Het NK 10km, na al die Jaren had ik er echt zin in. In Thailand vier weken de tijd gehad om te herstellen van de longontsteking en gehavende kleine teen.
Tijdens de nieuwjaarsduik in 25 graden langs de Thaise kust, 2022 als fysiek rampjaar van mij afgespoeld, de wens uitgesproken om 2023 geen fysiek ongemak te krijgen.
Twee crossen ter voorbereiding gelopen, die heel makkelijk aan voelde. Nee, word ik de week voor Schoorl weer ziek, tot vrijdag voelde ik mij echt niet lekker, zwak en benauwd. Donderdag en vrijdag beetje lopen, je moet toch iets doen ter voorbereiding op het NK.
Op zondagmorgen sta je normaal te popelen om te mogen racen, nee dus. Ik voelde me wat onzeker wat te doen, verre van fit maar met 14 atleten die het NK lopen wil je er gewoon heen, al is het alleen al als taxi.
Tas inpakken, eten en drinken mee en op naar Rotterdam om een aantal atleten op te halen. Door naar Schoorl, druk in het dorp en na wat file rijden mocht ik gelukkig wel op het grasveld parkeren. Ik kwam Romy tegen en we liepen samen naar de sporthal, wat 1,5 km bleek te zijn. De andere atleten zag ik in de sporthal. Naar helpdesk, nummers afgeven enz veel onrust. De atleten dag gezegd om even in te gaan lopen. Laat ik nog iets van een voorbereiding doen. De benen voelde loodzwaar. Na 2,5 km bij het startvak, de atleten succes gewenst en mijn eigen startvak in. Wachten op het startschot, beetje achteraan de groep, voelde als mijn plek vandaag. Om 14.38 en we mochten weg. Dat voelde niet onaardig direct na de start maar na de eerste km voelde ik het al. wat ga ik doen, forceren om een gouden Medaille te halen of verstandig met mijn “niet geheel fitte” lijf omgaan en ontspannen, zonder forceren de 10 km lopen? Ik besloot het laatste doen. Na 2 km wist ik dat het een km lang klimmen was, het duin op. Geen adem maar wel goede benen. Wat was ik blij dat de weg weer vlak werd. Na de derde km kon ik vrij constant en best oke hardlopen. Probeerde te genieten van de mooie natuur. Op 7 km een keerlus en ik probeerde bij de teruglopende atleten een V60+ te ontdekken. Zag er eentje, niet heel ver voor me. Oke zilver, valt me nog mee. De keerlus gehad en op weg naar de finish. Op 8 km zag ik de vrouw met 65 in haar nummer voor me lopen. Jeetje een V65, die moet ik toch achter mij kunnen laten. Het enige wedstrijd moment van het NK was hier. Ik liep er langzaam heen en passeerde. Ze probeerde aan te haken maar ik voelde dat het haar veel moeite kostte. Na 9 km is het vooral naar beneden lopen, voordeeltje. Op naar de finish waar ik als 3e V60+ in 44.32 over de finishlijn kwam. Wat voel je dan? Teleurstelling? Nee, bale? Meer dat. Waarom kan ik niet eens die 42.30 halen?
Nou gewoon omdat je fysiek echt niet in orde bent. Tijdens het uitlopen voelde ik het, de benen waren van elastiek en ik was ook nog eens te laat voor de prijsuitreiking. Speciaal voor mij toch een huldiging, daarna een plekje op het podium tussen alle nummers 1, 2 en 3.
Het Wilhelmus werd voor ons gespeeld, voelt altijd als bijzonder en fijn. Trots ook op Lars die bij de M45+ goud gewonnen had. Podium af en met de atleten praten. Geweldige tijden hadden ze gelopen en ik was in ene mijn tegenvallende wedstrijd vergeten, hier stond een trotse coach. Acht maal en PR, een gouden medaille, geweldig toch.
De V65 die ik net voor het einde inhaalde liep me tegenmoet, of de prijsuitreining al geweest was?. Ja, maar waar was je als de nummer 1 bij de V65+?. V65+, nee joh ik ben 61 maar mijn nummer was niet thuis gestuurd, een reserve nummer was dit. Nog meer verwarring, het mooie opgestelde startnummer plan, complete in duigen gevallen, vele waren niet wie ze waren. Kortom, verwarring bij 20% van de atleten, die zagen een concurrent lopen, was het niet eens een concurrent.
Carla's Blog 