Trainen

Kom net terug van een overheerlijke duurloop van 2 uur. Via het groene Uithofgebied, Madestein, Ockenburg (de groenstrook tussen het Westland en Den Haag, mede een uitstekend trainingsgebied). Even de zware klim van de puinduinen erbij pakken en dan de echte duinen in. Lekker ruig lopen over veel los zand en door de bosjes crossen. Dit pad loopt tot aan de camping in Monster, daarna gaat mijn weg over asfalt en grasstroken. Monster, havenstraat, Papelaan, bruggetje over Rijnsburgerweg, meer van alle Winden, Poelkade, Geestweg, Dijkweg. Bij de Elzeweg aangekomen zie ik dat ik ruim in mijn tijd zit en ik neem de bloemveiling er nog even bij, Middelbroekweg, Molenlaan, Poeldijksepad en ik ben thuis. 2 uur en 53 seconden staat er op mijn horloge en de benen voelen nog heel soepel. Litertje water achterover slaan, beetje rekken en douchen. Daarna een bak fruit met vla en cruesly leeg eten en alles wat erbij zo’n lange training hoort, lekker gevoel.
Tijdens het trainen krijg ik vele opmerkingen, niet van ze hebben hem al en andere flauwe uitspraken. Nee het zijn opmerkingen van : “ben je nu alweer aan het lopen, jij loopt ook altijd” enz. Vind dat zelf een beetje raar want zo vaak loop ik niet. Ja als je deze week naar de WOS heb zitten kijken, loop ik elk uur hard over het televisiescherm. In ” mijn Real live ” loop ik maar 4 keer per week en dat is niet veel gezien de trainingsarbeid die de meiden tegen wie ik wedstrijden loop doen. Vier keer [er week trainen is het best voor me. Op maandag en donderdag loop ik met de groep. Op woensdag doe ik een hersteltraining van een uur. In het weekend doen ik of een wedstrijd of een lange duurloop. Weinig toch?
Kijk fietsen doe ik elke dag, soms (lekker) noodzakelijk kwaad of omdat ik het niet laten kan. Op maandag/dinsdag/donderdag/vrijdag naar Hollandspoor, de trein brengt me verder naar Leiden. De andere dagen ben ik thuis, maak dan fietsrondes tussen de 20 km en 60 km. Dit zijn toch heel wat uurtjes meer die ik op de fiets doorbreng. Hoor echter nooit van ben je nu weer op de fiets aan het trainen. Dit zal wel komen omdat de mensen me als loopster kennen en niet als fietser.
Een ander dingetje wat ik vaak hoor, dat zal wel zijn omdat ik zulke goede oren heb, dat is van : ” he dat is Carla Ophorst”. Als ze langszij komen wordt er soms iets gezegd maar meestal blijft het stil. Die herkenning geeft een apart gevoel.
Kinderen zijn het meest spontaan, daar hoor je meest van : ” jij was toch op de TV, jij bent toch Carla of jij bent de moeder van Lex, Jim of Joy.”
Het leukste wat ik een keer meemaakte was op een woensdagavond. Ik liep in een lekker tempo over de Zwartedijk. Een groep jongens rond de 14 jaar passeerde me. De twee laatste bleven naast me rijden en vroegen of ik soms vaak op de WOS kwam. Zei ja en toen zei eentje die vooraan reed, van weet je dat dan niet dat is Carla Ophorst. Jeetje dat vonden ze wel wat. De een pakte zijn telefoon en vertelde me dat hij een foto van me ging maken, hij vond het allemaal nogal bijzonder. Het was moeilijk, hij op de fiets en ik lopen, om een goede foto te maken. Uiteindelijk lukte het en hij was blij. Deelde me nog even mede dat hij nu mijn grootste fan was en fietste daarna door naar zijn vrienden. Een paar dagen later komt Joy met het verhaal dat ze op MSN ineens mijn foto te zien kreeg. Bleek diezelfde jongen vaak met Joy te MSN’n. Joy vroeg hoe hij aan die foto van haar moeder kwam, Nu hoorde het verhaal uit zijn mond. Hij sloot af met de zin dat hij nu mijn grootste fan was. Heerlijk toch die eerlijkheid van kinderen, in dit geval de grotere kinderen, pubers.