Prijsuitreiking, kijk dat maakt het leuk en een goede afsluiter. Blij te horen dat 90% van de atleten hetzelfde ervaren hadden als ik ervaren had .  Het was niet alleen de klus vakantie week, de zorgen om mijn zieke vadertje en op moment van schrijven een zere keel te hebben en snotverkouden. Het was vooral de benauwde warme en stormachtige omstandigheden. Vergeten we deze 10km snel, nee, dit hoort er gewoon bij. Als het maar niet teveel voor gaat komen :-). En je ziet; Niet proberen is niets.  Het was niet veel maar het was wel iets 🙂

Nat, natter, het natst. Breda zoals ik Breda niet ken

06Oct19, Singelloop Breda.
Breda een wedstrijd van de Brabantse gezelligheid. Een stad vol mensen die je letterlijk naar de finish schreeuwen. Dit jaar maakte we deel uit van het Agium/ OphorstRunners team op de halve marathon.
De week voorafgaande aan Breda, maakte ik mij (te) druk om de dingen goed geregeld te krijgen voor mijn atleten. Op zondag bleek dat inderdaad top te zijn, blij daarom.
Als je vader van 89 jaar een tia krijgt, met als bijkomstigheid last van een DeLier, is dat verre van leuk. Onrustig is hij vooral in de nacht, besloten om met de 5 kinderen, in afspraak, bij hem te slapen, op het gemak te stellen. Van donderdag op vrijdag was het mijn beurt. Het was een vrij goede nacht maar je slaapt niet echt, meer wakende slapen. Op vrijdag voelde ik me niet zoals andere dagen en lag die avond vroeg op bed en sliep heeeeeel diep.
Dan is het zondag, Breda, de regen komt gestaagd uit de lucht. Vol goede moed naar Breda. De auto stond op 1 km van de verzamelplek. Daar werden we goed ontvangen, alles goed geregeld en na wat regenbestendige kleding aangetrokken te hebben, in gaan lopen met een aantal atleten. Na 2,5 km terug, de regen bleef en wat is nu verstandig om aan te trekken. Een zweethemd onder mijn singlet, vet op de benen en armen, poncho aan en naar het startvak. Wist me in het eerste vak te krijgen (business was het tweede vak, een wedstrijdpopen mag voorin vond ik 🙂
De start was goed, goed weg, tegelijkertijd begon het harder te regenen. Na 2 km was de wind tegen, jeetje wat een koude armen kreeg ik, had meteen geen zin meer. De tussentijden verbaasde mij, die waren snel en de benen voelde goed, nu het hoofd nog:-). Lange lussen maakte we, beetje overzicht van de wedstrijd houden. Klinkertjes, koppelstones en asfalt.

Lopen op de asfaltweg was glibberig, als ik op het rode fietspad asfalt ging lopen, was het glibberige weg, beter. We liepen richting het 10km punt, de kleedgelegenheid aan de linkerkant. Ik zag veel atleten uitstappen, op weg naar een droge ruimte.

Ik was bijna gestopt, ook naar de warme droge ruimte. Een stem in mijn hoofd zei dat ik dat niet kon maken tegenover mijn atleten. Loop dan maar rustig verder maar loop hem wel uit. Ik luisterde naar die stem. Je zag de snelheid per km “instorten” en mij doorlopen. Even werd het droog, even werd het lekkerder lopen. Rond 16 km begon het weer te stortregenen. De kuiten voelde stram, mijn rechter lies begon te trekken. Nog iets langzamer dan maar. En ondertussen zag ik geen of heel weinig toeschouwers, Breda was uitgestorven. Ik gaf ze geen ongelijk, Thuis bij de kachel was het beste wat je kon doen vandaag. 19km, he he, ik was er bijna. Nog 2 km lange brede stille wegen en dan het centrum in. Glibberende keitjes, de klok met een tijd waar ik niet blij van kon worden maar ook niet de moeite nam om onder de 1.31 te finishen.
1.31.02 werd de eindtijd, ook nog 3e V45+ (wat later bleek, ik niet als wedstrijdloper ingeschreven was, wel mijn licentienummer opgegeven had en al 35 jaar wedstrijd atlete ben 😦 ) beetje jammer. Je stopt en meteen trekt de kou door je hele lijf, dribbelen op zoek naar de kleedruimte, dat viel niet mee, lopende door een voor jou onbekend park. Tas gevonden en zo snel mogelijk alle natte zooi uit en lekkere warme kleding aan. De atleten hadden top gelopen, de een na andere PR, dat maakte mij heel blij. Met het Agium/OphorstRunners team wonnen we de eerste prijs, het podium op, medaille, bloemen, gaaf.

Kijk, dit alles maakte het toch wel een heel bijzondere en leuke dag. Alleen de wedstrijd was een tegenvaller, verder alleen maar meevallers. Je denkt maar zo, het kan niet elke week feest zijn met het lopen van een goede wedstrijd en goed weer. en die onrustige week vooraf gaande aan Breda is niet goed voor het mentale deel. Op naar beter.