25Feb23; Hellendoorn
De start van het NK cross voor masters, in mijn geval de V60+ categorie. We moesten 1,5 minuut in de koude noorder wind, 5 graden maar wel de zon, wachten. Brrrrr, ging springen om het in mijn korte broek en singlet niet koud te krijgen.
Eer ik van start mocht, ging er nog een warming-up aan vooraf. Ook moest ik mijn startnummer ophalen en een legitimatie laten zien. Wat een ei, dat lag in de auto en de auto stond op 1,9km wandelen afstand. Even in overleg of ik naar de auto moest rennen of?????. Blij dat ik redelijk bekend ben in de atletiekwereld, vele mensen konden vertellen dat ik Carla Ophorst was, zonder legitimatie, daar kwam ik weer goed vanaf 🙂
De start, ging goed weg met als doel zo snel mogelijk als eerste V60 te lopen. Na mijn “mislukte” optreden (mag je daar van spreken als je nog beetje ziekjes was? ), eigenlijk niet maar het voelde wel een beetje zo. Daarom vandaag extra gebrand op goud. Goede focus, goede benen, mentaal sterk. Mijn blik was op een nummer beginnend met 60, ik zag en knalde er na de eerste kleine ronde overheen. Zo die heb ik en nu doorpakken. Een tweede ronde volgde, iets langer, iets meer klimmen.
De derde ronde was weer iets langer, zo kon je wennen aan het steeds langer omhoog moeten klimmen op de heuvelweg.
De vierde ronde was ook met het smalle bospad, vol boomwortels, die gelukkig een kleurtje gekregen hadden door de organisatie. Blij dat na het klimmen een stuk afdalen kwam, goed om het herstel te pakken. Ik voelde me nog steeds sterk, was nu in strijd met mezelf, hoe lang kan ik dit stevige tempo volhouden?
De vijfde ronde, de rode en deze was inclusief de zandkuil. Na het beklimmen van het bospad met de boomwortels, mocht je stuk rechts af en dan….. kijk je over het randje van de zandkuil WAUW, die is diep. Normaal naar beneden denderen was al een kunst, daarna weer de kuil uit, ook een kunst om dat zonder wandelen te doen. Ik zette mijn voeten in de voetafdrukken van mijn voorgangers en lopen alsof ik een trap opliep, zo liep ik de kuil weer uit. Zonder wandelen en met enthousiast publiek aan de rand van de kuil, super leuk. Een beetje bijkomen van de klim, slingeren door het bos, boomstronkjes ontwijkend. Het stuk van afdalen kwam in zicht, heerlijk even bijkomen.
Passage nabij de finish voor de laatste rode ronde. Klimmen, klimmen, klimmen en niet verzaken. Nog een maal de zand kuil door om daarna redelijk gedesorienteerd de boomstronkjes proberen te ontwijken. Eenmaal op het zandpad de afdaling ingezet. Voelde me nog steeds erg sterk en ik liep zo hard als ik kon op de finish af.
GOUD met een finishtijd van 39.47. Heel tevreden over deze race, gewoon omdat het een heerlijke strijd was, dat gevoel was lang geleden en oh zo lekker.
Uitlopen en `Ton en Rob aanmoedigen. De benen waren beetje moe maar het viel me niet tegen.
De prijsuitreiking volgde en met mijn 62e gouden medaille, mooie bos bloemen stond ik heel blij op het podium.
Ton had brons bij de M35+, even een foto van een trotse coach en als blij atleet.
Carla's Blog 