Als je van de duinen houdt

De twijfel was er, ga in naar Gorinchem of naar den Haag? De weg ernaar toe, de auto of de fiets gaf de doorslag. Ontspannen fietste ik 20km lang door de duinen naar de place to be. Ingeschreven en met Arthur in gaan lopen, alvast wat hoogte verschillen pakken.

 

De start, rondje op de baan om daarna de duinen op te zoeken. Na 1 km had ik het idee geen adem meer te kunnen halen. de ambrosia zat me al een paar dagen dwars maar dit voelde heel naar. Iets rustiger verder terwijl het vals plat de duinen omhoog was. Een paar km verder voelde het iets beter maar de lucht moest ik uit mijn tenen halen. Rond de 4e km even naar beneden denderen, een niet afgedekt wildrooster over, linke soep. Het 5 km punt was op de baan, even dacht ik aan stoppen, de benen gingen gewoon verder, Ik dus ook.  Het was heel raar maar dat de benen zo goed hun werk deden liep ik eigenlijk best goed. Het ene heft het andere iets op.

Foto van Lodewijk

Kreeg zicht op de eerste dame en  even het idee haar in te kunnen halen.  Dat bleek een te mooie gedachte. De laatste km het tempo wat proberen te verhogen, geen goed plan want een piepende ademhaling is not done. In 39.46 kwam ik als 2e vrouw over de finish. heel tevreden.  Met Andre en Marnix wedstrijd evaluerend uit gaan lopen en weer wat hoogte verschillen weten te pakken. Op de fiets naar huis met de zon in mijn gezicht, duinen om me heen en soms een glimpje van de zee. Wat woon ik toch in een mooi stukje Nederland. En die Ambrosia????  die spoelt straks weer uit de lucht, als het maar even gaat regenen.

Perfecte opening cross seizoen

Crossen, de mooiste wedstrijden. Ik hou ervan om door de natuur te rennen, heuvel op en af, over gras, zand, bosgrond en zigzaggend  om bomen heen. Een van de redenen dat ik zaterdag aan de start stond van de cross Challenge in Vlaardingen. Leuke opzet waarbij je 32 minuten de tijd kreeg om zoveel mogelijk rondjes van 2 km af te leggen. Start vanaf de atletiekbaan en meteen een felle bocht naar rechts die je de Broekpolder in stuurde.  Via paadjes met kleine steentje het lange gras in. De eerste beklimming, een dijk over waar je heel goed je voeten neer moest zetten om niet achteruit te glijden. De route ging verder door het hoge gras en al snel doemde de heuvel op. Dat werd  een flinke klim naar boven om daarna, heel gemeen van de organisatie :-), met haakse bochten naar beneden te moeten lopen. Hierna volgde het prettigste  stuk, een bosachtig gras paadje, voor mij de meest ideale ondergrond. Het ging over in los zand en de volgende  beklimming van  de heuvel. Afdaling in gras of het kleine steentje pad, ik koos voor gras, lekker zacht. Een lang pad voerde naar de atletiekbaan. Het tartan zat er natuurlijk niet in, nee het gras buiten de baan werd genomen.

Een cross archief foto, voor het visuele beeld 🙂

Op rechte stukken haalde ik best wat atleten in. De eerste ronde in 8.30 en voelde dat het een te snelle start gegaan was. De volgende ronde iets rustiger, haalde wel weer 2 atleten in en het voelde goed. De heuvels waren zwaar, een goede krachttraining. Het ingaan van de 4e ronde, tijd 26.00 was ruim binnen de limiet. Wist dat een 5e ronde niet tot de mogelijkheid ging behoren. Weet je, eigenlijk vond ik 4 rondes wel voldoende :-).  De heuvel werden zwaarder en zwaarder. Na 8,2km kwam ik als 8e atleet binnen in een tijd van 34.49.  Heel tevreden over de eerste cross seizoen 2018/2019

Geen s’Gravenzande, 24 uur later naar Zoetermeer.

Westlands mooiste ging aan mijn neus voorbij. Jammer, zeker omdat het de finale wedstrijd van het Agiumcircuit was. Ga je zoeken voor een vervangende wedstrijd in de hardloopkalender, keuze genoeg. De Geuzenloop in Zoetermeer, in 2017 liep ik daar voor de eerste keer, mooie wedstrijd en besloot er heen te gaan. Halve marathon, wauw dat was even geleden. Duurlopen doe ik vaak en kwa kilometers lang genoeg om voor deze 21,1 km voldoende kracht in de benen te hebben. Met de auto naar Zoetermeer, ramp, ik kon geen parkeerplaats vinden. Gelukkig ging de kerk uit terwijl ik rondjes aan het rijden was. De auto’s verdwenen van het kerkplein en ik wist een plekje te bemachtigen. Snel naar de ruimte waar ik mijn nummer op kon halen. Omkleden en ingaan lopen met het idee niet meer naar de kleedkamer terug te hoeven. Het moment van lekker en relaxte waren terug, voldoende tijd voor een goede warming-up.

De start, het voelde sloom, het tempo van de 5000m afgelopen donderdag zat nog in mijn systeem. Opende in 3.58, dat had eigenlijk 4.10 moeten zijn. Na een aantal km liepen we in het goede tempo. We!!!!  was omdat Richard liep naast me liep, van start tot finish. Soms even wat korte woorden over bijvoorbeeld het slechte wegdek in het mooie groene  Floriade park. Goed naar de vloer kijken om het vallen te voorkomen. De benen waren niet super, de 5000m zat er duidelijk nog in. Eenmaal het Floriadepark uit, onder de A12 door richting het golfpark. Een kleine tempoverhoging zette we in en wat gebeurde er, de 5000m benen verdwenen, macht kwam ervoor in de plaats. De lange weg van en naar de roestige brug verliepen soepel. Via de design brug naar het Westerpark, oh wat genoot ik van de stilte en het groen, het is echt een mooie halve marathon. Stuk langs de A12, achter de geluidswal in een straf tempo.

De laatste km nog een tempoversnelling. Mijn kuiten voelde wat verkrampt aan, die waren duidelijk aan finishen toe. Ik nog niet en sneller en sneller richting de Dorpstraat. Veel mensen langs de kant, applaus van alle kanten. De klok zag ik met 1.26, sneller en sneller om onder de 1.27 te eindigen. Gelukt en finishte als 1e  vrouw in 1.26.55. Richard een hand gegeven en bedankt voor de gezellige en goede race, ook hij was heel tevreden. Oei, dan ga je uitlopen, de kuiten protesteerde, na een kleine km vonden ze het  vermoeid lekker en de 3,5 km werd volgemaakt.

Direct daarna de prijsuitreiking, had het niet koud gekregen door te blijven lopen tot het moment  van de huldiging. Ik mocht het podium op. Foto’s maken en daarna een bezoekje en lekker bakkie doen. Gezellige afsluiting van een mooie middag.

Foto’s; Wim Bras