Na het succes in 2017, team OphorstRunners, wilde ik dit jaar weer met een team aan de start staan voor de 4e BardeBurcht ploegentijdloop.
Team OphorstRunners wint in 2017
Ben al een half jaar geen inwoner meer van Honselersdijk maar voel me nog steeds Honselersdijkse. Ga er nog naar de bakker voor het lekkerste brood van het Westland en doe meteen de Appie Hein aan voor de wekelijkse boodschappen . Vandaag geen boodschappen doen maar rennen door de Dijkstraat. Als trainer van de A-groep, een groep die 2 vrouwen rijk is, tel mezelf erbij op en je hebt een team van 3. The A-team kwam als meest sprekende naam naar voren. De A-Groep kleding aan en presenteerde ons als een volwaardig team. Rond 18.45 uur met zijn drieën inlopen door het mooie dorp. Daarna een schoenen wissel, wilde vandaag mijn ON flyers testen, daar de versnellingen op gedaan, dat voelde goed en durfde er de wedstrijd op te lopen. Als team 13 mochten we van start. 13, Jeetje mijn meest vreselijke nummer. Kreeg de tip het nummer op de kop te dragen, was het geen 13 meer :-). Zo gezegd zo gedaan en het voelde meteen beter aan. Elke 2 minuten was er een start voor de volgende drie lopers. De start/finishklok stond op 22 minuten, DE starttijd voor team 13 en weg waren we voor de race over 2000 meter.
Jeetje wat gingen ze hard weg. Wilde me niet over de kop lopen en na het eerste keerpunt vroeg ik iets rustiger aan te doen. Ik kon redelijk aanhaken maar volgde vooral mijn eigen tempogevoel. Bij het keerpunt stoppen, draaien, aanzetten.
Een methode die de fysio mij eens als advies gegeven heeft na het verdraaien van mijn SI gewricht. Op het 250 meter lange stuk Dijkstraat, schoot het tempo omhoog, richting de 3.20 per km, dat is hard voor mij, ja ik ben ook geen 25 meer :-).
Acht maal een keerpunt en het tempo zakte in de bocht naar 4.10 per km. Als the strava bekijkt zie je mijn tempo als een soort van golf beweging op en neer gaan.
Het lukte wel steeds beter om bij Marlies en Judith te blijven. De laatste 250 meter probeerde ik ze zelfs in te halen, dat was een lekker gevoel. Een eindtijd van 7.31 is zeker niet slecht. Een goed gevoel, die snelheid zit nog in mijn benen na de lange blessure periode. Vandaag was het een mooie eerste snelheidsprikkel geweest . Na het uithijgen en de finish van de concurrenten gezien te hebben even uitlopen. Als een soort van dorpsgids een ander stukje Honselersdijk laten zien. De prijsuitreiking, plek 2 mocht The A-team innemen, de meiden van Olympus waren ons te snel af.
Wat zien we daar beneden?
Mooie bloemen en een prijs voor de groep. Dank meiden voor de inzet van The A-team.
Het Schelpenpad omhoog, een ware kuitenbijter en dan….. is daar de zandmotor, berucht en beroemd. Voelt als dwars de Sahara oversteken op zoek naar de zee. Geen fata morgana, hij lag er gewoon, de grote zoute waterplas. De vloedlijn was er maar beetje hobbelig met zacht zand, liet de voeten de juiste positie zoeken. Bij Monster was het perfect lopen. Plots riep iemand mijn naam. Ik begreep haar aanwijzingen niet tot ik in ene zag ik dat er aan beide kanten water was. Snel naar links, door ondiep water, een nieuwe vloedlijn zoeken. Allemaal sleuven waar je ontzettend goed op moest letten om niet door de enkels te gaan. Zo lang mogelijk hard zand pakken en dan een haakse bocht naar links het zachte zand door, daarna een steile beklimming van 5 meter tegen het duin op. De afdaling is zalig en ging rap.
Het dorp door, de finishlijn passeren om daarna aan de 2e ronde te beginnen. Weer een brede rug opzoeken om me zo in de duinen tegen de wind te beschermen. De zandmotor over en weer naar de vloedlijn. Door opkomend water was de vloedlijn nog iets slechter geworden en moest zelfs twee maal door een meertje heen. Heerlijke zware omstandigheden was genieten en zweten gelijkertijd. Tijdens de beklimming wilde vele atleten even voor langs.
Carla's Blog 