Het strand, een plek waar ik graag loop. Dwalend langs de vloedlijn.tijdens mijn lange duurlopen. Binnen 2,5 km loop ik van mijn huis naar de zee, blij met zo’n mooi trainingsgebied als achtertuin. Vandaag de halve van Monster, genaamd: een monster van een tocht. Voor vandaag 2 uur na hoog water en de wind, Oost 4, in de rug. Klinkt niet als een monster, we gaan het meemaken. Het startschot viel en de atleten zette zich in beweging. Ik liep in een grote groep. Beetje onrustig zoekende naar het juiste tempo. Ik had 1 doel, dicht achter de Mannen ruggen blijven.
De koude wind was hard tegen en wilde in het begin zo min mogelijk energie verspillen. Kijkduin, keerpunt en het strand ipv asfalt. De mannen die voor me liepen was ik kwijt. Ze gingen te hard naar mijn zin. De ademhaling was nog niet optimaal, 20% kom ik nog tekort om in te ademen. Het losse zand naar de vloedlijn, even hard zand maar daar was de beruchte zandmotor, los zand, ribbeltjes zand, duintjes en zoeken naar de kortste weg. Ik koos verkeerd en stond voor het binnenmeer. Links erom heen gelopen en via pittige duintjes kon ik de vloedlijn onderscheiden, snel erheen. 
Zo liep ik lekker door. Soms met een atleet maar meest alleen. Bij Hoek van Holland tegen de oh zo losse zandduinen op, altijd zwaar. Slokje water en ik vervolgde de weg via het Noordlandse pad. Dit om de wedstrijd 21,1km te maken, het is echt een blokje om:-) Draaide naar rechts, een klim tegen het duinfietspad op en dan de wind vol tegen met de bijbehorende kou. Via het duinpad mocht ik de weg naar de finish vervolgen.
Die wind, dat was knokken. Weet je wat zo raar was, normaal krijg je het van tegen de wind inlopen warm. Nu voelde ik de benen, armen en handen kouder en kouder worden. Ik bleef lekker beuken, zeker als ik een paar mannen in kon halen :-). Zo liep ik met groot genot naar de finishlijn, als eerste vrouw mocht ik deze passeren. 1.33.54 Werd de eindtijd, deze tijd viel me niet eens tegen. Ik had de hele weg niet op mijn horloge gekeken, zo had ik echt op mijn gevoel te kunnen lopen. Gaaf om eerste vrouw te worden in je eigen Westland. Gauw naar binnen, warme kleding aan en naar buiten voor de cooling down. Ik had het door het nakletsen erg koud gekregen, nu wilde ik de cooling down als een een soort van warming-up gebruiken. Dat lukte en 4 km later had ik het heerlijk warm. De prijsuitreiking was goed met vele prijzen en de verloting van de fiets. Ik mocht 2 maal het podium op. Voor de 1e vrouw overall en de 1e V45+ Twee maal een prachtige orchidee en applaus, dat blijft zo fijn. De fiets ging aan mijn neus voorbij.
Was tevreden maar ook weer niet helemaal, de benauwdheid wordt minder, die laatste 20% moet ook weg. De reden dat ik na zo’n wedstrijd weer schor ben, het bewijs van TE veel moet adem halen. Nu op naar 100% vrije ademhaling. De komende 24 uur rust voor de longen en benen. Hebben zich toch aardig moeten uitsloven 🙂
Carla's Blog 