De oranje loop in de zinderende hitte

17Jun22, De Oranjeloop. Lang naar uitgekeken om weer eens over dit heerlijke parcours te snellen. Nee, loopt de temperatuur gedurende de week flink op met als hoogtepunt, 31 graden, s’avonds om 19.00 uur. Nu is het tijdens de oranjeloop wel vaker warm. Dit is wel heel extreem met weinig warmte gewenning want het is steeds 2 dagen per week heet en en de rest van de dagen “koud”. Als snel had ik me voorgenomen er een snellere duurloop van te maken. Na mijn ziekenhuis ervaring tijdens de 32 graden warme Kadeloop in 1993, weet ik beter, het kan iedereen gebeuren. Niet dat de angst hoog zit, wel de realiteit van lopen in de hitte.

Na het inlopen, dat voelde als een baksteen aan mijn lijf, klaarmaken voor de wedstrijd. Halve liter water 5 minuten voor de wedstrijd opgedronken en wachten op het startschot. Rustig aan weg en genieten van alles om me heen. Het nieuwe parcours, langs de Lange Watering, leek van te voren lang en saai. Het tegendeel was waar.

De Westlandse “zuip”schuiten, die geen muziek meer mogen maken, vaarde daar op het water, vol supporters. Wat een gezelligheid en ik genoot vandaag van de muziek en aanmoedigingen. Aan het einde van de van Luyklaan, tunnel door en brug over het water, daarna over de Lange Wateringkade terug naar het dorp. Weer de boten, de muziek en de supporters. Het lopen ging in mijn geplande tempo, dat voelde warm maar niet vervelend.

De tweede ronde tempovastheid tot 8 km. daarna voelde ik mij nog krachtig genoeg om wat aan te zetten. Was nu toch bijna bij de finish, dit was verantwoord. Met een goed gevoel, niet van de tijd, wel van mijn fysieke vermogen, kwam ik over de finish. 4e vrouw overall, 1e V55+ in 44.37

Zie hoe blij 🙂

Een cooling-down met de mannen van 3 km, dat voelde best lekker nu de zon steeds verder in de zee zakte. De prijsuitreiking was karig met alleen de nummers 1,2 en 3. Geen categorieen helaas. Na de prijsuitreiking nog wat mensen gesproken op het feestterrein. Voor donker, geen licht op mijn fiets, naar huis. Ondanks de hitte een wedstrijd geworden waar ik met plezier op terug kan kijken.

Met de “grote” mannen van de A-Groep

Een 10km wedstrijd waar ik weinig plezier aan beleefde

04Jun22; Den Hoorn, de Dios Lenteloop. Onderdeel van het Agium zomercircuit en alweer de derde wedstrijd. Drie wedstrijden, (2 x 10km op de weg en 1x 5000m NK baan) in een week is wat veel maar goed voor het opbouwende ritme. Op de fiets erheen, het was fris maar als ik het weerbericht moest geloven zou het 25 graden worden. Zomeroutfit zat in mijn tas, net als mijn halve liter 5 minuten voor de start water. (Kom je zeker weten geen vocht tekort op 10km, geleerd naar mijn wedstrijd in 1993 waar ik met uitdroging in het ziekenhuis terecht kwam). Nummer ophalen, atleten begroeten, omkleden en als een speer de kleedkamer uitrennen om de 5km atleten van de A-Groep aan te moedigen. Was al ver op het parcours en besloot alleen in te lopen, was toch al bezig. Het voelde raar aan, ik was al moe van 1 km inlopen en ging steeds even wandelen. Het werd warmer en warmer, de wind werd ook steeds sterker. Op naar de start, waar ik klaar stond voor het startschot. Weet je, ik had helemaal geen zin meer in deze wedstrijd. Dat maak ik niet vaak mee, dat is wel een geluk. Ik heb mezelf echt moeten toespreken, “Ga gewoon, misschien gaat het wel lekker”.

De start van de 10km race

Startschot en ik was op weg en ja hoor, dat voelde best goed aan. Het stuk door het park was leuk, lekker met koelte vd bomen.

Daarna een lange rechte weg, vol in de zon en het zweet gutste van mijn lijf. Op 4 km draaide we, de wind vol tegen en met een te warm lijf was het knokken.

Na 5 km over de finish en start van de tweede ronde. Ik had zin om te stoppen maar deed dat natuurlijk niet, ook weer zonde en die kater die daarop volgt is groter dan dit zwakte momentje. De zesde km, mijn hoofd begon te suizen, de ademhaling was zo zwaar en ik moest gewoon even gaan wandelen anders ging het niet goed. Na 20 seconden weer door maar of dit lekkerder ging, niet echt. Onder de bomen in de schaduw, daar voelde ik me lekker en kon normaal doorlopen en ademhalen. In ene zag ik iemand van het rode kruis tegen het parcours in rennen en ik voelde dat daar iets mis was. (Bleek een atleet vlak achter mij een hartaanval gekregen te hebben. Hulpdiensten en atleten begonnen meteen met reanimeren. Trauma helikopter erbij en de atleet is na 1 uur, aanspreekbaar, naar het ziekenhuis vervoerd). Ondertussen ging mijn wedstrijd verder omdat ik dat alles nog niet meegekregen had.

Op 7 km liep ik weer te bakken in de zon en ik voelde mn lichaamstemperatuur oplopen. Bleef tegen mezelf zeggen, niet wandelen, dan maar een rustiger tempo maar WANDELEN MAG JE NIET. Draaien over 180 graden en de volle harde Noordoosten wind tegen me aan blazen. Oh wat had ik het slecht, alle power was uit mijn lijf. Lekker door harken naar de finish, trots dat ik niet ging wandelen, zeker omdat ik menig atleet dat wel zag doen. Ik was niet de enige die het zwaar had.

Beetje gek doen naar de A-Groepers

Best een grote tong 😦

Daar was de finish, aanmoedigingen van de A-Groep atleten, stak mn tong uit om te laten weten dat het zo zwaar was en ik er echt genoeg van had. 43.15 Als eindtijd en 1e V50, een mooie pleister op den wonde. Napraten en daar kreeg ik het bericht van de hartstilstand te horen. De prijsuitreiking werd geschrapt, niet gepast na dit gebeuren. Uitlopen met Nixon, was gezellig en blij dat de benen het nog een beetje deden, heel rustig tempo. Na het uitlopen naar de organisatie en achter de schermen onze prijs gekregen en de bos bloemen, zonde om die weg te moeten gooien zei ik en ja hoor, ik kreeg ze. Op de fiets naar huis met benen die na 12 km nergens meer zin in hadden, zelfs niet in fietsen. Gelukkig waren het nog maar 3 km om tot de achterdeur te komen, dat is gelukt. Toen echt gaan herstelllen van een “DATMAAKIKNIETVAAKMEEWEDSTRIJD”.