Heerlijke wedstrijd langs de IJssel, op weg naar een Nederlands Record

Dinsdag avond, rare avond voor een wegwedstrijd, toch ben ik er elk jaar weer bij. Geen training maar met de hele A-groep naar  Capelle ad IJssel. Moest iets eerder stoppen met werken om  de afgesproken tijd van 19.00 uur te halen. De trein werkte ook niet mee, sleutelen  aan het spoor. Ik was op tijd, zelf tijd om even rustig met wat bekende mensen te praten. Op de afgesproken tijd in gaan lopen, hoe zal het gaan, focus is dan vooral op mijn voet. Het inlopen en de versnellingen voelde in ieder geval goed aan.

Naar de start waar we gezellig op elkaar gepakt klaar om te (vallen) starten.  Was goed weg,  en zocht mijn tempo. Met aantal atleten afgesproken dat ze tot 5 km bij mij bleven, daarna vrij spel. Uit bescherming, niet te hard van start te gaan. Op 2 km gaf m’n horloge 7.40 aan, dat was ietsje sneller dan in gedachten. Soms kwam er een atleet voorbij en dreigde van me weg te lopen. Er ging een belletje rinkelen denk ik in het hoofd, liet zich terug zakken tot naast of achter mij, top. De voet ging ik een beetje voelen, hier bleef het bij en werd gelukkig niet erger.

5 km, richting de van Brienenoordbrug en ik hoopte stiekem dat er nu atleten vandoor zouden gaan, helaas het gebeurde niet. Winston bleef netjes naast me lopen, deed me goed, hij kan een 38-er lopen, zou dat vandaag lukken?. Voorlopig liepen we stevig door, had geen flauw benul van de tijd maar mijn gevoel zei dat het goed ging. Stevige klim, “kleine pasjes” zei ik, kan het coachen niet laten. De afdaling naar de finish voorbij, door naar oud Capelle. Het gezellige kleine straatje door en weer klimmen naar de dijk. Het voelde heel goed bij mij, Voelde dat Winston het zwaar kreeg. Spoorde hem aan met twee bedoelingen. Erwin, net voor me te laten weten dat ik eraan kwam (zet hij aan want de trainer wilt hij voor blijven) Winston deed zijn best het gaatje zo klein mogelijk te houden. De afdaling naar de finish, hard dat dat ging, 2 scherpen bochten en dan finish, 38.41 ( niet gecertificeerd parcours, dag Nederlands record 😦 )  en ook Winston een 38-er, top. De A groep had goed zijn best gedaan, jammer voor sommige atleten dat vermoeidheid of kramp roet in het eten gooide.

Na de huldiging gaan uitlopen. Blij, ook nu voelde de voet niet slecht. Na een ronde stopte ze, ik ging nog een rondje, 3 km is het minimum voor uitlopen, Marcel ging met me mee. Na het uitlopen spullen zoeken, bloemen en de beker, tas gepakt, dag gezegd en naar de auto. Tot de Opel garage, fiets uit de auto en met de fiets naar huis. Gelukkig had ik een jasje in de auto liggen want hier in het Westland was het aardig fris.  Goed gevoel en door de late wedstrijd met veel euforie heb ik volgens mij de hele nacht niet geslapen. Zojuist bij de fysio geweest, de voet voelde heel goed aan,  over 3 weken pas  terug, toppie

 

De verbaasde, behulpzame man.

Het werd een weekend van racefietsen.  Door irritatie aan de voet door een verborgen maar gevonden bobbel in de hardloopschoen moesten deze voor straf op de plank blijven staan.  Zaterdag een lekkere rit gereden van 50km totaal met….. de laatste 3 km een lekke band.  s’Avonds nieuwe band erom heen en de ander geplakt, kon niets vinden in de buiten band ????????

Zondag op pad voor een rit over 60km, het ging  zo lekker tot 25 km, weer lek 😦  Fiets op de kop, achterwiel eruit. Er kwam een man langs fietsen, stopte en  gaf raad. Heel lief van hem maar ik volgde mijn eigen manier van “zo snel mogelijk weer op de fiets zitten”.  De binnenband eruit, goed de band en velg nakijken, ja hoor, een klein nukkig steentje prikte net  in de binnenband, eruit gehaald. De nieuwe binnenband erin, even wat lucht in de band door middel van een CO2 patroon. Het gezicht van die man, was zo leuk om te zien. Hij had nog nooit zoiets meegemaakt  en vond dat ik goed voorbereid op weg gegaan was. Tot 2 maal toe een wielrenner die passeerde en vroeg of ik hulp nodig had. Ik zei dat het goed ging met de reparatie, heel attent van de mannen. Ondertussen zat de buitenband erom, lucht erin, altijd even oppassen met die patronen dat de band niet klapt. Wiel erin, even ruzie met de ketting maar hij zat. Nog een wielrenner die stopte en vroeg of het ging. De man zei, “nou dit vrouwtje redt het wel, daar kan je nog wat van leren”.  Fiets rechtop, spullen verzamelen, helm en bril op. de man dag gezegd en ik vervolgde mijn rit.