Een wegwedstrijd, het idee alleen al geeft een heerlijk gevoel

26Sep21, de dag dat de CPC gelopen zou worden, helaas was deze 3 weken geleden afgeblazen door teveel onzekerheden. In Barendrecht stond een halve marathon klaar voor zijn lancering, deze mocht doorgaan. Naast een 21.1km ook een 5km, 10km en 30km. Met 1000 atleten aan de start, geweldig toch. Bij het betreden van het terrein een QR code check + ID check. Bandje om en je was vrij om in en uit te lopen. Top geregeld. Het was zo fijn om atleten na 2 jaar weer te zien, te spreken. Even vergat ik dat er ook nog ingelopen moest worden. Tussen de bedrijven door liep ik 4,5 km in. Warm was het zeker, een gevoel alsof ik in Thailand aan het lopen was. 26 graden, volle zon en hoge luchtvochtigheid. Een wedstrijd met de nodige voorzichtigheid zou het gaan worden.

Bij de start een halve liter water opgedronken, mijn geheim bij een warme wedstrijd :-). Van start om na 1 minuut getuigen te zijn van vreselijke zware bovenbenen.

Raar want met inlopen had ik daar geen last van gehad Analyserend kwam ik tot de conclusie dat dit aanvoelde als hardlopen in Thailand. Daar is het warm, 31 graden, volle zon en een luchtvochtigheid van 90 -100%. Je loopt maar alles voelt zwaar en na een half uur voel je je als na een zware intervaltraining. Oke, met dit gevoel het tempo, zeker in het begin niet te hoog willen houden. Lopen op gevoel, doe ik graag maar met 2 jaar geen wedstrijd is dat gevoel wel verdwenen. Lopen voor de vuist weg en zoveel mogelijk genieten.

We liepen de stad uit, het groen in. Heerlijk die rust en die zon. Gevolg was dat het nog warmer werd. Niet aan denken, gewoon doorgaan. Op 5 km een communicatie stoornis. We moesten een lusje maken. Ik had het parcours goed bekeken maar geen lusje gezien. Het lusje was zonder einde, de pionnen stonden er niet meer maar geen vrijwilliger die zei dat je om moest draaien. Er werd geschreeuwd “omdraaien”. Ik schrok ervan zette mn horloge stil en vroeg waarom te stoppen. Keren bij de laatste pion was het antwoord. Er volgde wat scheldwoorden van een atleet, dat ging mij wel wat ver maar het was zeker vervelend. Horloge aan en gaan, om de pion heen en terug.

Op de koers terug en ik zag dat de vrouw voor me het moeilijk kreeg. Op dit punt werd het voor mij een wedstrijd, een doel, vlak voor me. Langzaam liep ik erheen. Haalde nog wat oververhitte mannen in en op 8 km de 1e vrouw vd race. Het was een OphorstRunner en hoopte dat ik haar op sleeptouw kon nemen. Met de hoge brug over het spoor, die opdoemde, lukte dat niet. Moe en dan ook nog klimmen, dat werd hem echt niet meer. Bij mij wel en ik pakte de brug met gemak en liep in op een dame vd halve marathon. In de laatste km ging het tempo omhoog, gas erop demarreren. Ook zij gaf ook gas en samen kwamen we hard op de finish af. Ik werd 1e vrouw op de 10km, verrassend blij mee. Ik klokte 43.44 en bleek over een afstand van 10,4km gegaan te zijn (42.02). Het gevoel van die wedstrijd, stemde mij tot grote tevredenheid. Heerlijk om te gaan om je doel te bereiken. Ook al was de tijd niet wat ik wilde, ging ook niet in deze hitte, het gevoel had ik wel opgewekt.. Atleten spreken na hun race, de prijsuitreiking was heel fijn met mooie bloemen en een beker. daarna uit gaan lopen en douchen.

Een dag om in te lijsten is het geworden.

Was het laatste NK echt al 2,5 jaar geleden?

Ja zeker, 2,5 jaar met een Corona pandemie ertussen en dan nu……….

Wel, niet, wel niet, wel niet meedoen aan de 1500m en 5000m NK masters in Hengelo.

Waarom twijfelde ik zolang zou je denken? 

1. Hengelo, dat is best een stukje rijden
2. Overnachten voor de 1500m en de 5000m, wil ik dat?
3. Welke V60+ doen er mee, heb ik tegenstand voor een echte wedstrijd.

Uiteindelijk besloten in te schrijven voor alleen de 5000m, schrapte ik meteen een bezwaar weg

Zondagochtend, vroeg uit bed om op tijd, 9.45 uur naar Hengelo te vertrekken.  Ruim op tijd aanwezig voor aanmelden inlopen en de callroom zou je denken. Nee, komen we in een file terecht van 40 minuten.

De cijfers van de klok tikte  door. De  uiterlijke melding tijd kwam in gevaar. Koos in de auto gebeld en mij aangemeld voor de 5000m, fijn. Een klein uur van te voren waren we bij het FBK stadion. Mijn nummer ophalen, ID laten zien, of ik wel echt Nederlandse ben . Alleen een rijbewijs bij me, was niet goed. Een ID of paspoort had ik niet bij me. Gelukkig had ik ergens een foto van mijn paspoort wat voldoende bleek voor identificatie.

Snel omkleden, ik had nog 20 minuten om in te lopen en melden in de callroom. Op 20 seconden na op tijd, pfffffffffff.

Zenuwen kwamen, ik probeerde ze onder controle te houden, dat lukte aardig en met een beetje wiebel benen liepen we het stadion in.

Het ging allemaal heel snel en voor ik het wist waren we van start. Beetje opgesloten voelde ik me bij de start en maakte me snel uit de voeten.

Goede openingsronde van 90 seconden. Dat mocht wel iets rustiger, 94 seconden had ik in gedachten. De volgende ronde klokte ik 98 seconden en schrok ervan, veel te langzaam.

Ik probeerde mezelf te versnellen wat niet echt of echt niet lukte.  Heel constant liep ik de rondjes in 98 seconden. Solo, als enige 60, niet echt een motiverende wedstrijd zo. Zaak was om onder de limiet te lopen (23 minuten  ), voor een gouden medaille.

De benauwdheid door de ambrosia, mijn stem werd schoor toen we de achterhoek in reden, ik voelde onraad) mijn longen moesten hard werken. Ik liep daar en sprak mezelf toe ondanks alles niet vergeten  te genieten van het bijzondere stadion waar ik mocht lopen, alles goed in me op te nemen.  Dat lukte en met de weinige maar motiverende aanmoedigingen (het was erg rustig in het stadion)

kwam ik over de finish in een tijd van 20.22.73. Goud in de pocket, mijn 59^e gouden medaille . Wauw blij dat ik gefinished was. Teleurgesteld?  In eerste instantie wel, bij nadere analyse niet.

Bij het uitlopen in het groen, een prachtig natuurgebied achter het stadion, zag ik alleen maar ambrosia staan. Mijn overgevoeligheid voor dit plantje in zulke getale is duidelijk.  Fijn he als je bij zee woont, veel minder allergenen in de lucht. Het is zoals het is en ik genoot van mijn uitlooprondje en alle vriendelijke mensen. Iedereen zei gedag, met een lach, daar word ik zo blij van.

Bij terugkomst lag mijn gouden medaille klaar op een mooie oranje kussentje. Tilly en Michel mochten de medaille uitreiken. Zelf pakken van het kussentje en omhangen, volgens protocol. Het maakte de gezelligheid er niet minder om.

• 

• 

• 

Met Koos naar de auto wandelen, zonder file en een diner-stop in Leusden terug naar zee.

Beide van een gezellige wedstrijddag mogen genieten. Smaakt naar meer.

Was genieten, een 25km WaterwegRun organiseren en lopen

Met de wedstrijden is het heel dun bezaaid, best lastig als je je atleten goed voor wilt bereiden op de marathon. Mijn gedachten liet ik gaan, de Waterweg kwam langs met zijn mooie fietspad waar de kans op verkeerd lopen heel klein is. Via Garmin kwam ik tot een mooie route van 25 km, autovrij en autoluw. Op het schema gezet; 25km in MT. Om iedereen tegenmoet te komen ook een 20km, (keerpunt bij 9km) en 30km route extra rondje van 5km. Alles als GPX naar de atleten gemaild, kunnen ze via hun horloge de GPX route volgen

De weersvoorspelling was goed, heel goed zelfs met volle zon en 25 graden. Water is dan meer dan nodig. Wie kan ik vragen en waar een waterpost maken? Annette Koorneef wilde met alle liefde de waterpost op 9km en 15km (1 punt) bemannen. Super blij mee.

De dag voor de wedstrijd op de fiets de route rijden met een spuitbus gele waterverf. Pijlen op de punten “spuiten” waar je niet rechtdoor moet. Een klein 30 km gefietst met een stop voor een lunch in de zon en de voeten in de Waterweg. Voldaan vervolgde ik mijn dag. Het enige wat mij zorgen baarde was een zere dikke kaak en wang waar ik vannacht wakker van werd. Dit kan ik nu net niet gebruiken. Deze run wil ik tot een goed einde brengen voor de atleten maar zelf wil ik graag de route ook lopen.

Zondagmorgen vroeg uit de veren. Mijn kaak heel pijnlijk, gezwollen rood en dik. Wat moet ik? Het ontbijt ging er moeilijk in, de kaak wilde niet goed open en kauwen was lastig maar het lukte en 2 boterhammen in te stoppen. Tas op de rug, op de fiets naar Hoek van Holland. De atleten kwamen naar de parkeerplaats, 22 in totaal. Goede opkomst waar ik helemaal blij van werd. Ik had besloten gewoon te starten, onderweg kijken hoe het gaat en daar het tempo en lengte van de route op aan te passen.

De sfeer zat er goed in en met zijn alle naar de start. Eerst een foto maken in de grote zonnestoelen, DE rotonde van Hoek van Holland waar ook onze start was.

Ik verstopte een t-shirt in het gras achter de zonnestoelen, voor het geval dat het niet zou gaan. Groepjes werden gevormd van tempo 3.45 – 3.55 – 4.00 – 4.15 – 4.25 – 4.45 – 5.15 Iedereen op weg en ik sloot aan bij groepje 4.45. Het voelde soepel, de wang `’blubberde” een beetje maar was niet pijnlijk. De zon op het gezicht, beetje wind van opzij en dan genieten van het uitzicht van de waterweg. Tempo ging strak en soepel.

Vele bekende op de racefiets kwamen langszij en vaak werd ik gedag gezegd, altijd leuk. Rond de 9e km de dijk over naar de waterpost. Vreselijk veel dorst en dronk een halve liter water in een teug leeg.

Nog een fles mee maar alleen verder. Ik wilde iets rustiger lopen want de kaak begon wat pijnlijk te worden en de benen stijf. Over de dijk terug naar de Waterweg. Nu kon ik op de stoep lopen, wel fijn met de vele fietsers die met het mooie weer aanwezig waren. De benen bleven net zo stijf, nog niet vervelend wel wat verontrustend. In Maassluis, vlak voor de haven een keerpunt. Langs het metrospoor terug. Het voelde steeds zwaarder en ik was blij dat ik bij de waterpost was. De laatste loper was geweest en ik had Annette gevraagd of ze mij bij het Engelandvaarders huisje wilde brengen, met de auto. Even een paar km minder. Geen probleem en het voordeel was dat we daar weer atleten zagen lopen die veel dorst hadden, 3e waterpost :-). De benen voelde na deze rustperiode beter aan en ik vervolgde mijn weg.

Koos was blij dat hij mij zag lopen en maakte mooie foto’s van me.

De stormvloedkering langs, even met een felle tegenwind de dijk op. Het laatste stuk van de WaterwegRun loopt je bovenop de dijk. langs de StenaLIne. 700 Meter voor het einde hoog lopend op de dijk langs de parkeerplaats waar al vele atleten stonden die hun kilometers gelopen hadden. Ik kreeg een mooie applaus van ze. Dat deed goed want de beentjes waren weer aardig stijf. De finish. Naar de stoelen om mijn t-shirt uit het gras te halen, die had ik gelukkig niet nodig gehad. Op tempo terug naar de parkeerplaats om toch 22 km op het horloge te zien. Gelopen in 1.44.44, best snel eigenlijk.

Napraten, omkleden en vooral genieten van alle tevreden atleten. 25-30km MT, het juiste tempo, het gevoel. Een perfecte run geweest om fysiek en mentaal jezelf te testen.

Met 5-en bleven we over en besloten iets te gaan eten in “het dorp”. Een kaart vol pannenkoeken en we maakte er een pannenkoeken feestje van. Normaal eet ik een pannenkoek in 10 minuten op. Nu duurde het ruim een half uur. Kleine stukjes naar binnen schuiven, het tegenstaan van eten en toch doorgaan. Eten na zo’n inspanning is bijna een must en zonde om zoiets lekkers te laten staan. Het lukte mij om mn bord leeg te eten :-).

Na de gezellige lunch had ik nog een fietstocht van 10km te goed. Zo, dat had ik niet eerder meegemaakt. Zulke zere benen die maar niet verdwenen en ik “harkte” mezelf naar huis. Nog nooit zo blij geweest thuis te zijn. Nu tijd om de MT Run te analyseren en vooral nagenieten van alles.

Niet na te genieten van de kaak. Maandag morgen vroeg, met een nog dikkere kaak naar de huisarts. Een ontstoken oorspeekselklier bleek het te zijn. Speekselsteentje kan daar de oorzaak van zijn. Een week antibiotica moet mij weer de oude Carla maken.