De oranje loop in de zinderende hitte

17Jun22, De Oranjeloop. Lang naar uitgekeken om weer eens over dit heerlijke parcours te snellen. Nee, loopt de temperatuur gedurende de week flink op met als hoogtepunt, 31 graden, s’avonds om 19.00 uur. Nu is het tijdens de oranjeloop wel vaker warm. Dit is wel heel extreem met weinig warmte gewenning want het is steeds 2 dagen per week heet en en de rest van de dagen “koud”. Als snel had ik me voorgenomen er een snellere duurloop van te maken. Na mijn ziekenhuis ervaring tijdens de 32 graden warme Kadeloop in 1993, weet ik beter, het kan iedereen gebeuren. Niet dat de angst hoog zit, wel de realiteit van lopen in de hitte.

Na het inlopen, dat voelde als een baksteen aan mijn lijf, klaarmaken voor de wedstrijd. Halve liter water 5 minuten voor de wedstrijd opgedronken en wachten op het startschot. Rustig aan weg en genieten van alles om me heen. Het nieuwe parcours, langs de Lange Watering, leek van te voren lang en saai. Het tegendeel was waar.

De Westlandse “zuip”schuiten, die geen muziek meer mogen maken, vaarde daar op het water, vol supporters. Wat een gezelligheid en ik genoot vandaag van de muziek en aanmoedigingen. Aan het einde van de van Luyklaan, tunnel door en brug over het water, daarna over de Lange Wateringkade terug naar het dorp. Weer de boten, de muziek en de supporters. Het lopen ging in mijn geplande tempo, dat voelde warm maar niet vervelend.

De tweede ronde tempovastheid tot 8 km. daarna voelde ik mij nog krachtig genoeg om wat aan te zetten. Was nu toch bijna bij de finish, dit was verantwoord. Met een goed gevoel, niet van de tijd, wel van mijn fysieke vermogen, kwam ik over de finish. 4e vrouw overall, 1e V55+ in 44.37

Zie hoe blij 🙂

Een cooling-down met de mannen van 3 km, dat voelde best lekker nu de zon steeds verder in de zee zakte. De prijsuitreiking was karig met alleen de nummers 1,2 en 3. Geen categorieen helaas. Na de prijsuitreiking nog wat mensen gesproken op het feestterrein. Voor donker, geen licht op mijn fiets, naar huis. Ondanks de hitte een wedstrijd geworden waar ik met plezier op terug kan kijken.

Met de “grote” mannen van de A-Groep

Een 10km wedstrijd waar ik weinig plezier aan beleefde

04Jun22; Den Hoorn, de Dios Lenteloop. Onderdeel van het Agium zomercircuit en alweer de derde wedstrijd. Drie wedstrijden, (2 x 10km op de weg en 1x 5000m NK baan) in een week is wat veel maar goed voor het opbouwende ritme. Op de fiets erheen, het was fris maar als ik het weerbericht moest geloven zou het 25 graden worden. Zomeroutfit zat in mijn tas, net als mijn halve liter 5 minuten voor de start water. (Kom je zeker weten geen vocht tekort op 10km, geleerd naar mijn wedstrijd in 1993 waar ik met uitdroging in het ziekenhuis terecht kwam). Nummer ophalen, atleten begroeten, omkleden en als een speer de kleedkamer uitrennen om de 5km atleten van de A-Groep aan te moedigen. Was al ver op het parcours en besloot alleen in te lopen, was toch al bezig. Het voelde raar aan, ik was al moe van 1 km inlopen en ging steeds even wandelen. Het werd warmer en warmer, de wind werd ook steeds sterker. Op naar de start, waar ik klaar stond voor het startschot. Weet je, ik had helemaal geen zin meer in deze wedstrijd. Dat maak ik niet vaak mee, dat is wel een geluk. Ik heb mezelf echt moeten toespreken, “Ga gewoon, misschien gaat het wel lekker”.

De start van de 10km race

Startschot en ik was op weg en ja hoor, dat voelde best goed aan. Het stuk door het park was leuk, lekker met koelte vd bomen.

Daarna een lange rechte weg, vol in de zon en het zweet gutste van mijn lijf. Op 4 km draaide we, de wind vol tegen en met een te warm lijf was het knokken.

Na 5 km over de finish en start van de tweede ronde. Ik had zin om te stoppen maar deed dat natuurlijk niet, ook weer zonde en die kater die daarop volgt is groter dan dit zwakte momentje. De zesde km, mijn hoofd begon te suizen, de ademhaling was zo zwaar en ik moest gewoon even gaan wandelen anders ging het niet goed. Na 20 seconden weer door maar of dit lekkerder ging, niet echt. Onder de bomen in de schaduw, daar voelde ik me lekker en kon normaal doorlopen en ademhalen. In ene zag ik iemand van het rode kruis tegen het parcours in rennen en ik voelde dat daar iets mis was. (Bleek een atleet vlak achter mij een hartaanval gekregen te hebben. Hulpdiensten en atleten begonnen meteen met reanimeren. Trauma helikopter erbij en de atleet is na 1 uur, aanspreekbaar, naar het ziekenhuis vervoerd). Ondertussen ging mijn wedstrijd verder omdat ik dat alles nog niet meegekregen had.

Op 7 km liep ik weer te bakken in de zon en ik voelde mn lichaamstemperatuur oplopen. Bleef tegen mezelf zeggen, niet wandelen, dan maar een rustiger tempo maar WANDELEN MAG JE NIET. Draaien over 180 graden en de volle harde Noordoosten wind tegen me aan blazen. Oh wat had ik het slecht, alle power was uit mijn lijf. Lekker door harken naar de finish, trots dat ik niet ging wandelen, zeker omdat ik menig atleet dat wel zag doen. Ik was niet de enige die het zwaar had.

Beetje gek doen naar de A-Groepers

Best een grote tong 😦

Daar was de finish, aanmoedigingen van de A-Groep atleten, stak mn tong uit om te laten weten dat het zo zwaar was en ik er echt genoeg van had. 43.15 Als eindtijd en 1e V50, een mooie pleister op den wonde. Napraten en daar kreeg ik het bericht van de hartstilstand te horen. De prijsuitreiking werd geschrapt, niet gepast na dit gebeuren. Uitlopen met Nixon, was gezellig en blij dat de benen het nog een beetje deden, heel rustig tempo. Na het uitlopen naar de organisatie en achter de schermen onze prijs gekregen en de bos bloemen, zonde om die weg te moeten gooien zei ik en ja hoor, ik kreeg ze. Op de fiets naar huis met benen die na 12 km nergens meer zin in hadden, zelfs niet in fietsen. Gelukkig waren het nog maar 3 km om tot de achterdeur te komen, dat is gelukt. Toen echt gaan herstelllen van een “DATMAAKIKNIETVAAKMEEWEDSTRIJD”.

NK masters 5000m in Harderwijk, volle groep V60+ :-)

29May22; Harderwijk

Uniek wat ik zag in Atletiek.nu, een volle groep, lees 3 vrouwen 60+, ingeschreven voor het NK 5000m. Dat maak ik niet vaak mee.

Op tijd naar Harderwijk, mega druk op de weg, wat afsluitingen door een ongeluk of onderhoud aan de wegen, A20, knooppunt Gouwe en de ring bij Hilversum. Bij de afslag naar de atletiekbaan zei ik tegen Koos; “Ton gaat nu van start”, 5 minuten later stond ik langs de baan te coachen. Toch nog een beetje op tijd. Na Ton volgde Patrick, om na de finish van Patrick te gaan inlopen voor mijn eigen NK 5000m. Het was goed dat Koos bij me was, hij Appte dat ik nog 3 minuten had om me te melden, startnummer op te halen. Zat zo in mn rol dat ik daar helemaal niet aan gedacht had. Rende naar de tent om me aan te melden, stapte in een diepe put, enkel sloeg dubbel maar had gelukkig niets. Iedereen was wel wakker in de tent door mij. Nummer bij me en toen kon ik op het gemak in gaan lopen. Voor een route gekozen waar ik niet zou verdwalen. Je zit aan vastgestelde tijden vast, 10 minuten voor aanvang in de Call-room aangemeld zijn. Dat ging allemaal voorspoedig. Controle op nummers, schoenen en horloge. Deze moest ik inleveren, een regel sinds 2022. Je zou via je horloge met je coach kunnen communiseren. Dan denk ik waarom via je horloge? De coach staat vaak langs de kant met doorgeven van rondetijden en / of aanmoedigingen, dat hoeft niet via een horloge. Sorry maar deze regel is echt achter een bureau verzonnen zonder praktijk ervaring. Regel is regel en het horloge ging in een tas. Nu ben ik al mijn eigen coach, best handig alleen heb ik nu niet de mogelijkheid tot klokken van mijn rondetijden. Druk op de knop elke 400 meter, in de display staat groot hoeveel seconden per ronde, kwijt, weg, nu nog meer op het gevoel lopen. Daar gingen we, als groep onder begeleiding naar de start. Nog een versnelling, succes van Koos, achter de lijn, heel klein beetje zenuwachtig.

Startschot en weg. Ronde 1 gaat altijd harder dan nodig en opende in 90 seconden. De eerste ronde kan je dat makkelijk via de klok zien, daarna moet je gaan rekenen, lastiger. Grote groep vrouwen ging over me heen.

Wist dat ze in de 19 minuten wilde lopen en ging, verstandig, niet mee. Daar loop je dan, alleen, zonder strijd, niet de juiste reactiviteit in de voeten, je NK te lopen. Rondjes volmaken, schatten wat je loopt, denken dat het 100 seconden is ipv 97 – 98. Rekenen en schrikken “wel onder de 21 minuten graag”. Wetende dat je het zelf leuk moet maken.

Ik verzette mn gedachten en liep weer de Golden Ten, tussen veel atleten. Het groen van het Delftse hout kwam voorbij. De markt vol publiek, geweldig. Zo liep ik niet meer alleen en ronde na ronde maakte ik vol. De bel voor de laatste ronde, 4 vrouwen 45+ en 50+ denderde me nog net voorbij, op naar hun finish, met strijd, leuk.

Ik een beetje versnellen want ik zag dat ik wel onder de 21 minuten ging blijven. De finish in 20.48.68 en goud behaald. Na praten, feliciteren van de andere atleten met goud, zilver of brons. Dit maakt het toch weer bijzonder en leuk.

Het was best fris, kleding aan en uit gaan lopen alvorens de prijsuitreiking zou beginnen. Ik liep door ‘het hondenbos”. Na hond 6 werd me dit verteld. Leuk dat ze een bos speciaal voor honden hebben, jammer dat ik voor dit bos gekozen had. Uitlopen ging lekker, had duidelijk ontspannen gelopen :-). Na 5 km uitlopen naar de prijsuitreiking. Leuk, een vol podium V60+, geeft extra charme aan het kampioenschap en zeker het podium. Huldiging, zoenen mocht ook weer, foto’s maken, leuk.

Daarna met mijn gouden atleten, Ton en Patrick, op de foto.

Op naar de douche, fris voor de terugweg en een hapje eten in een restaurant.

De Golden Ten, deze wedstrijd heb ik echt gemist

De sfeer van Delft, de enorme aantallen atleten met een maximum van 2500 wat te overzien blijft. De markt, nummer ophalen in het mooie historische gemeentehuis, voelt zo lekker, zo vertrouwd met voor mij al 38 jaar lang starten op de Golden Ten loop.

Met een grote groep atleten van de A-Groep en OphorstRunners de warming-up gedaan.

15 minuten voor aanvang het startvak in en wachten op het startschot. Dat duurt altijd te lang, je wilt weg. Ja hoor daar ging ik, bochtjes maken, scherpen bochtjes ook en zo de markt over. Die echt vol toeschouwers stond. Het leek de Coolsingel wel. Iedereen was, zo voelde ik het, blij met een evenement. Erop uit trekken, massaal de gezelligheid opzoeken. Als atleet ben je blij met zoveel enthousiasme langs de kant, het geeft je vleugels. Ik probeerde me niet gek te laten maken. Vandaag ontspannen hard met het oog op de 5000m NK zondag as. De eerste kilometers gingen in 4.10, dat voelde goed en probeerde dit vast te houden.

Steven kwam naast met lopen, hij wilde zich niet opblazen en gebruikte mij voor een stabiel eerste deel van de race. De vierde km ging in 4.13 en Steven gaf gas bij, ik niet. Het parcours kronkelde door het mooie groene Delftse hout. Geen snel parcours maar wel een parcours om van te genieten. 5 km in 20.55, oke, dit tempo kan ik nog lopen op de 5km, als tussentijd, denk momentje voor zondag.

Na 5km draaide ik richting het westen. De wind waaide hard uit het westen en ik dacht dat de laatste 5 km flink tegenwind zou worden. Dat viel mee. De bomen maar ook de hoge wallenkant zorgde voor breking met de wind. De benen voelde nog lekker aan toen ik het gemaal op 7 km af denderde. Vanaf dit moment ging ik atleten voorbij. Te hard gestart blijkbaar. Dit loopt zo lekker en je voelt je meteen weer fris.

Op 8 km stond Koos en die dacht dat het beste eraf was, zo oogde ik :-). Het tegendeel was waar want ik verhoogde vanaf het viaduct onder de A13 door, mijn tempo. Richting de markt met alle mensen langs e kant ga je vanzelf harder, ik werd gedragen naar de finish. 42.28 als eindtijd. Ontspannen hard, waar ik toch zeker mijn best voor moet doen. Ik werd 1e V60, 3e van alle masters en 2e Man60+. Dit laat me zien dat de langzamere tijd hoort bij je leeftijd :-). Altijd meten met de mannen die jouw leeftijd hebben en is leuk, beetje strijd met derde.

Met de groep uit gaan lopen, nagenieten. Als afsluiting drankje doen op de markt met 10 atleten. Koos en ik een hapje eten, om ons 42 jarig huwelijk nog te vieren. Gezellig.

De omloop van ter Heijde, heerlijk buffelen

Op vrijdag de 13e, mijn bij geloof in de kast gestopt, ingeschreven en op de fiets naar de omloop van ter Heijde. Te leuke, mooie, zware wedstrijd, dichtbij huis, die kan ik niet overslaan. Zeker na de lange jaren zonder wedstrijden weer een goede voor het wedstrijdritme. Steeds weer blij de oude bekende te zien, jaartjes ouder maar nog steeds actief met hardlopen. Omkleden en in gaan lopen. Niet een zo stijf, ik liep 2,5km in om echt soepel te worden.

Om 20.15 uur de start en ik liep in mijn eigen tempo weg, niet gek laten maken. Het viel me op dat vele snellere bij me liepen, ga ik zo hard? Op het duinpad bleef ik over en de snellere gingen er vandoor, toch goed gevoeld. Windje in de rug, fijne benen op weg naar de eerste klim bij het Schelpenpad.

Marcel liep de hele wedstrijd bij me, gezellig. Hier de klim Schelpenpad

De beruchte Zandmotor strekte zich voor mij uit. De meest verstandige route gekozen, scheef naar de vloedlijn, lekker door het losse zand. Mijn schoenen liepen vol zand en ik liep behalve over de duintjes ook op bergjes in mijn schoenen. Een harde ZW wind tegen, kop over kop met 4 atleten, ik genoot. Weet je dat ik het liefst tegen wind loopt met zachte ondergrond.

Hier mag ik even wat kopwerk verrichten, fijn is dat (meen ik, is echt fijn de mannen op sleeptouw nemen)

Om en om op kop, bedankt mannen.

Het duin bij ter Heijde was nu aan de beurt, een mega klim om bovenop het duin te komen, fijn met beton onder je voeten, de steile afdaling en de passage door het dorp. Veel aanmoedigingen en zo de volgende ronde ingegaan. Wind in de rug, asfalt onder de voeten, toch minder lekker dan het zand.

Na het Schelpenpad duin mocht ik weer, zandhappen en “ploeteren”. Heerlijk en ik liep echt te genieten langs de vloedlijn.

Nog een keer het hoge duin over, de afdaling, de mannen stoven bij me weg om te kijken wie het eerst over de finish zou komen. Ik vervolgde in mijn eigen tempo de wedstrijd en finishte als 2e vrouw overall de streep. Eindtijd 49.55 over een lengte van 10,2 km ( Het is maar hoe je naar de vloedlijn loopt, met een ommetje dus 🙂 ) Het voelde goed, lekker gelopen, genoten van de wedstrijd. Dat ik 2e overall werd was een verrassing en leuk dat ik het eerste podium op mocht bij de V55+ en ouder. Het bleef lang gezellig in het buurthuis. De knorrende maag liet mij weten dat het tijd was om op de fiets te stappen en naar huis te gaan.

Gekozen voor een andere omgeving en snellere duurloop

01May22; Noordwijkerhout

Aan het begin van de week viel mijn oog op de omloop van Noordwijkerhout. Mooi parcours van 21,1km door de duinen, over het strand en door de bollenvelden. Zin om in een andere omgeving mijn lange duurloop in een iets hoger tempo te lopen. Wedstrijdritme pakken op een andere manier. Ingeschreven en met Koos op zondagmorgen richting de bollenstreek. Bij het ophalen van mijn startnummer bleek het parcours van de halve aangepast te zijn. Een vergunning was last minute ingetrokken en de organisatie was genoodzaakt snel te handelen. Dan twee ronde van 10,2 km. Ik baalde, gekozen voor een mooie ronde, krijg ik er twee voorgeschoteld. Positief benaderen, snel handelen van de organisatie maakte het mogelijk toch te kunnen lopen.

Na het inlopen, had erge stroeve benen en dat inlopen was zeker nodig, naar de start. Succes gewenst en om 11.20 uur vertrokken we. Grote groep 10,2 km en 20,4 km lopers. Ik pakte meteen mijn tempo, voelde goed en iets sneller dan duurtempo.

Ik liep langs de bollen, mooie kleuren maar ook hele velden aan het einde van hun bloei. Richting de duinen waar een prachtig bos me tegenmoet kwam.

Het was lekker lopen en genieten van al het groen om me heen. 22 minuten op de 5 km, was er tevreden mee. Wat klimmen en dalen, over het wildrooster (eng al die spijlen) het bos weer uit.

Links de provinciale weg, rechts de bollen en vele toeristen. Deze waren tevens publiek, moedigde aan en het voelde gezellig. De 1e ronde (44.45) zat erop en ik had geen moeite om nog een ronde te lopen. Eigenlijk wilde ik stiekem nog een keer genieten van het mooie groen om me heen. Nu liep ik met veel minder atleten om me heen maar had wel een loop maatje. Af en toe zeiden we wat tegen elkaar, tot verbazing van de toeschouwers. “als je niet praat, heb je meer energie voor het lopen”. Ja zeiden wij, het moet ook een beetje gezellig zijn :-).

Zo vervolgde we onze weg. Hij wees me op de vele herten in het duingebied, de zweefvliegtuigen en zo leerde ik wat van de omgeving, leuk. Op 18 km ging mijn maatje versnellen, ik twijfelde wat te doen.

Op een gegeven moment had ik ook wel zin in een wat sneller tempo en gaf wat gas bij. Dat waren 2 heerlijke km’s, met een voorfietser want ik bleek de 1e vrouw te zijn. Finish in 1.29.30 en was tevreden. Heel vlak gelopen, daar was ik heel tevreden over. De prijsuitreiking volgde snel en mocht op het 1e podium. Nooit gedacht dat ik daar vandaag zou staan met een mooie bos tulpen en een bruine enveloppe, blij. Nog een stukje uitlopen om soepel te worden en na een Bakkie met Koos reden we terug naar het Westland.

Drie maal op een 🙂

Vreemd, halve marathon met weer een startnummer.

12Mar22; Dordrecht.

De CPC stond op 13 maart in de agenda. Door Corona onzekerheden besloot de organisatie dit grote evenement te schrappen. Jammer maar de optie voor een andere, misschien wel mooiere halve marathon was er. In Dordrecht zag ik een mooi parcours voor de halve op 12 maart en ik besloot in te schrijven. In het schema genoteerd en vele atleten besloten de coach te volgen. Met een grote groep aan de warming-up begonnen. Korte broek, t-shirt, met de zon, zuid oosten wind en 16 graden was het warmer dan we tot op heden gewend waren. dat kan wel een dingetje worden. Eigenlijk is alles een dingetje als je, zoals ik in het startvak hoorde, meer dan 2 jaar geen halve marathon als wedstrijd gelopen hebt. De mentale zekerheid wat je kan op 21km is geen 100%. Het tempo moet je ervaren, 21,1km lang. De eerste test is vandaag. de start in een aangenaam tempo. Ik had mezelf als doel gesteld, lekker lopen en niet kapot gaan. De wind in de rug, fijn groepje om me heen, die ook weer verdween, zo liep ik richting de Biesbos.

Het tempo, ik keek elke km op mijn horloge, wilde het zo’n 1e wedstrijd een beetje in de gaten houden en niet TE langzaam lopen. 4.10, 4.15, 4.20, daar schommelde het tussen. Het voelde lekker, geen last van de warmte, wel van de slechte luchtkwaliteit (beetje veel stuifmeel). De ronde in de Biesbos was geweldig, rust, groen, water, knotwilgen, ik genoot ervan. Het genot was zo sterk aanwezig, het tempo zakte, dat was niet de bedoeling. 2 Mannen kwamen langs en ik haakte aan, het tempo ging terug naar 4.10/km, ook weer niet de bedoeling en liet ze gaan. De wind had ik hier tegen, niet als tijdens het merendeel van de wedstrijd, van opzij, ZO 5 is een stevige bries. Nog 2 km te gaan, ik voelde me sterk en besloot tegen de wind in de brug op wat atleten in te halen, dat lukte.

De scherpe bocht en de dijk af, daar lag een atleet op de grond, had het niet best maar hulpverleners snelde toe, ik mocht voorbij zonder stoppen. De baan op, atleten van de A-Groep moedigde me aan. Ik finishte als 1e V55 in 1.32.38, een tijd waar ik vandaag heel blij mee was. Heerlijk gelopen, op de brandende voeten na. Ik moest meteen schoenen en rechter sok uittrekken, of die in de fik stond. Een bijna blaar op de Haxus en de hiel gloeide van schuren. Ik zei ‘rot sokken” weet niet of deze de boosdoender waren maar voelde gewoon even niet zo fijn. Op blote voeten naar de sporthal, t-shirt aan, ieder atleet vragen naar hoe hun wedstrijd gegaan was. De meeste hadden het na de helft lastig gevonden, tempo verlies, concentratie verlies, dit is dus waar wedstrijd ritme zo belangrijk voor is. Sok aan, schoenen aan en uit gaan lopen, voet voelde gelukkig niet zo branderig meer en 3 km rustig uitlopen was lekker.

De prijsuitreiking, de A-groep bezette veel podia en zelf mocht ik de hoogste trede beklimmen. bloemen, enveloppe, applaus, alsof het nooit weggeweest is.

Daarna douchen, kon ik meteen door naar een verjaardag.

Crossen in de Voornse duinen voelt als een NK Cross

26Feb22; Oostvoorne

Geen NK cross, een gemis in de voorbereidingsperiode richting marathon of juist de kortere afstanden. In 2021 had ik een reeks crossen georganiseerd, een heel circuit van gemaakt omdat er toen helemaal niets was en ik de atleten wedstrijdscherp wilde houden. Zelf genoot ook ik van de crossen. GPX cross nummer 8 voelde als de mooiste, meest afwisselende en deze omgedoopt tot NK cross A-groep en OphorstRunners. Om 10 uur verzamelen op de parkeerplaats nabij het parkoers. Hoedjes uit de auto en een verkenningsronde gestart. Op de moeilijk te onthouden bochten liet ik een hoedje vallen. Het was genieten, volle zon, geen wind, parcours wat er goed lag. Het laagste punt was steevast een. blubberput die nu 100 meter lang was, erg nat ook.

Omkleden, blij dat ik een korte broek meegenomen had en dun shirtje met een klein mouwtje, meer dan voldoende kleding voor de echte cross. Er werd een strart- / finishstreep getrokken, aftellen en iedereen stoof weg. Ik liep met Berne en Linda als hekkensluiter, die snelle mannen zijn echt niet meer bij te houden. Ik had goede benen en mijn hoofd had zin in een wedstrijd. Door het bos, was nog een beetje fris, richting de duinen. Ook in het bos waren het vele heuveltjes op en af, geen easy parcours. In de duinen, langs het water, de weidsheid was geweldig. Ik genoot enorm. Berne achter me, die had het zwaar (Corona nasleep) maar volgde me op de voet, linda moest een gaatje laten vallen. Het smalle pad richting de blubberput op. Niet voorzichtig nee dwars erdoor heen. Even uitkijken met wegglijden en schoenen die in de bagger blijven hangen, het ging goed. De eerste ronde zat erop en ik was blij dat ik nog een ronde mocht. Het tempo bleef heel stabiel, het voelde steeds makkelijker aan. Er waren veel wandelaars onderweg, publiek wat heel enthousiast reageerde en aanmoedigde. Na de 2e ronde terug via de aanlooproute, hekje door en langs het water terug naar de start.Alex stond klaar om foto’s te nemen, leuk omdat Koos. niet mee was voor de foto’s. Heel voldaan finishte ik in 47.19 over de 10,2km lange cross. Was zelfs 34 sneller dan in 2021.

Tevreden atleten = tevreden coach. iedereen had genoten van de mooie cross en gestreden tot de laatste meters.

Extra shirt aan en uit gaan lopen. dat werd nog een ronde, de hoedjes moesten opgehaald worden. Steeds als er een hoedje kwam hoefde ik niet te bukken, de atleten raapte ze voor mij op, lief.

Terug bij de auto met 23 km op de teller meer dan voldaan. De blubber schoenen en sokken uit, droge kleding aan en voldaan reed ik met Stefan en Linda naar huis.

Als je je 60e gouden medaille zo graag wilt winnen

12Feb22; Apeldoorn Omnisport Indoorhal

Al even hanger er 59 gouden medailles te wachten op nr 60.

Schoorl, 10km NK afgelast. NK cross in Hellendoorn afgelast. Corona kent een moeizame terugkeer van wedstrijden en NK’s. Het NK master indoor ging wel door. Het begon te broeden in mijn hoofd, zal ik deze 3000m eens lopen? Nooit een indoor wedstrijd gedaan in mijn 38 jaar lange hardloop carriere. Binnen, te warm, kleine rondjes, scheve baan. Nu zou ik alle negatieve omstandigheden omzetten in positief. Gewoon proberen en gaan voor goud.

Ingeschreven en zaterdag 12 februari om 16.55 uur zal mijn start zijn. Op donderdag wat 5x200m snel, gedaan, de benen wilde niet vooruitkomen. Slechte generale hoeft niet erg te zìjn. Op vrijdag werd ik wakker met hele stijve buikspieren, de onderste buikspieren. Hoe kom ik daar nu weer aan, nog belangrijker, hoe kom ik er voor morgen vanaf? Wandelen voelde niet lekker en lachen moest ik helemaal niet doen. Na analyse kwam ik erachter dat ik te diep op mijn nieuwe fiets gezeten heb. Vanaf dinsdag gebruik ik hem dagelijks voor 30 km woon werk verkeer. De benen van donderdag waren er al een teken van. Naar de fietsenmaker en het stuur 2 cm omhoog laten zetten.

Zaterdagmorgen voelde het beter aan, gelukkig. Met 6 atleten van de A-Groep zou ik al als coach gaan, tijdens het inlopen tussen het coachen door beslissen of lopen wel of niet verstandig zou zijn.

Stap ik in de auto, geeft hij een melding, motorvermogen te laag, jeetje dat heb ik weer, wat nu? Mijn hersenen draaide op volle toeren voor een oplossing. Besloot naar de garage te rijden met de hoop iemand te treffen. Ja hoor, 2 mannen vd verkoop waren aanwezig. Ik vroeg of ik met dit brandende lampje naar Apeldoorn heen en weer mocht. Hun antwoord was NEE. Duidelijk. Wat nu? Mijn auto daarlaten voor reparatie op maandag, kreeg een leenauto mee maar deze moest wel voor zondagavond terug. Blij en zo reed ik in een leenauto naar Apeldoorn. Ik had wel wat hindernissen te nemen alvorens te mogen starten.

Om 14.00 uur parkeerde ik de auto bij het de Omnisport hal. Door de Corona controles heen, startnummer ophalen en ja hoor, daar zaten de atleten

De atleten zaten al op de tribune voor aanmoediging

Het werd coachen, inlopen, coachen, inlopen, coachen, klaarmaken oor de race. De buikspieren voelde ik wel, het werd niet erger tijdens het coachen (was ik in rust na inspanning) en ik durfde het aan. Melden in de callroom, controle kleding en schoenen, horloge afgeven, deze mag om de een of andere duistere reden niet om. Naar de start met 7 vrouwen in de categorie 45-50-55-60-75. Ik was de enige vrouw 60+. De medaille limiet van 13.47 was mijn tegenstander. Moet geen probleem zijn maar toch je weet nooit, indoor, never done. De baan op, klaarmaken voor de start en daar gingen we. 200 Meter is echt een klein rondje. Ik wilde rustig van start en bleef lekker hangen achter een V50+. Rondjes 47 had ik ook in gedachten, dan zou ik het Nederlands record verbreken. 7-4-1-8- zo telde ik de klok. Na de 4e ronde was het 0, te langzaam en ik nam de kop over. Probeerde het tempo te verhogen maar door de scheve bochten, je moet bijna naar boven lopen om niet “naar beneden te vallen”.was dat lastig. Je bent teveel aan het corrigeren. Als je nl op de witte lijn gaat staan volgt diskwalificatie. Langzaam werd mijn keel schraler, de benen voelde wel goed en ik liep eigenlijk gewoon lekker. De rondetijden ontgingen mij. De 200meter rondjes bevielen mij wel, was je snel weer bij de klok :-). De laatste ronde ging in en mijn achtervolgster knalde over mij heen. Ik probeerde bij haar te blijven, dat sprint vermogen had ik helaas niet “meer”. Een finishtijd van 12.10.52 , de witte lijn niet aangeraakt en het 60e goud was binnen. gelukt!!!!!!

Ik m,ocht mijn eigen medaille en roos pakken (Corona regels)

Daarna huldiging en fotomoment op het podium.

Onder het motto, de aanhouder wint reed ik in mijn leenauto, iets stijve buikspieren met mijn gouden medaille naar huis. Eerst werd er een pizza gegeten met atleten van de A-groep. alvorens de reis terug te maken.

Mooie bijzondere dag geweest. Zelf goud maar de atleten behaalde ook goud (Marlies 3000m) 2x zillver (Ton 2 x op de 800m en 1500m) Brons (Ton op de 3000m). Jammer dat Patrick af moest melden ivm een onbetrouwbare hamstring.

Daar ligt hij, mijn 60e 🙂

De GPX crossen, goed om zo toch te kunnen crossen en opbouwen

29Jan22; Den Haag

Het Paddepad in den Haag, daar ligt de start van een van de mooiste en zwaarste crossen. Een serie van 8 crossen via GPX, in 2021 in het leven geroepen omdat elke vorm van cross wedstrijden van de agenda verdwenen was, door Corona. Nu beginnen de evenement langzaam op te starten, te langzaam voor de opbouw en daarom een GPX cross uit het archief gehaald. Aan de bak op deze mooie zonnige zaterdag.

Veel atleten van de A-groep hadden zich verzameld voor de cross

Het inlopen ging voor mij vanaf de Haagse beek. Een aantal atleten liep met mij mee naar het Paddepad. Daar was de rest van de groep aanwezig. Met de hoedjes in de hand parcours verkenning. Bij de lastigste punten liet ik een hoedje op de grond vallen en vertelde de atleten daar links of juist rechtsaf te gaan. Het zand was erg zacht en vele voetstappen in het zand maakte het positie zoeken om je voet goed neer te zetten lastig. Dit gaat een hele zware cross worden dacht ik bij mezelf. Na de inloop ronde klaarmaken voor de start. Het was zonnig, 9 graden en ik had het warm. Korte broek en t-shirt aan, meer dan voldoende. De start en iedereen schoot weg Ik deed iets rustiger aan, positie zoeken en wetende dat er 10,6 km zand op me lag te wachten

De eerste afdaling, Anouk was heel hard gestart en op dit punt wist ik haar in te halen

Langzaam liep ik weg an Anouk. Het was wel ploeteren naar de top van het duin

Heerlijk in de zon, een stukje vlak op weg naar de 2e ronde

Heel ontspannen vervolg ik mijn wek. Lijkt niemandsland maar het was best druk in de duinen

Ronde 3, ik ging steeds lekkerder lopen

Piegen in de zon, beetje zware bovenbenen van al het klimmen maar zeker niet ontevreden

Genieten en ik was bij het ingaan van de 4e ronde niet ingehaald door de snelle mannen. Mijn grootste overwinning

Op weg aar de finish. 10,6 km in 54.48. Was heerlijk.

Veel klimmen en dalen, in los zand, dan weet je het wel. Toch raad ik hert ieder atleet aan om deze GPX cross te lopen

Het parcours, veel zand he 🙂

Na de cross werden er Pannenkoeken en chocolademelk uit de tas getoverd door Alex. Donderdag zijn proefschrift met succes. verdedigd en mag zich nu Dr noemen. Wij genoten van al het lekkers. Daarna nog een stukje, zonder zand, uitlopen. Bij de Haagse beek met 4-en nog eew kopje koffie gedronken, mijn dag kon niet meer stuk