Oranjeloop, hoe loopt het?

Hoe loopt het? Een vraag die ik me stelde na de drie weken die ik  anders in gedachte had gehad
Golden Ten liep goed, het was warm maar ik vol power, niet kapot te krijgen.
Royal Ten, slechts 4 dgn later, liep net zo lekker als de golden ten.
Den Hoorn, slechts 6 dagen later en ik liep helemaal niet lekker. Ik voelde me na afloop gesloopt.
Het NK, weer 6 dagen later, nu na den Hoorn. 5000m en 1500 meter, stijve kuiten lieten de benen gewoon niet lopen.
Blij het NK afgezegd te hebben want een kleine 5 dagen later waren de kuiten weer soepel en  kon ik ontspannen lopen, 26km duurloop, zalig. Had wel besloten een hele week rustig te lopen om het herstel van de kuiten 100% te geven
Een week met warme dagen volgde, veel zweten maar goed water gedronken en extra zout genomen, denk aan de kuiten 🙂
Dan is het vrijdag, je staat aan de start van de 10km en dan mag je je best afvragen : “hoe loopt het”?   Even wachten, over 40 minuten kan ik je meer vertellen.
Het startschot en lekker weg. Rondje van 700m, publieksrondje, de voeten houden niet van kleine keitjes. Na 1,5 km de polder en kassengebied in. Een lekker groepje mannen liepen bij me of ik bij de mannen. Maakt niet uit, het was een groep die heel verstandig bij elkaar bleef lopen. Na 3 km denderde we de dijk af, wind vol tegen, het waaide flink. Heerlijk als je dan in een groep loopt, ieder een stukje vol in de wind voor zijn rekening neemt. Een km later bocht naar rechts en de wind in de linker flank. Soms voor, soms tegen.

Het was een spel die de wind met ons speelde. Ik liep lekker, had het alleen vreselijk warm en de zweetdruppels prikte in mijn ogen. Ronde een was voorbij, 19.38. Terwijl we het dorp Kwintsheul door denderde was ik aan het rekenen. 2 maal 19.38 geeft 39.16, maar dan zal ik dit tempo moeten blijven lopen, ga ik dat redden? Ik voelde de mannen trekken, tempo omhoog gooiend. Stop, ik ga dat niet doen en koos voor mijn eigen tempo, dan liever alleen door de wind. Het waren eerst 2 mannen die ook achterbleven maar al snel had zich toch weer een hele groep om mij heen gevormd. lekker :-). De Hooghe Beer met zijn westen wind kracht 5, gieren tussen de kassen. Daar dacht ik van : “ja, ik heb hem, de wedstrijd voelde nu goed in de benen, de power groeide”. Weet je wat voor een lekker gevoel dat is? nee? De baas zìjn over je lijf, is super.

De Harteveldlaan met zijn spelende wind was nu alleen spelen met de wind tegen, lekker knokken. Mannen gingen er vandoor en mannen raapte ik op. Mijn eigen tempo, dat volgde ik. Bocht om, het dorp in.

Nu kwam een stuk van het parcours wat ik lastig vind. Vroeger mocht je stoppen, nu moet je nog een ronde van 700 meter alvorens te mogen finishen, blijft een mentaal stukje. Rondje gedaan, beetje gas bijgegeven en dan…. de finish over. Eindtijd van 39.27 en 2e vrouw. Hoe het liep? perfectio, ik was tevreden. De kuiten waren de hele wedstrijd soepel. gebleven. Het lastige was vooral het zweten geweest, maakte het benauwder dan je zou willen. De prijsuitreiking zou direct na de wedstrijd zijn. Ik zag de 5km lopers nog wachten en wist dat ik geen haast hoefde te maken, rustig uitlopen dus. Even een droog shirt aan om geen kou te vatten en een paar uitloop km’s gaan maken. Daarna volgde de uitreiking.

Mooie bos bloemen en een doos vol tomaten. Hoeveel verschillende soorten in een doos, 20? Gaaf, maar hoe kom ik thuis?. Alle tomaatje in mn reserve schoenen gedaan, beker ergens tussen geschoven, bloemen in de hand. De tas met 2 riemen goed vast om het lijf gesnoerd. Zo ging ik naar huis en het liep goed. geen schommelende tas, geen gekneusde tomaten bij thuiskomst en de bloemen waren onbeschadigd. Al met al was het een prima avond geweest.

Paar OphorstRunners, Marnix, Ton, Carla, Stefan.