Mijn laatste bericht, plaatste ik, zittend op een roze wolk, 1 dag na de CPC. Niet wetende dat ik exact 1 minuut later keihard van die wolk af zou kletteren. Mijn broer belde dat zijn zoon overleden was. De dagen die volgde vlochten zich aaneen, vol emoties. Op zaterdag werd onze kanjer begraven bij zijn zusjes, op de dag dat ik, even niet belangrijk, het NK cross zou lopen. De dagen erna verliepen in een roes, veel denken, niet kunnen focussen. Op woensdag afscheid nemen van je zoon die weer naar Thailand terug ging. Met de gedachten, dat dit afscheid niet voorgoed zou zijn, wist ik de tranen op een laag pitje te houden. Op vrijdag een vrije dag en veel met de handen bezig geweest, dat voelde goed en zeker met Adèle op de achtergrond, soms voorgrond 😜 Zaterdag naar Papendal, weer een perfecte dag met het geven van workshops. Voor de zondag had ik een ” inhaal” wedstrijd staan, 10EM in Voorschoten, goed voor het wedstrijd ritme. Niet te drukke maar goed georganiseerde wedstrijd. Lekker lopen stond zoals altijd bovenaan de lijst, zeker nu. Goede start en we deden slalom lopen door Voorschoten. De vele straten met klinkertjes door, ik pakte de stoep waar het mogelijk was, loopt nl veel lekkerder.
Het spoor met een prachtig fietspad erlangs, waar we na het passeren van station “de Vink” over heen mochten rennen. De benen voelde supergoed aan. De splitsing 10 km en 10EM deed de meeste atleten verdwijnen. Met 1 man voor me was het veld verder leeg. Een heerlijke geur van weilanden vol gier vulde mijn neus, moest spontaan niezen. Nogmaals onder het spoor door richting landgoed Duivenvoorde. Daar draaide we over de kleine kiezel paden. Ik heb het kasteel van alle kanten gezien. Wat ik daar ook zag was een vrouw voor me, maar dat kan niet, ik wilde hier wel heel graag winnen, net als onze kanjer altijd wilde, winnen van elk spelletje wat je met hem deed. Hij heeft de strijd verloren maar vandaag ging ik voor hem winnen. Nog 200 meter; “daar loopt de nummer 1”, werd mij vanaf de zijlijn toegeschreeuwd. Ik wist het en maakte een schatting van haar en mijn loopsnelheid. Langzaam liep ik op haar in. De laatste 2 meter was het plan klaar, erop en erover, laat zien dat je sterker bent, even een mentale klap uitdelen. Ik ging ernaast lopen, plaatste een versnelling en liep makkelijk bij haar weg. Het gat was geslagen maar gewonnen heb je pas als je de finishlijn gepasseerd bent. Tempo bleef hoog, voelde verrassend goed en kreeg het idee om die man voor me ook maar even te verslaan.
Na “klein Vink” was ik, ook hem voorbij. Koos stond daar en vroeg zich af of ik door een Stier achterna gezeten werd, wat een snelheid. Wist nu ook dat ik een vet Westlands record ging lopen en met nog steeds krachtige benen ging ik door. Daar was de finish en passeerde deze in 1.03.14 als eerste vrouw en een nieuw V55+ record, verbetering van 1.39 minuut. Snel warme kleding aan, de laatste 2 km regen waren niet bevordelijk geweest voor de geproduceerde warmte, het was alsof ik in een diepvries zat. Snel volgde de prijsuitreiking.
Kreeg een prachtige bak viooltjes en deze zijn voor onze kanjer. Hier staat hij Danny, in mijn tuin bij de kippen en konijnen, want beesten, daar was je gek op. Vandaag was mijn wedstrijd helemaal voor jou en daar horen de violen bij.Rust zacht lieve Danny🎈🌷
Het bevel van 3e startgolf zat me toch niet helemaal lekker en duurde tot Scheveningen eer ik het echt los kon laten. De focus was, daar in Scheveningen, op 15 km, kon ik op de gecertificeerde 15 km tijdsmat het Ned Record aanscherpen. 1.00.08, oei daar kwam ik geloof ik iets tekort voor (later bleek 4 sec). De wind kregen we tegen, uit zee en ijskoud. De hagel kwam op dat moment ook uit de lucht vallen en mijn armen en handen kregen het koud. Eenmaal op de boulevard de wind scheef tegen en dat was afzien. Kou, wind, weinig mannen maar 1 is genoeg. Probeerde in zijn pas te blijven zodat hij mij een beetje kou kon ontnemen. Rechtsaf naar beneden denderen en meteen linksaf over de tramrails springen. Het waren er veel en de nodig behendigheid kwam erbij te pas. Nu was mijn afgekoelde lijf niet heel reactief meer en voelde mij een oude vrouw die enorme sprongen moest maken om over de rails te komen. Rechtsaf en lekker de wind in de rug, vele aanmoedigingen en ik begon weer bij te komen. 4 Km alleen maar naar beneden.
Uit vorige edities wist ik dat dat niet waar is. Nog even 1 km vals plat en dan 3 km afdalen. De 20km tijdsmat passeerde ik zomaar even in 1.21.02 en scherpte het Ned record met 90 seconden aan. De laatste km is altijd de zwaarste, nog even alles geven, ik had niet veel meer te geven en toch proberen, we geven niet zomaar toe. Frans en Frans speakerde me over de finishlijn met medaille ik weet niet hoeveel. Yes, 1.25.32, wat een verbetering van het Ned record is met 46 seconden en een gouden medaille. Super blij. Journalist van het AD te woord staan, atleten met prachtige tijden omhelzen en feliciteren.. Snel naar Run2Day, warme kleding aan en horen wat de mannen gedaan hadden. Dat was overweldigend, PR-en en snelle tijden, wat kan je als trainer trots zijn op al je atleten. Terug naar het Malieveld waar ik 2 atleten in lompen gehuld, tegen kwam. Ze hadden in de kledingafvalbak wat warms eruit gevist, warm en afzichtelijk😉 De prijsuitreiking had wat hobbels maar nadat ze voor het grootste deel geëffend waren, volgde een goede huldiging. Met zijn alle op het podium en het Wilhelmus wat alle mensen op het Malieveld naar het podium deed kijken.Gaaf. Op een holletje naar warme kleding, nog wat napraten en dan naar huis, op de fiets. Werd getraceerd op nog een hagelbui maar het deerde me niets, trapte stevig door om het niet al te koud te krijgen.
Carla's Blog 