Crossen, lekker door de blubber

Nog een cross te gaan alvorens het NK cross te mogen lopen. Breda, goede herinneringen aan deze cross. In 1985, ik liep pas 5 maanden hard, werd ik op basis van mijn prestatie tijdens de toen nog sprintcross  uitgezonden naar Tokio. Daar werd het WK Ekiden gehouden en ik mocht als jonkie met de minste ervaring, de Nederlandse top aanvullen, ongelooflijk. 2017 en 32 jaar later sta ik er weer, aan de start van de nu geheten Mastboscross. Het deelnemers aantal  van de vrouwen is drastisch afgenomen, heel jammer.

Vanaf de start over gras, overgaande in blubber en sompig gras. Het Mastbos in, waar jammer genoeg twee van die vreselijke boomstammen lagen, lijkt de Warandecross wel, een stammetje minder nu :-). Voet erop, niet springen, bang achter die boomstam te blijven hangen.

Rekende en kwam tot de conclusie dat ik 10 maal over een boomstam heen moest. Terwijl ik rekende rende ik ook heel hard door. Ontweek de blubber niet, gewoon lekker dwars erdoorheen. Ietsje voorzichtig, spikes heb/ wil ik nl niet en deed de cross op mijn lekkere gladde wedstrijdschoenen.

Het laatste pad naar de finish was het ergste, aan de zijkanten kon je net lopen, wel beetje scheef en glibberig. De finish, daar mocht ik nog niet naar toe, 2 groene ronden lagen nog op me te wachten. Hoorde zeggen dat ik beetje meer ontspanning moest zoeken, voelde dat de persoon gelijk had. Was zo bezig met jonge vrouwen inhalen en deed dat net iets te krampachtig. Pakte m’n ontspanning en  iets makkelijker denderde ik voort. De eerste grote gele ronde, ik moest het gas een beetje laten vieren. Had erg veel gegeven tijdens de eerste drie groene ronde.

Langs de kanten stond erg leuk publiek en Frans en Frans gaven weer mooi commentaar. Ik hoor alles tijdens het hardlopen en lachte in mijn binnenste, gekke mannen. De laatste ronde, had weer meer kracht in de benen en snelheid schroefde ik een beetje op, of was het slechts het gevoel? De finish kwam in het zicht. Ik sprintte naar het moment van te mogen stoppen.

30.31 was de officiële eindtijd over 7620 meter. Blij van het toch wel sterke optreden. Werd eerste V45+, leuke huldiging met mooie bloemen.

Daarna uitlopen en veranderde mijn functie van atleet naar coach. Was leuk om de mannen te zien strijden, je coaching een positief effect had.

Blije gezichten na afloop en ik had voldoende uitgelopen. Naar huis, een lange file was daar zomaar🚗🚕🚕🚗🚐🚐🚗. De reis werd verlengd met een vol uur, gelukkig  kom je  uiteindelijk gewoon thuis.

Doel, snelle 21.1 km in Maassluis, zonder pollen graag

Lopen in Maassluis doe ik graag, heel gezellige wedstrijd waar ik ook nog eens naar toe kan fietsen. Door een uit het niets ontstane kramp in mijn kuit op woensdag, dacht ik even dat het niet zou lukken aan de start te staan. Elke dag een beetje kramp minder en zondagmorgen was  slechts 1% rest kramp aanwezig. Door de kou en het minimale krampje besloot ik een lange legging aan te doen. Heel ongewoon voor een wedstrijd, wel lekker warm. Daar stonden we, in de schaduw te bibberen aan de start. Spannende muziek richting startschot, weg. Was goed weg, zag op mijn horloge, te hard in de eerste km. Gevoel, lopen op gevoel, na de 3e km zag ik dat het goed was en vanaf dat moment liet ik het horloge voor wat het was. Langs de A20 werden de groepjes gevormd, ik liep met 2 mannen in het blauw.

Op 7 km een verbaasde Koos die riep” Lange broek?” Zo vreemd is het dus, je eigen man is na 33 jaar hardlopen verbaast je in een lange broek een wedstrijd te zien lopen. Het tunneltje door, lekker zonnetje. Het gevoel was niet slecht maar de power was ver te zoeken. De benen hadden niet de reactiviteit die bij een wedstrijd passen. Genieten deed ik zeer zeker, snoof de heerlijk, zeg vreselijke, lucht van de Maasvlakte op. Steeds stroken van 500 meter, olielucht, getver. En dat in de mooie polder tussen  Maassluis en Maasdijk, past niet he. Door naar mijn eigen bos, t Staelduinse bos, vele trainingskilometers heb ik hier al liggen. Nu moest ik aan de zijkant langs, oppassen want het asfalt vertoonde vele gaten.

De Maasdijk langs, op weg naar de finish. Ik keek er naar uit. Het ging niet slecht maar tempo voelde anders dan de werkelijkheid, de 5 km tijdspunten lieten mij rekenen en concluderen dat ik bij elke km ongeveer 10 seconden aan het inleveren was. De pollen concentratie en fijnstof was te hoog voor mijn longen. Zuurstof toevoer  naar mijn bloed en mijn benen, die het zo hard nodig hadden, was sterk verminderd. Je gevoel voor tempo is niet het juiste tempo, wel het gevoel. Wat rest is een mindere wedstrijd, blijven genieten Carla. De laatste klimmetjes met kleine stapjes omhoog, mijn medeloper moest hier lossen, ik blij dat dit nog best lekker ging. De finish was daar, 1.28.35  en 3e vrouw overall.  Dikke keel en ogen, histamine koppie werd mij verteld, nou zo voelde ik me ook. Kuit had het perfect gedaan in mijn lekkere warme lange tight. Stukje uitlopen, ondanks alles gaat dat gewoon door. Gezelligheid in de sporthal tijdens de prijsuitreiking.

Vele mensen gesproken en heel laat zat ik op de fiets naar huis.

Egmond versus Westvoorne

Een heel mooi begin van het hardloopjaar is de halve marathon van Egmond. Een prachtige omgeving, strand en duinen, een wedstrijd op mijn lijf geschreven. Het enige wat mij weerhoud is de enorme drukte aan atleten. Was een beetje aan het zoeken op internet en zag  de halve van Westvoorne voorbij komen. Mooi gebied bij Oostvoorne waarbij de helft van de wedstrijd   over het strand gaat. In mijn ogen veel overeenkomsten met Egmond alleen veel minder druk. Zo stuurde ik de auto  zondagmorgen vroeg naar Oostvoorne. Auto ergens neergezet zodat het inlopen naar de start voldoende km’s gaf. Ik genoot vanaf minuut  een, wat wil je met de mooie   natuur om je heen. Nummer ophalen, omkleden en nog een klein stukje inlopen. Om 11.15 uur  zonder gedrang en gezellige sfeer bij de start. We gingen op weg, zoekend naar het door mij opgedragen tempo. Al snel liepen we over een “afgedekt” wildrooster de duinen van Oostvoorne in.

Met een beetje klimmen en dalen vervolgde ik mijn weg. Liep al snel alleen, iets wat ik niet heel erg vind. De route wisselde af van zandsteentje naar asfalt en terug. Het gekke was dat ik nu helemaal geen asfalt wilde, strand zat er  in mijn gedachten. In ene liep ik in een groepje, was gezellig. In ene was daar een bocht, nam hem vrij scherp en glee weg door de  blubber die daar lag. Net niet  onderuit, had een engeltje op mijn schouder. Plotseling  stonden daar 2 hertjes op de weg.  Ze schrokken van ons,  de een vloog de wei in, de ander sprong over het prikkeldaad, voelde de doornen in mijn eigen buik toen ik zag hoe hij er  nipt  overheen ging. Rockanje voorbij en  we draaide naar rechts, jippie, zand en ik ploegde het duin op. Daar was hij, mijn vriend de zee met zijn strand. Het strand lag er mooi glad bij, constateerde ik bij het naar de vloedlijn lopen. Even een tussen sprint gemaakt, gezelschap zoeken met de man voor mij,  dat liep wel lekker. Ik vond mezelf  veel herrie maken tijdens het lopen, dit kwam door de enorme bergen schelpen die aan de vloedlijn lagen. Het waren hopen in  strepen en ik maakte er een spelletje van, voet steeds tussen het hoopje schelpen zetten en niet de schelpen raken. Dat ging goed, was leuk en liep weer onhoorbaar. De bocht in het strand, daar doemde de lelijke skyline van de Maasvlakte op. Zo zonde maar voordeel is een heel rustige zee en prachtig strand. De route voerde al snel  richting de duinen. Ik was een beetje verbaast, de km’s strand waren voor mij nog niet voldoende geweest. Geluk want het duurde twee km voor we  het strand zouden verlaten.  Duin op door los zand.

Mijn maatje was gesloopt, ik draafde vrolijk door. Twee kilometer duinen over mooie paden, was echt genieten. De speaker hoorde ik al, een houten  bord met daarop “nog 1000m” stond in de graskant. Mocht van mezelf lekker aanzetten, bocht om, niet wegglijden, doorgaan nu.  De finish, ik was zo snel, de speaker had mij niet eens in de gaten. Tweede  vrouw achter Melanie in 1.30.54, heel tevreden. Lopen op 90% was geslaagd, was zeker niet kapot. Droge kleding aan en uit gaan lopen met een prijsuitreiking tussendoor.

De laatse km’s deed ik naar de auto.  Tevreden over de lekker gelopen wedstrijd in een omgeving die gelijk is aan Egmond vervolgde ik mijn weg naar t Westland